รึจะรักราชนาวี

ตอนที่7 รู้จักมากขึ้นนิดนึง

"เอาไปปล่อย หรือไม่ก็เอาไปเลี้ยงที่แฟลต" เสียงพี่ชายที่เอ่ยสั่งทำให้เจ้าพระยาที่เพิ่งเดินเข้าบ้านมาพร้อมๆกับลูกน้องในทีมขมวดคิ้วเป็นปมอย่างสงสัยก่อนที่จะมองไปตามทิศทางที่เจ้าสมุทรชี้ไป 'ซีซ่า ร้อยวันพันปีพี่เมฆไม่เคยมีปัญหาทำไมวันนี้ถึงให้เขาเอามันไปปล่อยได้ล่ะ'

"เกิดอะไรขึ้นพี่เมฆ ปกติพี่ก็อยู่กับมันได้นิ" สารวัตรหนุ่มเอ่ยถามก่อนที่จะหันไปเห็นลูกน้องสาวเดินลงจากบันไดมาอย่างทุลักทุเล "เป็นอะไรรึเปล่าผู้กอง ทำไมเดินแบบนั้น"

"เขาตกบันไดเพราะอยู่ๆซีซ่ามันก็โผล่มาน่ะ" เจ้าสมุทรเอ่ยบอกเขาไม่โกหกแต่พูดไม่หมด และเลือกที่จะไม่พูดว่าเธอกลัวเพราะมันไม่ใช่สิ่งที่เขาควรทำ

"เออๆ เดี๋ยวผมเอาไปปล่อยที่อื่น ขอโทษด้วยคงจะตกใจมากสินะ ผมขอโทษจริงๆนะ แล้วเจ็บตรงไหนบ้าง ทำแผลรึยัง แล้ว..." "นายจะถามอีกนานมั้ยหมอก ข้างหลังนายเขายืนจนเมื่อยแล้ว"

"เอ่อ ขอโทษทีทุกคนวางของแล้วนั่งที่ห้องรับแขกก่อนครับ ว่าแต่คุณโอเคมั้ยผู้กอง" เจ้าพระยาเอ่ยบอกก่อนที่จะหันมาถามผู้กองสาวอีกครั้ง

"ก็โอเคแค่นี้ไม่ตายหรอก" แพรชมพูเอ่ยบอกก่อนที่จะเดินไปนั่งที่โซฟาในห้องรับแขกอย่างช้าๆ

"เออจริงสิลืมไปเลย ผู้กองโอมผู้หมวดรามนี่พี่ชายผมพี่เมฆ นาวาโทเจ้าสมุทร พี่เมฆนี่ผู้กองอนาวีกับผู้หมวดรชต" เจ้าพระยาเอ่ยแนะนำให้สองผู้ใต้บังคับบัญชาคนใหม่รู้จักกับพี่ชายของตน "ถ้าอยู่นี่มีปัญหาอะไรบอกพี่ผมได้เลย เดี๋ยวพี่เมฆเคลียร์ให้ ใครๆก็เกรงใจและเคารพพี่เมฆทั้งนั้น"

"ยินดีที่ได้รู้จักครับผู้การ กินข้าวยังผู้กอง" อนาวีเอ่ยบอกผู้การหนุ่มอย่างเป็นมิตรก่อนที่จะหันมาถามคู่หูผู้มีศักดิ์เป็นเพื่อนรักของแฟนสาวอย่างเป็นห่วง

"แล้ว เปียโทรมาบอกว่าโทรไปรายงานตัวด้วยก่อนที่มันจะงอน" แพรชมพูเอ่ยบอกก่อนที่จะพูดถึงคำสั่งของปารวีหรือเปีย แฟนสาวของอนาวีทำให้อนาวีรีบขอตัวออกไปโทรศัพท์หาแฟนสาวทันที

"ประทานโทษเถอะครับผู้กอง ผู้กองกินข้าวที่ไหนครับ ทำก็ไม่เป็นร้านอาหารก็ปิดแทบหมดแล้ว อย่าบอกนะว่ากินมาม่า" รชตเอ่ยถามก่อนที่จะถูกหญิงสาวส่งค้อนมาให้

