ของเล่นพ่อเลี้ยงเถื่อน

ตกเป็นกรรมสิทธิ์ของพ่อเลี้ยงจอมโหด

เอื้องอรุณทำใจตั้งแต่ขึ้นรถมาแล้ว และเมื่อรถเข้ามาในเขตป่า เธอก็ตกเป็นกรรมสิทธิ์ของพ่อเลี้ยงมหาลักษณ์โดยสิ้นเชิง ตามข่าวลือที่เธอเคยได้ยินมานั้น เขามากมีอิทธิพลและไม่ใช่คนดีสักเท่าไหร่

“ฉันต้องตายแน่”

เธอมาที่นี่ทั้ง ๆ ที่ยังใส่ชุดนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่หกอยู่ อีกไม่กี่วันก็จะสอบแล้ว แต่เธอคงหมดโอกาสนั้น

พวกเขาไปจอดรถเธอที่หลังโรงเรียนในวันนี้เอง ส่วนเธอออกไปตามนัดของมารดา แต่กลับไม่เจอมารดา เจอคนของพ่อเลี้ยงมหาลักษณ์แทน มารดาส่งข้อความมาสั่งให้เธอขึ้นรถไปกับพวกเขา เพราะไม่เช่นนั้น มารดาและทุกคนในบ้านจะถูกฆ่าตายกันหมด

“พวกคุณเป็นใคร”

“แม่เธอบอกให้มารับเธอที่นี่ เธอต้องไปกับเราตอนนี้เลย พ่อเลี้ยงมหาลักษณ์รออยู่”

แค่เพียงประโยคนี้ เธอก็รู้ได้ทันทีว่าชีวิตของเธอจบสิ้นลงแล้วในวันนี้ ความจริงเธอรู้มาก่อนล่วงหน้าแล้วว่ามารดาจะส่งเธอไปทำงานขัดดอกที่ปางไม้ เพื่อเป็นการทดแทนบุญคุณที่พ่อเลี้ยงและมารดาเลี้ยงดูเธอมาแต่น้อย หลังจากบิดาบังเกิดเกล้าทิ้งไป

เธอไม่อาจปฏิเสธได้ เพราะมารดาบอกว่าเจ้าหนี้ขู่จะฆ่าทั้งครอบครัว หากไม่ยอมส่งเธอไปทำงานขัดดอก

เธอยอมขึ้นรถไปกับพวกนั้น โดยไม่ขัดขืน นั่งนิ่งๆเหมือนคนไร้จิตวิญญาณ ยอมรับชะตากรรมโหดร้ายที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

“ก็ดีเหมือนกัน...ไปจากที่นี่ซะได้ก็ดีเหมือนกัน”

เธอไม่รู้สึกโกรธมารดาเลยสักนิดที่ทำแบบนี้กับเธอ แต่เธอรู้สึกร้าวรานหัวใจเหลือเกินที่มารดาไม่เคยรักเธอเลยสักนิด หากมารดาบอกว่าเธอไม่ใช่ลูกจริง ๆ ก็คงจะดีเสียกว่า เธอจะได้รู้ตัวว่าเป็นแค่กาฝากตัวหนึ่งเท่านั้น

เส้นทางที่รถกระบะคันสีดำพาเธอมา เป็นเส้นทางขรุขระที่นำขึ้นสู่เขาสูงตระหง่าน ผ่านแนวป่ารกทึบน่ากลัวไปหลายกิโลเมตร

“พวกคุณจะพาฉันไปไหน”

“ปางไม้ นายรออยู่ที่นั่น”

ปางไม้...เธอรู้แค่นั้น แล้วก็ไม่มีคำถามอีกเลย รถขับฝ่าความมืดของแนวป่า และช่วงเวลาย่ำดึกไปอย่างน่ากลัว ขณะลมฟ้าลมฝนเริ่มกระหน่ำลงมาเป็นระยะ ทำให้การเดินทางทุลักทุเลเพิ่มขึ้นอีกร้อยเท่าพันเท่า

กระทั่งรถขับเข้าไปในบริเวณที่มีกองต้นไม้ตั้งเรียงรายเป็นชั้น ๆ และกระโจมหลายหลังที่คลับคล้ายจะเป็นที่อยู่อาศัย เธอเห็นโกดังขนาดใหญ่ตั้งอยู่ไม่ไกลนัก และคนงานมากมายนับไม่ถ้วนเดินขวักไขว่ไปมา

“ถึงแล้วสินะ...ปางไม้” เธอเริ่มรู้สึกกลัวก็ตอนนี้แหละ เพราะบรรยากาศที่ดูทะมึนทึนทึบและอากาศเย็นยะเยือกชวนขนลุกรอบตัว มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเดินทางสู่นรกอย่างไรอย่างนั้น

“คนเป็นร้อยมาอยู่ในป่าแบบนี้ได้ไง”