ร่างบางนอนพลิกไปพลิกมากระส่ายกระสับไปมา เปลือกตาบางลืมขึ้นมองนาฬิกาข้อมือก่อนที่จะหลับตาลงอีกครั้งเพราะนาฬิกาบอกเวลาห้านาฬิกา ฟ้ายังไม่สว่างและตัวเธอยังไม่อยากตื่นมือบางกดที่หน้าท้องแบบราบไว้ใบหน้าซีดเซียวบ่งบอกถึงความเจ็บปวดจนต้องลุกขึ้นจากที่นอนแล้วเดินไปค้นหาอะไรบางอย่าง
"ไปไหนเนี้ย หรือว่าไอ้เปียไม่ได้เอามาใส่ไว้" ริมฝีปากพึมพำอย่างหัวเสียก่อนที่จะเดินกลับไปนอนลงที่เตียงอีกครั้ง "ไว้หกโมงยัยเปียตื่นค่อยโทรถามแล้วกัน" ว่าแล้วก็พยายามข่มตาให้หลับจนกระทั่งถึงเวลาหกโมงเช้าแพรชมพูก็หยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาโทรศัพท์หาปารวี
"เปีย แกใส่ผ้าอนามัยไว้ไหนอ่ะ" แพรชมพูเอ่ยถามปลายสายทันทีอย่างไม่รีรอ
"ตายแล้วววว ฉันลืมอ่ะแก" ปารวีขบคิดก่อนที่จะเอ่ยอย่างตกอกตกใจ "แล้วเป็นไงบ้างแก ปวดมากป่ะ"
"มากอ่ะ ฉันจะทำไงดีว่ะ" แพรชมพูพูดอย่างอารมณ์เสีย แต่ปารวีเข้าใจดีว่าฮอร์โมนของเธอจะแปรปรวนในช่วงที่เป็นประจำเด
