เธอมาหาแฟนหนุ่มที่คอนโดของเขา มือเล็กเปิดประตูห้องพักที่เธอมักจะเข้าออกบ่อยเป็นประจำโดยไม่จำเป็นต้องขอเจ้าของห้อง หัวใจดวงน้อยเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อเธอได้ยินเสียงร้องครางของผู้หญิง และเสียงหอบหายใจของชายหญิงดังระงมออกมาจากภายในห้อง
Episode 0
เสียงฝีเท้าที่ดังอย่างเป็นจังหวะไม่ได้ทำให้คนภายในห้องที่กำลังพลอดรักกันอยู่รู้ตัวขึ้นมาแม้แต่นิด พราวมุก (วรินทรา กรองทอง) หญิงสาววัย 19 ปี เธอมาหาแฟนหนุ่มของเธอ เพราะเจ้าตัวไม่ยอมรับสายตั้งแต่ช่วงสายของวันนี้ มือเล็กเปิดประตูห้องพักที่เธอมักจะเข้าออกบ่อยเป็นประจำโดยไม่จำเป็นต้องขอเจ้าของห้องเลยแม้แต่น้อย หัวใจดวงน้อยเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ เมื่อเธอได้ยินเสียงของผู้หญิงอยู่ที่นี่ด้วย แต่ที่เธอได้ยินไม่ใช่เสียงพูดคุยธรรมดาแต่มันคือ... เสียงครางของหญิงสาวที่ดูสุขสม ถึงแม้เธอจะไม่ได้เข้าถึงเรื่องพวกนี้มากแต่เธอก็ไม่ได้โง่ ที่จะไม่รู้ว่ามันคือเสียงอะไร
'ตับๆๆๆๆ ผับๆๆๆ' เสียงที่ดังขึ้นเรื่อย ๆ มันทำให้คนตัวเล็กเริ่มใจเสียมากขึ้น หัวใจเธอเริ่มเต้นไม่เป็นสุขมากขึ้นมันเต้นแรงมากขึ้น
"พี่ธาม....." เสียงสั่นเครือที่ดังออกไป ทำให้เจ้าของชื่อหยุดการกระทำของตัวเองทันที
"พราวมุก" ธามไทตกใจไม่น้อย เขาไม่คิดว่าเธอจะมาเจอเขาตอนนี้ ในสภาพแบบนี้!
พราวมุกส่ายหน้าไปมาอย่างเชื่องช้า แล้ววิ่งหนีออกมาทันที เธอยอมรับว่าหลายต่อหลายครั้งที่ธามขอเรื่องพวกนี้กับเธอ ไม่ต่างจากแฟนเก่าของเธอคนอื่น แต่เธอก็จะพูดเสมอว่าไม่พร้อม เขาก็ไม่ว่าอะไร และพร้อมที่จะรอเธอ แต่ทว่า... การกระทำของธามนั้นสวนทางอย่างสิ้นเชิง
พราวมุกกลับมาที่บ้านของตัวเองทันที แต่ดีที่วันนี้เธอไม่ต้องไปทำงาน เพราะเป็นวันหยุดของเธอ
"พราวเจอธามไหมลูก" แม่ของหญิงสาวถามออกมาอย่างเป็นห่วง เพราะตอนที่ลูกสาวของตนออกจากบ้านไปเธอดูร้อนรนจนผู้เป็นแม่อดห่วงไม่ได้
"เจอค่ะ"
"อืมดีแล้ว เดี๋ยวแม่จะออกไปตลาดนะ หนูจะเอาอะไรไหม"
"ไม่ค่ะ" พราวมุกมองการกระทำของผู้เป็นแม่ทุกๆ การกระทำจนแม่ออกจากบ้านไป หลังจากนั้นหญิงสาวก็ปล่อยน้ำตาไหลออกมาทันที เธอยอมรับว่าเสียใจกับสิ่งที่เธอเจอ แต่เธอไม่คิดว่าทุกครั้ง ที่เธอพยายามมีรักดี ๆ เธอก็จะเจอแต่รักที่มีแต่อะไรก็ไม่รู้ เธอไม่รู้ว่าเธออยู่อย่างนั้นนานแค่ไหน จนเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น มันดึงสติของคนตัวเล็กกลับมาอีกครั้ง พราวมุกมองไปที่จอโทรศัพท์ที่ขึ้นชื่อเบอร์ของผู้ชายของคนเป็นแม่
