มัจจุราชแดนเถื่อน

บทที่1. มัจจุราชแดนเถื่อน..

เธอจึงนอนตาแข็ง พอรู้ตัวอีกที เสียงน่ารำคาญนั่นก็เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ แต่อะไรบางอย่างดึงเธอกลับมาจากเสียงโอดโอยของเรย่า เงาตะคุ่มๆ เหนือบานหน้าต่างที่ตัวเองลืมเปิดทิ้งไว้ เธอเขม่นมองรู้สึกกลัวจนเหงื่อกาฬไหล เพราะความเผลอเลอจึงลืมปิดบานหน้าต่าง ด้านที่ติดต้นไม้ใหญ่ให้มิดชิด จนทำให้เกิดเหตุการณ์น่าหวั่นกลัวเช่นนี้ เธอค่อยๆ พลิกตัวลงจากเตียงพยายามให้เงียบที่สุด ใช้ความมืดอำพรางตัวตน ก่อนจะคลานเข่าตรงไปยังประตูห้องช้าๆ รีบมองหาวิธีเอาตัวรอด เมื่อชายแปลกหน้าบุกเข้าห้อง เขาคงไม่ได้มีเจตนาดี หญิงสาวจับตามองเงาตะคุ่มๆ ตาไม่กะพริบ มันย่างสามขุมตรงมายังเตียงที่เห็นเพียงเงารางๆ แววตาของมันสะท้อนแสงจันทร์จนหญิงสาวผวา!!

โครม!!

มันกระโดดขึ้นไปบนเตียงนอน ก่อนหันมามองด้านหลัง... เมื่อประตูหน้าห้องถูกดันเปิดออกไป ปัง!! เสียงขอบประตูกระแทกพนังดังก้อง ทำให้เกอร์เตสที่กำลังฟัดเฟ้นหน้าอกอวบของเรย่าชะงัก วันนี้อารมณ์หนุ่มพลุ่งพล่าน เขาจึงได้ตามสเรย่ามาหาความสำราญในบ้านพักคนงาน เพราะขี้เกียจเดินทางออกไประบายออกข้างนอกเหมือง คิ้วคมขมวดแน่น ก่อนจะหยัดกายขึ้นยืนด้วยความเสียอารมณ์

“ฉันไปล่ะ...รำคาญ” ชายหนุ่มบ่นพึม คว้าเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ที่เพิ่งจะถอดออกจากร่างกายเหวี่ยงขึ้นพาดบ่า เขาเสียอารมณ์ที่ถูกขัดจังหวะ ความรู้สึกฮึกเหิมเลยสะดุด และหดกลับไปดิ้อๆ ชายหนุ่มทอดสายตามองร่างเกือบเปลือยของเรย่าด้วยแววตาว่างเปล่า เขาสอดมือล้วงกระเป๋ากางเกงโยนเศษเงินเปโซไว้ให้ ไม่สนใจเรือนกายเกือบเปลือยที่นอนหายใจระรัวอยู่กลางเตียง แล้วจึงก้าวเดินฉับๆ ออกไปด้านนอกทันทีที่พูดจบ

“ยัยบ้านั่น!!! ก่อเรื่องอะไรอีกล่ะ ฉันอดงาบเกอร์เตสเลยเห็นไหม กว่าจะล่อมาได้…เสียดายชะมัด” เรย่าบ่นเสียงหงุดหงิด หล่อนมองตามเกอร์เตสไปอย่างเสียดาย และอดไม่ได้ที่จะก่นด่าเด็กสาวข้างห้อง

