When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
“อ้าว...ป้าเป็นพนักงานที่นี่เหรอ อ๋อ...ไม่ใช่สิ คุณเม่ยเป็นพนักงานที่นี่แล้วเหรอครับ” ทิวเขาเอ่ยออกมาก็หัวเราะเบาๆ นี่เกิดอะไรขึ้นกับแม่คุณ ไม่มีเงินจ่ายค่าห้องเหรอ ถึงต้องมาทำงานใช้หนี้ จากนักท่องเที่ยวกลายมาเป็นพนักงานรีสอร์ท มันไม่ใช่เรื่องธรรมดาเลยเถอะ “ใช่ อย่ามาทำให้อารมณ์เสียได้มั้ย แต่เอ๊ะ นี่อย่าบอกนะว่านายเป็นพนักงานของที่นี่เหมือนกัน ถ้าใช่นี่มันเรียกว่าซวยซ้ำซวยซ้อนได้เลยนะ” พวงชมพูเอ่ยออกมาอย่างไม่ไว้หน้าเขา จะให้เธอไว้หน้าเขาได้ยังไงล่ะ ในเมื่อเขาเป็นซะแบบนี้ เจอกันทีไรไม่เคยทักทายเหมือนอย่างที่มนุษย์ปกติเขาทำเลย “ใช่...ถ้าคุณคือพนักงานที่นี่เราคือเพื่อนกันครับป้า” ทิวเขาเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม คนที่ถูกเรียกว่าป้าไม่พอใจเป็นอย่างมาก นี่มันเรียกว่าซวยซ้ำซวยซ้อนเลยนะ ทำไมต้องมาเจอคนแบบนี้ในที่ทำงานด้วย คนที่เธอไม่อยากเป็นเพื่อนกับเขา แต่มันบังเอิญเจอตลอด แล้วก็เซ็นสัญญาเริ่มงานท