"กินแต่มาม่าไม่ดีเลยนะผู้กอง คุณควรกินของมีประโยชน์บ้าง แล้วผมสงสัยจังเลยเนี้ยว่าเป็นสาวแท้รึเปล่ากับข้าวกับปลาก็ทำไม่เป็น" เจ้าพระยาเอ่ยราวกับคุณพ่อกำลังดุลูกสาวอย่างไรอย่างนั้น

"ไม่ใช่พ่อป่ะ แค่เจ้านายป่ะมีสิทธิ์อะไรมาพูดแบบนี้แล้ว" แพรชมพูเอ่ยอย่างไม่พอใจ ก็แค่ผู้บังคับบัญชามีสิทธิ์อะไรมาพูดแบบนี้ ขนาดพ่อแท้ๆยังไม่พูดแบบนี้เลย...ไม่เลย

"คุยอะไรกันอยู่ครับเคร่งเครียดเชียว" คนที่ออกไปคุยโทรศัพท์กับแฟนเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าแพรชมพูกำลังทำหน้าไม่พอใจ

"คือผมถามผู้กองว่ากินข้าวกับอะไรหรือว่ากินมาม่า สารวัตรก็เลยดุผู้กองน่ะครับผู้กองโอม" รชตลุกขึ้นมากระซิบบอกผู้กองหนุ่ม

"กินข้าวยังไงผู้กอง กินมาม่าจริงเหรอเดี๋ยวเปียก็บ่นเอาหรอก" อนาวีเอ่ยถามพร้อมกับขู่ถึงแฟนสาว

"ยัยนั่นก็อีกคนทำอย่างกับเป็นแม่ฉัน ฮึย ฟังนะฉัน-ไม่-ได้-กิน-มาม่าไม่ต้องไปฟ้องไอ้เปียเลย" แพรชมพูเอ่ยบอก ปารวีกับเธอคบหากันมาตั้งแต่สมัยประถมเธอรู้ดีว่าปารวีเป็นห่วงเธอมากคอยทำตัวเป็นแม่ดูแลเรื่องอยู่เรื่องกินให้เธอมาโดยตลอด

"แล้วไป ว่าแต่ไม่ได้กินมาม่าแล้วกินอะไร ร้านข้างนอกก็ไม่รู้ทาง ปกติมีเปียทำให้นิ" แฟนหนุ่มของปารวีซักถามอย่างสงสัย

"พี่ทำเหรอ เหลือมั้ยจ๋าไม่ให้เข้าไปกินข้าวอ่ะหิวมากกกกก" เจ้าพระยาที่ฟังมาสักพักเริ่มจะพอเดาได้ว่าคงเป็นเจ้าสมุทรที่ทำกับข้าวก่อนที่จะลูบพุงกะทิอย่างรู้สึกหิว หมอสาวที่ตามจีบอยู่ก็ไม่ยอมให้เข้าไปกินข้าวด้วย

"หมอจ๋าอยู่บ้านคนเดียว นายจะเข้าไปบ้านเขาทำไม ถ้านายน่าไว้ใจกว่านี้เขาคงให้เขาไปหรอก เหลืออยู่ในครัวไปหากินเอาเอง" เจ้าสมุทรเอ่ยบอก เจ้าพระยาที่ฟังจบเดินไปที่ห้องครัวทันที

ร่างสูงมองน้องชายก่อนที่จะหันไปทางบรรดาลูกน้องในทีมของเจ้าพระยาซึ่งประกอบด้วย ร้อยตำรวจเอกนาวินทร์ ร้อยตำรวจโทอานัท ร้อยตำรวจตรีนับแสน จ่าสิบเอชันษาและดาบพิภพก่อนที่จะเอ่ยบอก "ยังเหลือข้าวอยู่เยอะถ้ายังไม่กินก็เข้าไปได้นะครับ วินทร์ คินทร์หายรึยัง"

