แฟนจ๋า: ถ้าพี่หมอไม่ว่าง น้องกลับก็ได้นะคะ
ผมรีบวิ่ง วิ่งสุดชีวิต เกียร์หมาเป็นยังไงไม่รู้แต่ว่าผมเร็วกว่าหมาแน่นอน
“อันนา แฮ่กๆ พี่ขอโทษครับ นึกว่าจะไม่ทันแล้ว”
“อาจารย์สวัสดีค่ะ”
“ครับ” ผมรับไหว้รุ่นน้องที่ตัวเองเคยสอนแล้วรีบจับมือแฟนสุดสวยไปที่มุมสงบของโรงพยาบาลทันที
“น้ำมั้ยคะ” น้องยื่นน้ำแร่ให้ผม ขนาดผมมาช้าขนาดนี้ยังมีน้ำใจเป็นห่วง ดูสิว่าผมทำผิดมากกับน้องมากแค่ไหน
“กอดทีได้มั้ยครับ โกรธพี่ขั้นไหน หนึ่งถึงสิบ”
“สิบ”
“อดกอด” ผมทำหน้าสลด อดกอดจริงๆ เหรอเนี่ย
“แต่คิดถึง เลยยกเว้นไปก่อน”
“จริงนะ” เมื่อน้องพยักหน้าผมก็ปรี่อ้าแขนเข้าไปกอดตัวเล็กทันที คิดถึงที่สุดในโลก อยากขอโทษอีกสามร้อยครั้ง
“ผอมลงปะเนี่ย”
“กินไม่ได้ นอนไม่หลับ” ตัดพ้อเสียงอ่อย ทำให้ผมกระชับกอดแน่นมากกว่าเดิม
“งานพี่หนักมากจริงๆ” ผมพูดออกไปแค่นั้นเพราะไม่รู้จะหยิบยกเหตุผลไหนขึ้นมาเป็นข้อแก้ตัว
“….”
“พี่ขอโท
