รึจะรักราชนาวี

ตอนที่3 นี่คือคำสั่ง

“ถึงบ้านยังพี่เมฆ" เจ้าพระยาที่เดินออกมารับโทรศัพท์เอ่ยถามปลายสายคนที่โทรศัพท์เข้ามาคืนพี่ชายคนเดียวของเขาและอาจจะเป็นคนที่ช่วยแก้ปัญหาให้เขาได้ตอนนี้ด้วย

"ถึงแล้ว พี่แค่โทรมาถามเรื่องที่ให้ตามอยู่เป็นยังไงบ้าง" เจ้าสมุทรเอ่ยบอกกับน้องชายในขณะที่กำลังนั่งลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่นของบ้านก่อนที่จะถามถึงเรื่องของใครบางคนที่เขาให้น้องชายตามสืบให้

"ยังเลยพี่ แต่ผมยังไม่ท้อ ผมเชื่อว่าเราต้องเจอ" เจ้าพระยาเอ่ยบอกอย่างหนักแน่นก่อนที่จะถอนหายใจออกมาแล้วพูดต่อ "เอ่อ พี่ คือผมฝากลูกน้องไปอยู่ที่บ้านสักคนได้มั้ย คือแฟลตเต็มหาที่พักไม่ได้เลยพี่ ปล่อยให้หาที่อยู่เองผมกลัวจะไม่เหยียบตาปลาใครเข้าว่ะ"

“บ้านนั้นบ้านพี่คนเดียวที่ไหนบ้านนายด้วยจะให้ใครมาอยู่ก็ได้ ยังไงพี่ก็ไม่ใช่เจ้าของคนเดียวถึงแม้นายจะไปพักที่แฟรตก็เถอะ” เจ้าสมุทรเอ่ยบอกพร้อมแขวะคนที่ย้ายไปอยู่แฟรตแทนอยู่บ้านไปนิดหน่อย

“งั้นถือว่าอนุญาตแล้วนะเว้ย ถ้ากลับคำทีหลังไม่สมเป็นชายชาติทหารนะเว้ย”เจ้าพระยาเอ่ยถามเพื่อความมั่นใจ ถ้าพี่ชายเขารู้ว่าเป็นผู้หญิงคงไม่พอใจไม่น้อยต้องถามให้แน่ใจว่าจะไม่ปฏิเสธทีหลัง ‘ถ้าให้ผู้กองพราวไปพักที่บ้านเขาพอวางใจ เพราะคงไม่มีใครกล้าไปยุ่งกับผู้การเมฆหรอกต่อให้ยัยผู้กองหน้าหวานจะไปทำซ่าใส่เจ้าถิ่นที่ไหน’

“พี่เคยผิดคำพูดสักครั้งมั้ย พูดแล้วก็ต้องทำให้ได้ แค่นี้นะหมอก พี่จะไปอาบน้ำ” คนเป็นเกิดก่อนหนึ่งปีเอ่ยบอกน้องชายก่อนที่จะตัดสายไปทันที ทั้งคู่อายุไม่ห่างกันมากทำให้สนิทกันมากกว่าพี่น้องหลายๆคู่แม้ตอนหลังเจ้าสมุทรจะเข้าโรงเรียนนายเรือส่วนเจ้าพระยาจะเข้าโรงเรียนนายร้อยจนทั้งคู่ไม่ค่อยมีเวลาให้กันแต่พี่น้องก็ยังเป็นพี่น้องคุยกันได้ทุกอย่าง

“เสร็จไปหนึ่งทีนี้ก็พายัยหน้าหวานไปฝากพี่เมฆส่วนเราก็จะได้มีเวลาไปหาหมอจ๋า555” เจ้าพระยาคิดก่อนที่จะเดินกลับมาในห้องทำงาน “ผมหาที่พักให้คุณได้แล้วผู้กอง เดี๋ยวผมจะพาไปส่ง”

“ที่ไหนครับสารวัตร ผมไปหาที่พักตั้งหลายที่ไม่มีว่างเลย” ดาบภพเอ่ยถามอย่างสงสัย เจ้าพระยายิ้ม ออกมาแล้วเอ่ยบอก “บ้านผมครับ ขออนุญาตพี่เมฆแล้ว”

