“อันนา”
“อะไร”
“นี่แกนั่งแทะเล็บจนมันจะเข้าเนื้ออยู่แล้วนะ” ฉันดึงนิ้วมือออกมาดู ก็จริงอย่างที่ยัยเกี๊ยวพูดนั่นแหละ มันเครียดไปหมด มองไปทางไหนก็เห็นแต่หน้าป๊าตามหลอกหลอนอยู่ทุกที่
“ถ้าป๊าไม่ยอมให้ฉันคบกับพี่หมอล่ะ” อยู่ๆ ความกลัวก็แล่นพล่านทั้งๆ ที่ก่อนหน้ากล้าปิดประตูใส่หน้าป๊าแล้วยังอวดดีสารพัด
“ก็ไหนบอกเคลียร์แล้ว เคลียร์ยังไงให้ตัวเองตกอยู่ในสภาพนี้”
“กลัวใจป๊ามากเลยแก”
“อันนา พี่หมอของแกก็ธรรมดาที่ไหน”
“รู้มั้ยว่าฉันกำลังคิดอะไรระหว่างกัดเล็บ”
“จะไปรู้มั้ย”
“ฉันจะขว้างยาคุมที่กำลังกินทุกวันทิ้ง ท้องๆ ไปเลยจะได้จบ แต่พอคิดดีๆ แล้วก็ด่าตัวเองซ้ำๆ ว่าโง่อะไรขนาดนี้” ความรักเนี่ยมันทำให้เราสามารถเป็นบ้าได้มากขนาดนี้เชียวเหรอ ทั้งบ้าแล้วก็โง่มากๆ ด้วย คิดไปได้ยังไงว่าจะปล่อยให้ตัวเองท้องเพื่อให้ป๊ายอมรับพี่หมอ แบบนั้นไม่เป็นเรื่องดีต่อเราทั้งคู่แน่ๆ
“ทำแบบนั้นเท่ากับแกกำลังจะฉีกห
