ลวงรักดักหัวใจ

บทที่ 1

ศตวรรษสงสัยว่าเป็นใครที่กำลังเคาะประตูห้อง เพราะปิ่นมุกเองก็มีคีย์การ์ด จะเคาะทำไม เขาจึงเดินไปส่องตาแมวดู เมื่อเห็นว่าเป็นใคร ชายหนุ่มก็รีบเปิดประตูให้ทันที

ทันทีที่ประตูเปิดออก กันตราก็โผเข้ากอดเขาทันที ความรู้สึกหลายอย่างพลันเกิดขึ้นในเวลาอันรวดเร็ว ทั้งสงสัย และตกใจ “กันเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม” เขาถามพลางโอบกอดเธอไว้แล้วลูบแผ่นหลังแผ่วเบาเพื่อปลอบประโลม

“กันตราเลิกกับเบียร์แล้วนะ มันทำร้ายกัน ฮือๆ ”

เสียงร้องไห้ของหล่อนดังระงมไปทั่วห้อง ศตวรรษไม่รู้จะทำยังไงได้แต่กอดปลอบเธอ

“แล้วจะเอายังไงต่อไปล่ะ?” เขาเอ่ยถามเมื่อเห็นกันตราอาการดีขึ้น

“กันขอหลบอยู่กับวรรษสักพักได้ไหม มันขู่จะตามมาทำร้ายกัน” เธอแสร้งทำหน้าน่าสงสารให้ศตวรรษเห็น

อันที่จริงกันตราไม่ได้ถูกผู้ชายคนนั้นบอกเลิก ทว่าเพราะเบียร์หมดตัว หล่อนเลยต้องหาที่เกาะใหม่ และในตอนนี้ศตวรรษคือตัวเลือกที่ดีที่สุด เพราะหล่อนรู้ว่าเขายังมีเยื่อใยให้อยู่ ที่สำคัญฐานะเขาไม่ใช่หนุ่มกระจอกๆ ธรรมดาอีกแล้ว แต่เป็นถึงนักธุรกิจหนุ่มที่รวยอันดับต้นๆ ของประเทศ ส่วนเรื่องที่เขามีคนรักอยู่แล้วหล่อนหาได้สนใจไม่ ก็แค่แฟนยังไม่ได้แต่งงาน แต่ถึงจะแต่งงานแล้วหล่อนก็ไม่สน

เมื่อเห็นสายตาลังเลของศตวรรษ หล่อนจึงใช้มารยาทั้งหมดที่มีเพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่หล่อนต้องการ “ถ้าวรรษไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร กันจะไปตายเอาดาบหน้า ฮือๆ” เธอเริ่มบีบน้ำตาอีกครั้ง

ศตวรรษเห็นดังนั้นจึงใจอ่อน “กันอยู่กับผมไปก่อนก็ได้ ถ้ามีทางออกแล้วค่อยว่ากัน”

เธอมองมาด้วยสายตาดีใจ และเงยหน้าขึ้นไปหอมแก้มเขา

ศตวรรษแม้จะดีใจที่คนที่เขารอคอยกำลังจะกลับมา แต่มีอีกความรู้สึกหนึ่งคือรู้สึกผิดต่อปิ่นมุก

เขาลังเลในความรู้สึกของตัวเองว่าจะเลือกใครดี

งานวันรับปริญญาของปิ่นมุก ศตวรรษไม่ได้มา เพราะกันตราบอกว่าปวดหัวอย่างรุนแรง เขาจึงไม่กล้าทิ้งให้หล่อนอยู่คนเดียว แม้ปิ่นมุกจะแอบน้อยใจแต่ก็ไม่ได้อะไรมากมายเพราะมีเรื่องที่สำคัญกว่าที่ตั้งจะบอกเขา และคิดว่าจะกลับไปเซอร์ไพรส์ที่คอนโดมิเนียม

กันตราพยายามอ่อยศตวรรษด้วยการบอกว่าตัวร้อนให้เขาเช็ดตัวให้ ซึ่งแผนการของหล่อนก็สำเร็จได้ไม่ยาก วัวเคยขาม้าเคยขี่ อีกทั้งยังหลงเหลือเยื่อใย ประกอบกับที่ไม่ได้ปลดปล่อยมาเป็นอาทิตย์ทำให้ศตวรรษยับยั้งอารมณ์ของตัวเองไม่อยู่ ไฟสวาทที่กันตราพยายามจุด จึงติดอย่างรวดเร็ว เขาจูบหล่อนอย่างเร่าร้อน

เมื่อจ่ายค่าแท็กซี่เรียบร้อย ปิ่นมุกก็สำรวจตัวเองอีกครั้ง แล้วรีบขึ้นลิฟต์ไปที่ห้องศตวรรษทันที แต่เมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้อง หญิงสาวก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่ามีรองเท้าส้นสูงของผู้หญิงวางอยู่ที่ชั้นรองเท้า เธอแอบหวั่นใจแต่ก็พยายามจะไม่คิดอะไร และเดินไปยังห้องนอนเพื่อจะไปเก็บเสื้อผ้าที่เธอเตรียมมา เพราะตั้งใจว่าจะค้างกับเขา แต่ภาพที่เห็นทำให้หญิงสาวแทบช็อก

ปิ่นมุกกรีดร้องออกมาสุดเสียงเมื่อเห็นชายคนรักกำลังนัวเนียอยู่กับผู้หญิงคนอื่น “อร๊าย! นี่มันอะไรกันคะพี่วรรษ”