ชายหนุ่มเปิดประห้องของเรย่าอกมา ทันได้เห็นเด็กสาวที่หมายตา วิ่งหัวซุกหัวซุนออกไปจากห้องของหล่อนพอดีเช่นกัน เขาจึงเดินตามไปห่างๆ จนเห็นว่าเด็กคนนั้น ซุกตัวหลบในพุ่มไม้ เพื่อหลบซ่อนตัวจากใครสักคน ไม่นานเกินรอ... คำเฉลยก็ตามมา คนงานชายหุ่นใหญ่โต ใบหน้าถมึงทึงวิ่งตามมาติดๆ มันกวาดตามองหาเด็กสาวที่หมายตาไว้ ก่อนจะสะดุดกับผู้เป็นเจ้านาย เมื่อนายหนุ่มยืนหน้าตึงอยู่ไม่ไกล

“มึงทำอะไร???...ไม่รู้หรือไงว่าที่นี่มีกฎเหล็ก ถ้าผู้หญิงไม่เต็มใจ...โทษคือความตาย...รู้หรือเปล่าล่ะ” ชายหนุ่มถามเสียงเย็นเฉียบ ใบหน้าเรียบสนิทของเกอร์เตสไม่บอกอารมณ์อื่น แต่กลับรู้สึกขนหัวลุก อลันโซ่จึงยอมเดินจากไปเงียบๆ เขาเสียดายสุดใจ ที่ปล่อยให้เด็กสาวหลุดมือไปอย่างเฉียดฉิว

“ออกมาได้แล้ว...ไม่รู้จักระวังตัวเลยนะ เดี๋ยวก็ได้ผัวแบบไม่ตั้งใจหรอก” ภาษาอังกฤษไม่ค่อยแข็งแรงเกอร์เตสเป็นคนพูด เขายืนหันหลังให้ จรสจันทร์จึงค่อยๆ มุดออกมาจากพุ่มไม้ หลังมองจนแน่ใจว่าผู้ชายแปลกหน้าน่ากลัวคนนั้นไม่ได้อยู่แล้วณ.ที่แห่งนี้แล้ว

จรสจันทร์ละล่ำละลักขอบคุณเสียงสั่น “ขอบคุณๆ...ขอบคุณค่ะ” ลำตัวของเธอสั่นเทาจนเกอร์เตสรู้สึกได้ เขาอยากกอดประครอง โอบกอดหล่อนไว้ในวงแขนและโลมลูบปลอบขวัญ

“เธออยู่ที่นี่คงไม่ปลอดภัยแล้วล่ะ ไอ้หมอนั่นคงไม่ยอมหยุดง่ายๆ จนกว่าจะได้เธอสมใจ ไปนอนกับฉันที่บ้านฉันดีกว่า ปลอดภัยจากคนงานเถื่อนๆ แบบนี้แน่นอน” เกอร์เตสแนะนำเสียงนิ่งๆ หลุบเปลือกตาลงปิดบังแววตาของตัวเองที่ลุกโชน ยามลดสายตามองเนินอกอวบอัดของเด็กสาวที่ไหวกระเพื่อมเพราะแรงหอบหายใจ

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณค่ะ...” จรสจันทร์ปฏิเสธเสียงระรัว เธอรู้สึกหวาดกลัวผู้ชายทุกคนบนโลก เว้นไว้แค่บิดาของตัวเองคนเดียว

“เธอจะปลอดภัยได้อย่างไร เมื่อมีคนคอยจ้องหาโอกาสคุกคามอยู่แบบนี้ ไปนอนที่บ้านฉันดีกว่า ยังไงก็มีพีลาเป็นเพื่อนนอน เห็นเธอเกาะติดแม่บ้านฉันอยู่ไม่ใช่หรือไง ปลอดภัยกว่านอนอยู่ในห้องโทรมๆ นี่ตั้งเยอะ ยังไงบ้านฉันก็คงไม่มีใครกล้าปีนขึ้นหาเธอหรอก” เกอร์เตสหวาดล้อมสุดฤทธิ์ เขาหวังใช้โอกาสอันดีนี้เก็บเด็กสาวไว้ใกล้ๆ ตัว รอวันที่สุกงอมจะจับกินไม่ให้เหลือซาก เมื่อชื่นชอบกลิ่นกายสะอาดบริสุทธิ์ของคนตรงหน้า ผิวหล่อนเนียนละเอียดน่าลูบไล้ เอวอรชรอ้อนแอ้น อกอวบอัด สะโพกผายงอน เกอร์เตสลอบผ่อนลมหายใจเพื่อลดความพลุ่งพล่านที่เริ่มเดือดปุดๆ ขึ้นมา แค่เพียงได้ยลโฉมจรสจันทร์ภายนอก เด็กสาวที่เขาเก็บมาจากข้างถนน