“เดี๋ยวผมจะพาไปส่งที่บ้านผม จริงๆผมก็ไม่ได้อยู่นั้นหรอกนะ พี่ผมอยู่ แต่นานๆเขาถึงจะว่างอยู่บ้านปกติเขาออกเรือเป็นเดือนเลยไม่ต้องกลัวว่าจะเข้ามาวุ่นวายกัน” เจ้าพระยาหันมาบอกผู้กองสาว แพรชมพูฟังแล้วหน้าเครียดขึ้นทันที

“ออกเรือเป็นเดือน พี่สารวัตรคงไม่ใช่ทหารเรือใช่มั้ย” แพรชมพูเอ่ยถาม ในใจภาวนาไม่ให้เป็นตามที่คิด

“ใช่พี่ผมเป็นทหารเรือ นาวาโทเจ้าสมุทร ถามได้ใครๆก็รู้จัก”เจ้าพระยาเอ่ยบอกก่อนที่จะสังเกตเห็นใบหน้าไม่พอใจของแพรชมพู

“นี่จะให้ฉันไปอยู่ร่วมบ้านกับทหารเรืองั้นเหรอ ไม่มีทางเว้ย” แพรชมพูเอ่ยบอก “ในชีวิตไอ้พราวมีคนอยู่สองประเภทที่เกลียดโคตรๆ หนึ่งคนเจ้าชู้และสองคือไอ้พวกทหารเรือ ฉันไม่มีทางไปอยู่บ้านสารวัตรหรอก ไปหาที่อยู่ได้ดูแลตัวเองได้สบายๆ”

“แต่นี่เป็นคำสั่ง เลิกทำฮึดฮัดได้แล้ว ผมไม่รู้นะว่าทำไมคุณถึงเกลียดทหารเรือ แต่ทหารเรือดีๆก็มีเหมือนกันและพี่ผมก็เป็นหนึ่งในนั้น” เจ้าพระยาเอ่ยบอกก่อนที่จะไปหยิบกุญแจรถแล้วหันมาคุยกับดาบภพ “เรื่องที่ตกลงกันว่าจะกินเลี้ยงที่ห้องผมขอเปลี่ยนนะครับดาบ บอกคนอื่นๆด้วย ทุกคนอยู่ที่แฟลตหมดแต่ผู้กองพราวอยู่ที่อื่นจะให้เธอลำบากมากินเลี้ยงคงแย่ซื้อของไปบ้านผมดีกว่า นานๆทีพี่ผมจะอยู่บ้าน”

“กินเลี้ยงอะไรกัน” หญิงสาวหนึ่งเดียวในห้องเอ่ยถามอย่างสงสัย ก่อนที่จะได้รับคำตอบจากปากของผู้บังคับบัญชาคนใหม่ “เราจะจัดเลี้ยงต้อนรับพวกคุณไง ทีแรกจะเลี้ยงที่ห้องพักของผมแต่พอเป็นแบบนี้ ผมคิดว่าไปเลี้ยงที่บ้านผมดีกว่าคุณจะได้ไม่ต้องเดินทางออกมา เอาล่ะตามผมไปที่บ้านได้แล้ว”

“นี่เป็นคำสั่ง” เจ้าพระยาเอ่ยก่อนที่จะเดินออกไป แพรชมพูกำหมัดแน่นก่อนที่จะเตะลมเตะแล้งแล้วตามออกไป ตามด้วยอนาวีและรชตที่เดินตามดาบภพไปที่พัก

เจ้าพระยาขับรถนำบิ๊กไบท์คันโตของแพรชมพูมาที่บ้านในใจนึกไม่อยากจะเชื่อว่ารูปร่างอ้อนแอ้นแบบนั้นจะขี้บิ๊กไบท์ได้ ตกลงเธอเป็นผู้หญิงใช่มั้ย เขาชักจะสงสัยว่าใช่สาวแท้รึเปล่า