ข้ออ้าง ของความรู้สึกดี ๆ
790 Words
ตอนที่ 15
ตะวันเริ่มจะลับขอบฟ้า ศยามลก้มลงคว้าเชือกปลอกคอของเจ้าโคโค่ก่อนจะติดสายคล้องเอาไว้แล้วรีบจูงให้มันเดินตามเธอไปทันที
“กลับไปแกโดนฉันขังเดี่ยวแน่ เจ้าโคโค่!!!” เมธาวินบ่นเสียงเข้ม แต่ศยามลเธอดันได้ยิน
“คุณก็ได้กางเกงคืนแล้ว หมามันไม่รู้เรื่อง คุณอย่าไปลงโทษมันเลย”
“หรือว่าคุณอยากกลับไปว่ายน้ำต่อก็ได้นะคะ รับรองว่าฉันจะไม่ให้เจ้าโคโค่มันไปยุ่งกับคุณอีก”
“ผมจะว่ายน้ำอย่างมีความสุขกว่านี้ ถ้าหมาของคุณไม่มากวนตีนผมก่อน”
“กรุณาอย่าพูดคำหยาบได้ไหมคะ คุณพูดหยาบคาย มาหลายครั้งแล้ว ฉันก็อภัยให้ เพราะเห็นว่าคุณกำลังโกรธ แต่คุณก็น่าจะหยุดได้แล้ว”
“งั้นผมจะลงโทษเจ้าของหมาแทนก็แล้วกัน” เขาพูดขึ้นตามมา
“ฉันไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย และฉันก็ช่วยเอากางเกงคืนให้คุณแล้ว”
“คุณรู้เหรอ..ว่าผมจะลงโทษคุณเรื่องอะไร”
“ไม่รู้ค่ะ”
“สิ่งที่ผมจะลงโทษไม่ใช่เพราะเรื่องเจ้าโคโค่ แต่เป็นเรื่องเมื่อตอนกลางวันมากกว่า” ศยามลได้แต่เดินก้มหน้านิ่ง ไม่กล้าต่อปากต่อคำกับเขาอีก จนสักพักหนึ่งเขาจึงเอ่ยขึ้นมา
“หมาคุณพันธ์อะไร” เมธาวินลอบยิ้มเพราะเมื่อสักครู่เขาแค่ขู่เธอเล่น ๆ เท่านั้นก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุยเมื่อเห็นหญิงสาวดูมีสีหน้าที่เศร้าลงไป เมธาวินเดินตามศยามลอยู่ข้างหลังแบบนี้ก็ทำให้เขาได้เห็นทรวดทรงองเอวที่งดงามอ่อนช้อยของเธอ
สิ่งนี้ละมั้งที่ทำให้เขาใจอ่อนลงมาได้ เธอสวยและหุ่นดีไม่น้อย ถ้าหากพิจารณากันจริง ๆ เพียงแค่เสื้อผ้าที่เธอใส่อาจจะไม่โป๊และก็เซ็กซี่เท่ากับศิรดาคนรักของเขาเท่านั้น
“จริง ๆ มันเป็นหมาลาบาดอร์เลือดแท้เชียวละ แต่นั่นเป็นพ่อของมันนะ ส่วนแม่ไม่ใช่”
“งั้นก็พันทางน่ะสิ”
“ค่ะ พ่อของมันผสมกับหมาที่บ้านของฉัน”
“มิน่าล่ะ มันถึงได้ซนพิเรนทร์ขนาดนี้” ศยามลหันขวับไป แต่โคโค่ก็วิ่งออกนำเธอไปเสียแล้ว ศยามลเลยต้องวิ่งตามเชือกที่จูงหมา
“คุณรู้มั้ยว่าคุณไม่ได้จูงมันหรอก แต่มันต่างหากที่จูงคุณ” เขาเดินตามมาข้างหลังเธอแล้วพูดขึ้น
หล่อนมัวแต่ต่อปากคำกับเขาจนลืมดูหมา แต่หล่อนก็รีบโทษเขาไว้ก่อนตามเคย
“ก็คุณนั่นแหละมาพูดให้มันกลัว ดูสิมันรีบเดินจนฉันจะตามมันไม่ทันแล้วเนี่ย”
“ส่งเชือกมา ผมจะจูงให้ มันแรงเยอะจะตายคุณเอามันไม่อยู่หรอก”
“คุณจูงหมาเป็นด้วยเหรอ”
“เป็นสิ คุณน่ะ สักแต่ว่าเลี้ยงมัน คุณควรฝึกใช้สายจูง ที่เป็นสายรัดอกจะดีกว่า เพราะมันจะเป็นตัวช่วยที่ดีในการควบคุมหมาของคุณ มันจะทำให้หมาของคุณเรียนรู้วิธีเพิกเฉยต่อสิ่งรบกวนรอบข้างได้ดีในระดับหนึ่ง หรือหากเจ้าโคโค่ของคุณเริ่มไล่ล่าบางสิ่งบางอย่าง คุณก็สามารถควบคุมมันได้โดยใช้สายจูงดึงเอาไว้ แต่ถ้าคุณใช้แบบเดิมหมาของคุณก็จะไม่กลัวเพราะมันรู้ว่าเวลาที่มันจะวิ่งหรือเดินเร็ว ๆ คุณจะไม่กล้ารั้งมันเอาไว้” เขาอธิบายเสียงดังฟังชัด
“เดี๋ยวกลับไป คุณช่วยเอากางเกงของผม ไปซักให้ผมด้วยนะ” พูดจบเมธาวินก็ยื่นมือข้างที่ว่างไปดึงกางเกงที่เปียกคราบน้ำลายหมาแล้วชี้ให้เธอดู
“ค่ะ คุณกลับไปถึงก็ถอดมา เดี๋ยวฉันจะเอาไปซักให้”
“คุณนี่ช่างเป็นแม่พระจริง ๆ ขนาดหมาทำให้เดือดร้อนขนาดนี้ไม่ยักลงโทษมัน”
“ค่ะ ฉันเป็นคนมีเมตตา ทำโทษไป มันก็ไม่รู้เรื่องเปล่า ๆ ”
ศยามลก็ไม่ทราบว่าเพราะอะไรหล่อนจึงอยากจะพูดยั่วเขานัก อาจจะเพราะรำคาญเพราะเขาเอาแต่โมโหฉุนเฉียว สบถ หยาบคายแล้วก็ยังกระทบกระแทกแดกดันต่าง ๆ แล้วยังจะเรื่องในตอนกลางวันที่พบกันครั้งแรกอีก เธอเองก็ไม่ทราบว่าหมาของเธอทำผิดอะไรนักหนา เขาถึงอยากให้เธอลงโทษการกระทำของมันนัก
กางเกงยีนของเขาก็ดูไม่ได้เปื้อนน้ำลายเจ้าโคโค่เลยสักนิด เอาจริง ๆ มันเก่าและมอมอย่างนี้อยู่แล้วตากหาก
- Writer
