When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
พลอยชมพูอึดอัดเป็นอย่างมาก แต่เธอไม่กล้าที่แสดงความไม่พอใจออกมา ด้วยเพราะว่าเธอยังเป็นพนักงานใหม่ของที่นี่ เธอก็เลยไม่อยากมีปัญหากับใคร แต่แล้ววันนี้เธอก็ไม่สามารถเลี้ยงปัญหาที่เกิดขึ้นจนได้ เมื่อเธอเดินไปเจอจักรภพที่บริเวณที่พักพนักงาน ถ้าไม่คิดเข้าข้างตัวเองเกินไป มันเหมือนกับว่าเขามาดักรอพบเธอเลย เพราะเธอจะมาที่นี่คนเดียว ส่วนคนอื่นจะนั่งเมาส์มอยส์กัน พอเจอหน้าจักรภพ พวงชมพูก็ลำบากใจมาก ในใจก็คิดว่าจะเดินทางกลับไปที่แผนกต้อนรับ หรือว่าจะนั่งพักแล้วทำทุกอย่างตามปกติ ก็ในเมื่อเธอไม่สนใจเขานี่นา น่าแปลกจริง เกิดมาเธอก็เพิ่มรู้ว่าตัวเองสวย ก็ตอนที่มาทำงานที่นี่แหล่ะ หัวกระไดไม่เคยแห้งเลย อาจจะเป็นเพราะว่ายูนิฟอร์มของที่นี่ และการแต่งหน้าอ่อนๆ ที่ไม่ได้ใช้ชีวิตเร่งรีบเหมือนอย่างการใช้ชีวิตอยู่ในเมืองกรุง ทำให้เธอไม่ต้องรีบร้อนทำอะไรแข่งกับเวลา “นั่งลงก่อนสิครับน้องเม่ย” จักรภพเอ่ยด้วยท่าทา