"ยังเลยครับพี่เมฆ แบบนี้ต่อไปคงได้ทำงานตั้งโต๊ะแน่ๆ" นาวินทร์เอ่ยบอก นาวาตรีนาคินทร์พี่ชายของเขาเป็นรุ่นน้องคนสนิทของเจ้าสมุทรสองเดือนก่อนนาคินทร์เครียดเรื่องจะหย่ากับภรรยาจนเมาหนักพลัดตกจากเรือมาโดนขอบท่าเรือจนขาหัก

"ใจเย็นๆ อีกไม่นานก็หาย และน้องรัมภาล่ะ" เจ้าสมุทรเอ่ยปลอบก่อนที่จะเอ่ยถามถึงกรรัมภาภรรยาของนาคินทร์ที่เกือบจะเลิกลากันไป

"พี่โคตรเป็นคนดีเลยว่ะ ผมยอมใจจริงๆไอ้พี่คินทร์แย่งแฟนพี่ไปชัดๆพี่ยังไม่โกรธแถมยังถามไถ่เป็นห่วงตลอด ผมโคตรนับถือเลย" นาวินทร์เอ่ยออกมาจากใจ ทั้งๆที่นาคินทร์แย่งกรรัมภาคนรักของเจ้าสมุทรไปแต่เจ้าสมุทรกลับไม่เคยโกรธเคืองและยังให้อภัยคอยสอบถามถึงพี่ชายเขาอย่างห่วงใย

"พี่ชายฉันน่ะหาที่ไหนไม่ได้อีกแล้วไอ้วินทร์ ใจถึงพึ่งได้ ดูขนาดฉันพาผู้กองมาฝากยังหาข้าวหาปลาให้กินเลย" เจ้าพระยาเอ่ยบอกในมือถือจานข้าวกับช้อนปากเคี้ยวข้าวอย่างอร่อยเมื่อพูดจบ

"นายหมอกนั่งกินดีๆซิอย่ายืนกิน ทุกคนตามสบายนะผมขอออกไปข้างนอกก่อน นี่กุญแจบ้านครับผู้กองเผื่อผมไม่อยู่หลายวัน อย่าดื่มมากนะหมอกพี่ไปหาอาเมษก่อน สงสัยมีภารกิจด่วน" เจ้าสมุทรเอ่ยบอกก่อนที่จะยื่นกุญแจบ้านอีกดอกให้กับผู้กองสาวก่อนที่จะหันมาบอกน้องชาบและเดินออกไป

"นี่มันเกือบสองทุ่มแล้วนะ ทำไมอาเมษต้องมาเรียกตอนนี้ด้วย" เจ้าพระยาเอ่ยอย่างสงสัยก่อนที่จะนั่งลงพร้อมกับวางจานข้าวลงอย่างกินไม่ลง

"ขอสอดนะครับอาเมษนี่ใครครับ ทำไมสารวัตรต้องทำหน้ากังวลแบบนั้นด้วย" รชตเอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของสารวัตรหนุ่ม

"เฮ่อ อาเมษเป็นอาของผมกับพี่เมฆ ท่านเป็น... พี่เมฆเป็นซีลน่ะครับก็เลยเป็นห่วง" เจ้าพระยาเอ่ยบอกก่อนที่จะเงียบไปแล้วหันมาบอกดาบภพ "ดาบเอาเหล้ามาแก้วดิ ผมกลุ้ม ทุกคนสนุกให้เต็มที่ไม่เมาไม่เลิก"

"ผู้กองดื่มมั้ยครับ" นาวินทร์เอ่ยถามหลังจากรินเครื่องดื่มให้กับตัวเอง

"พอเลย เปียสั่งมาว่าอย่าให้เธอดื่ม" อนาวีเอ่ยบอกพร้อมกับรินน้ำส้มให้คู่หูแทน แพรชมพูรับมาอย่างไม่กล้าขัด เธอไม่อยากถูกปารวีบ่นให้ฟังจนหูชาหรอก