"ยัยมุก แม่แกไปไหน" พราวมุกยังไม่ทันได้รับสาย ผู้เป็นพ่อเลี้ยงก็เดินเข้ามาภายในบ้าน
"แม่ออกไปซื้อของ" พราวมุกเช็ดน้ำตาแล้วทำตัวเหมือนปกติก่อนที่จะตอบผู้เป็นพ่อเลี้ยงออกไป โดยที่เขามองทุกการกระทำของเธอ
"เอ่อแล้วถ้าแม่แกมา ไปตามฉันด้วย"
"ค่ะ" พราวมุกมองตามพ่อเลี้ยงแล้วเดินเข้าห้องไป
ผ่านไปเกือบชั่วโมง พราวมุกยังไม่ทันได้เดินออกมาจากห้อง เธอก็ได้ยินเสียงของผู้เป็นแม่ที่ดังขึ้นด้วยเสียงร้อง
"ทำอะไรอ่ะ" พราวมุกเดินเข้าไปดึงแม่ออกจากผู้เป็นพ่อเลี้ยงที่กำลังจะทำร้ายแม่ของตน
"ก็แม่แกน่ะซิ ไม่ยอมให้เงินฉันแต่เสือกมาสอนฉัน"
"เท่าไหร่"
"ก็ถามแม่แกเอาซิ ว่าเอาเงินฉันไปเท่าไหร่"
"แม่! เอาเงินเขามาเท่าไหร่" หลายต่อหลายครั้งที่แม่ของเธอมักจะไปเอาเงินพ่อเลี้ยงมา เพราะเธอต้องเอาไปจ่ายดอกให้กับเถ้าแก่ที่เธอไปเอาเงินมารักษาพ่อของพราวมุก
"5 หมื่น" พราวมุกตกใจไม่น้อยเมื่อรู้จำนวนเงิน มันเป็นจำนวนเงินไม่น้อยเลยสำหรับเธอ
"แม่เอาไปทำอะไรขนาดนั้น"
"เถ้าแก่แกจะเอาเงินคืนทั้งหมด ไม่งั้นเขาจะมาแกไป!" เสียงของผู้เป็นแม่เอ่ยออกมาอย่างเศร้าสร้อย
"หึ แกให้เขาเอามันไปก็จบจะได้สบาย นี่อะไรมาขโมยเงินฉัน ไม่บอกฉันสักคำ" พ่อเลี้ยงของพราวมุกไม่ใช่คนที่จน แต่เขาก็เป็นคนที่มีเงิน และเลี้ยงพราวมุกกับแม่เธอมาเป็นอย่างดี จะไม่ดีก็แค่นิสัยที่ค่อนข้างโมโหร้ายเท่านั้น และไม่ชอบคำโกหกเลยแม้แต่น้อย
"หนูมีแค่หมื่นกว่าบาท เดี๋ยวหนูไปเอามาให้นะ"
"แกนี่ก็อีกตัว สันดานเหมือนแม่แกเลย ถ้าเทอมหน้าแกไม่ไปลงเรียนนะ แกเห็นดีกับฉันแน่"
"แต่หนูไม่มีเงินเรียน"
"ฉันผัวแม่แก....เท่ากับฉันเป็นพ่อของแก" คำพูดของชัชชัยทำให้พราวมุกรู้สึกดีขึ้นมากกว่าเดิมเยอะ
"ฉันขอโทษนะที่เอาเงินพี่แล้วไม่บอก"
"แล้วหมดหนี้ยัง"
"หมดแล้ว แต่เดี๋ยวฉันจะหามาคืน"
"ไม่เอา ไปเอาเหล้ามาให้ฉันด้วย ส่วนแกไอ้ธามมันมาหาตั้งแต่ที่ฉันกลับมาแล้ว"
"หนูเลิกกับพี่เขาแล้ว"
"เหอะ.....ไปๆ ไปแกจะไปไหนก็ไป" ชัชชัยได้แต่ส่ายหัวให้กับพราวมุกอย่างเอ็นดู เธอก็ไม่ต่างจากลูกสาวของเขาเลย เพียงแต่เธอมักจะตั้งทิฐิกับเขา