“เอ่อ...” จรสจันทร์คิดในใจหลายตลบ วิธีรักษาตัวให้รอดปลอดภัยจากดินแดนเถื่อนแบบเม็กซิโก ก็คงต้องอยู่ใกล้ๆ คนที่มีอำนาจสามารถควบคุมคนที่อันตรายได้ทุกๆ คน

จรสจันทร์พยักใบหน้ารับ เมื่อคิดจนถี่ถ้วน หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล ไม่รู้ว่าจะได้กลับบ้านเกิดตอนไหน จะหาวิธีใดในการช่วยเหลือผู้ให้กำเนิดเมื่อเวลาใกล้จะหมดลงเต็มที สีหน้าเธอเคร่งเครียดเมื่อคิดถึงปัญหาที่ครอบครัวกำลังพบเจอ เสี่ยหม๋งเสี่ยใหญ่เจ้าของเงินกู้ เขาใจดำจนไม่ยอมให้โอกาสครอบครัวปัทมาพร ให้มีโอกาสไถ่ถอนที่ดินคืนกลับมา เอกสารยืนยันแน่นหนาว่าวันใดที่ครบกำหนด พ่อแผนยังไม่ได้ไถ่ถอนที่สวนคืนมาที่ดินของท่านจะถูกยึดโดยไม่มีข้อแม้ “เห้อ!!” เกอร์เตสแอบยิ้มสมใจ แอบมองร่างอวบอัดของเด็กสาวอย่างพินิจพิจารณา คิ้วโก่งขมวดแน่นใบหน้าหวานเคร่งเครียดและเหมือนมีเรื่องราวคาใจ จนทำให้หล่อนตกอยู่ในภวังค์ จนลืมไปว่าอยู่ตรงหน้าบุคคลอันตรายแบบ เกอร์เตส กัลตาโว

“ไปเถอะ...ฉันง่วงแล้วอยากนอนบนเตียงนุ่มๆ เบื่ออากาศร้อนๆ ข้างนอกนี่เต็มที” ชายหนุ่มเอ่ยชวน จนจรสจันทร์หลุดออกมาจากภวังค์

“แปบนะคะ...ขอรสไปเก็บของใช้แปบนึง คุณรออยู่ตรงนี้ได้ไหมคะ” จรสจันทร์รีบขอร้อง ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบๆ ตัว ยังหวั่นกลัวว่าผู้ชายกักขฬะคนนั้นจะย้อนกลับมาอีกครั้ง

“ได้...เร็วๆ ล่ะ”

ลับร่างอวบอัดของจรสจันทร์ไปไม่นาน เรย่าก็เดินออกมาจากเงามืด หล่อนซุ่มฟังคำพูดของเกอร์เตสกับเด็กสาวไม่ประสีประสา “เกอร์เตสคุณกำลังล่อลวงเด็กน้อยคนนั้นอยู่ละซิ เรย่าเห็นแววตาคุณมองเด็กนั้นเหมือนเห็นเนื้อชิ้นโต” เสียงแหลมปรี๊ดกระซิบแผ่วเบา เมื่อเดินมาหยุดอยู่ใกล้ๆ รอยยิ้มหวานเยิ้มส่งมายั่วยวนเป็นทัพหน้า แต่ชายหนุ่มเบือนหน้าหลบอย่างเอือมระอา เมื่อร่างกายคนตรงหน้าดื่มชิมจนเบื่อหน่าย