เสียงของปิ่นมุกดึงสติชายหนุ่มกลับมา เขาตกใจมากเมื่อเห็นเจ้าหล่อน “มุก.. มาได้ยังไง”

“จะมาได้ยังไงมันไม่สำคัญ สำคัญที่พี่กำลังเอากับผู้หญิงคนอื่นบนเตียงของเรา” เธอโกรธจนพ่นคำหยาบออกมา

คนอื่นที่ปิ่นมุกพูดถึง มองสาวน้อยผู้ซึ่งอ่อนโตโลกด้วยสายตาเยาะหยัน กันตรายิ้มอย่างคนที่เหนือกว่า “คนอื่นเหรอคะ ไม่ใช่นะ พี่เป็นเมียที่เคยจดทะเบียนกับวรรษ มาก่อนเธอซะอีก”

ปิ่นมุกโกรธจนตัวสั่น มือน้อยกำเข้าหากันแน่น เธอมองจ้องผู้หญิงที่ใช้ผ้าห่มห่อตัวไว้ เสื้อผ้าที่เกลื่อนกระจายอยู่บนพื้น บ่งชัดว่าหากเธอไม่ถูกเธอขัดขวางเสียก่อน ปานนี้ทั้งคู่ก็คงไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว “แต่ตอนนี้พี่วรรษคบอยู่กับฉัน เธอก็ไม่ต่างจากชู้ที่นอนกับผัวคนอื่น”

“พี่ขอร้องนะมุก ออกไปรอพี่ข้างนอกก่อน”

หยาดน้ำตาแห่งความเสียใจไหลลงมาอาบสองแก้มนวล ปิ่นมุกหันมองชายคนรักของเธอด้วยสายตาผิดหวัง “วัวเคยขาม้าเคยขี่สินะ สำส่อน!”

“หยุดเดี๋ยวนี้นะมุก อย่ามาพูดจาหยาบคายใส่พี่แบบนี้” เขาไม่ชอบเลยที่ปิ่นมุกเป็นเช่นนี้

“มุกไม่หยุด! พี่สำส่อน มักมาก ทำตัวไม่ต่างกับสัตว์ที่นอนกับเพศตรงข้ามไปทั่ว ไอ้ผู้ชายเฮงซวย”

คำผรุสวาทที่ปิ่นมุกพูดใส่เขาทำให้ศตวรรษโมโหจึงเผลอตบหน้าเธอ แรงจากฝ่ามือชายหนุ่มทำให้ปิ่นมุกเซไปชนเข้ากับขอบโต๊ะ

กว่าศตวรรษจะรู้ตัวว่าตนนั้นทำอะไรลงไป ทุกอย่างก็สายไปเสียแล้ว เขาก้าวเข้าไปหาเธอ หวังจะพยุงปิ่นมุกให้ลุกขึ้น ทว่าเจ้าหล่อนกลับถดตัวหนี

“พี่.. ขอโทษ”

ปิ่นมุกยกมือขึ้นกุมใบหน้าข้างซ้ายที่ถูกศตวรรษตบเมื่อครู่ น่าแปลกที่เธอไม่รู้สึกอะไร คงเพราะหัวใจด้านชาจนไกลคำว่าเจ็บไปมากแล้ว

“พี่จะเลือกใคร! มุกหรือ.. มัน” เธอไม่อยากฟังคำขอโทษ สิ่งเดียวที่ต้องการในยามนี้คืออยากรู้ว่าศตวรรษจะเลือกใคร ไม่ใช่เพราะว่าเธออยากได้เขาคืนมา เธอเจ็บแล้วจบ แต่ที่ต้องการให้เขาออกปาก เพราะแค่อยากรู้ว่าที่ผ่านมาชายหนุ่มเคยมีเธออยู่ในหัวใจบ้างหรือไม่ หรือว่าเขาใช้เพียงความใคร่นำพาความสัมพันธ์เท่านั้น

ศตวรรษนิ่ง ระหว่าง.. คนใหม่ที่แสนดี กับคนเก่าที่ยังมีเยื่อใย เขาไม่สามารถเลือกจริงๆ

ทว่าสำหรับปิ่นมุก การที่ศตวรรษเงียบ นั่นคือคำตอบที่ชัดเจนที่สุดสำหรับเธอแล้ว “พี่ไม่เลือก งั้นมุกเลือกให้เอง พี่กลับไปหาเมียเก่าพี่เถอะ เราเลิกกัน”

ทำได้เพียงยืนมองแผ่นหลังปิ่นมุกที่ค่อยๆ ไกลออกไปจากสายตา เขาเสียใจที่เรื่องของเราสองคนจบลงเช่นนี้ กระนั้นก็ไม่อาจออกปากได้ว่าแท้ที่จริงแล้วผู้หญิงคนไหนที่ต้องการ

คนที่ดูจะมีความสุขที่สุดคือกันตรา เพราะหล่อนกำลังจะได้ศตวรรษคืนมาแล้ว

ปิ่นมุกก้าวเดินออกมาจากคอนโดมิเนียมของศตวรรษโดยไม่หันหลังกลับไปมองอีก ดวงตาของเจ้าหล่อนยังมีน้ำตารินไหล หัวใจเธอเจ็บปวดราวกับถูกมีดกรีด กระนั้นต้องอดทนแล้วใช้ชีวิตต่อไปข้างหน้า เพราะถึงแม้ว่าศตวรรษจะไม่ต้องการเธอแล้ว แต่อีกคน.. ยังต้องการ

มือน้อยยกขึ้นวางแนบหน้าท้อง “แม่ยังมีลูก แม่จะเข้มแข็งเพื่อหนู แม่สัญญา”