“แล้วไง...ในอาณาเขตเหมืองกัลตาโวนี่ ฉันมีสิทธิ์ไม่ใช่หรือ อีกอย่างฉันไม่เคยเอาเปรียบใคร ทุกคนที่ทอดกายให้กับฉันจะได้ค่าตอบแทนอย่างคุ้มค่า รวมทั้งเธอด้วยเรย่า” เกอร์เตสตอบเสียงเรียบ ยกแขนขึ้นกอดอก มองร่างอวบอัดที่แทบจะหมดสภาพด้วยสายตาเฉยชา เรย่าใช้ร่างกายตนเองทำงานไม่บันยะบันยัง จนร่างกายทรุดโทรม ทรวดทรงหย่อนยาน

“หยุดนะเกอร์เตส ที่เรย่ายอมคุณ เป็นเพราะเรย่ารักคุณนะคะ คุณจะมาต่อว่าเรย่าแบบนี้ไม่ได้ เมื่อเรย่ายังต้องหาเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง ที่สำคัญเรย่าไม่ได้ร่ำรวยเหมือนกับคุณนี่คะ” สาวสะคราญกล่าวเสียงสะบัด ดวงตาคมกริบจ้องจับใบหน้ากระด้างเย็นชาของหนุ่มหล่อตรงหน้าอย่างจริงจัง

“งั้นเธอก็คงรักคนทั้งเหมืองนี้แล้วล่ะเรย่า เพราะเธอเที่ยวยอมแบให้เขาไปทั้งหมดนี่” เกอร์เตสพูดกระแทก จนสาวสวยประจำเหมืองโกรธจนเผลอตัวกระทืบเท้าเร่าๆ เธอไม่พอใจที่โดนแฉพฤติกรรมเชี่ยวชาญเชิงกามของตัวเอง เธอชอบโปรยเสน่ห์ให้หนุ่มๆ ทั้งเหมืองแร่หลงใหล

“เกอร์เตส...!!!”

“พอเถอะเรย่า...เธอน่าจะรู้ว่าฉันเป็นคนแบบไหน อย่าได้มายุ่งเกี่ยวกับคนที่ฉันหมายตาเอาไว้ ไม่อย่างนั้นเธอจะไม่มีที่ซุกหัวนอน ไม่มีที่ทำกิน เพราะฉันคงไม่เลี้ยงคนที่เป็นอันตรายไว้ใกล้ตัว”

ชายหนุ่มตวาดเสียงห้วน

เรย่ามองเรือนกายกำยำตรงหน้าอย่างเครียดแค้น เขากับเธอเติบโตมาในถิ่นแร้นแค้นพร้อมๆ กัน โดยที่ชายหนุ่มต่อสู้เสี่ยงโชคจนมีวันลืมตาอ้าปากขึ้นมาได้ แต่เรย่าใช้ความสวยเป็นใบเบิกทางขึ้นมา ในวัยหนุ่มสาวทั้งสองรักกันหวานชื่น แต่เมื่อความลำบากมาเยี่ยมเยือน เรย่าก็สะบัก้นหนี เธอทอดทิ้งเกอร์เตสไปอย่างไม่เหลียวแล กลับมาเจอกันอีกครั้ง หลังจากที่ชายหนุ่มมีทุกอย่างพร้อม ทั้งฐานะ หน้าตาและทรัพย์สมบัติ เรย่าจึงหวนกลับมา หวังใช้ความสัมพันธ์ในอดีตเป็นข้ออ้าง เพื่อเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง แต่ชายหนุ่มหาได้ใส่ใจ เขากลับมอบตำแหน่งคนงานในเหมืองแร่ให้เสียนี่ เรย่าจึงจำต้องก้มหน้าทนเพราะเธอเองก็ไม่มีที่ไป