คำไหนคำนั้น...2

624 Words
“นี่เธอกล้าเหรอเม่ย” เพราะไม่ต้องการให้ตนเองถูกมองไม่ดี ทำให้เพ็ญพรต้องขู่พวงชมพูออกไป แต่คนที่ตัดสินใจแล้วว่าจะเอายังไงอย่างพวงชมพู เธอไม่มีทางที่จะคืนคำแน่ๆ “รอดูแล้วกันนะคะว่าจะถูกเรียกสอบมั้ย” พวงชมพูไม่ตอบ แต่เธอเลือกที่จะเดินจากไปโดยไม่สนใจว่าเพ็ญพรนั้นจะอยู่ในอารมณ์ไหน ครั้งนี้เธอจะให้บทเรียนกับคนที่ทำอะไรขาดสติอย่างเพ็ญพร การศึกษาที่สูงของเพ็ญพร ไม่ได้ยกระดับจิตใจของเธอเลยสักนิด ไม่รู้ว่าทำไมเพ็ญพรถึงไม่ชอบหน้าเธอขนาดนั้น นี่คือสิ่งที่พวงชพูสงสัย แต่ทว่าเธอคงไม่ต้องหาคำตอบอีกต่อไป เพราะว่าเธอเลือกที่จะเดินออกไปจากตรงนี้แล้ว และไม่มีอะไรที่จะมาหยุดยั้งความคิดของเธอได้ “นี่แกจะทำให้ฉันต้องหมดอนาคตเลยใช่มั้ย” เพ็ญพรกำมือแน่นด้วยความไม่พอใจ แต่จะให้เธอวิ่งตามพวงชมพูไปก็คงไม่เกิดประโยชน์อะไร เธอได้แต่หวังให้พวงชมพูแค่โกรธ แล้วเดี๋ยวคงกลับมาขอโทษเธอ เรื่องมันจะได้ไม่บานปลายไปมากว่านี้ แต่เพ็ญพรหารู้ไม่ว่าพวงชมพูออกไปจากห้องทำงานของเธอ พวงชมพูก็เดินไปที่แผนกบุคคลทันที นั่นก็เพราะว่าเธอตัดสินใจแล้ว ไม่มีทางที่เธอจะเปลี่ยนการตัดสินใจ คนอย่างพวงชมพูพูดแล้วไม่มีทางคืนคำ คำว่าศักดิ์ศรีมันค้ำคอเธอ เธอไม่มีทางยอมขอโทษทั้งที่เธอไม่ได้ทำอะไรผิดหรอกนะ เมื่อไปถึงที่แผนกบุคคล พวงชมพูก็ขอใบลาออกจากเจ้าหน้าที่ฝ่ายบุคคล แล้วเธอก็เขียนแล้วส่งให้เจ้าหน้าทีฝ่ายบุคคลทันที พร้อมทั้งเหตุผลการลาออกที่มันเกี่ยวกับหัวหน้างานทั้งสิ้น งานนี้คงจะเป็นเรื่องเมาส์กันสนุกปากเลยสิ เพราะเรื่องแบบนี้สาวๆ ในออฟฟิศยิ่งชอบเม้าส์กันอยู่ ไหนๆ จะออกแล้วก็สร้างคอนเท้นส์ให้พวกเขามีท็อปปิกคุยกันหน่อยเถอะ เผื่อกว่ากุศลนี้ลจะส่งให้เธอพบแสงสว่างในชีวิตของเธอบ้าง กำหนดการทำงานของพวงชมพูนั้นเธอต้องอยู่เคลียร์งานที่นี่กว่าสิบห้าวัน แม้ว่าจะไม่อยากมาทำงานที่นี่มากเท่าไหร่ เพราะไม่ต้องการเจอหน้าเพ็ญพร แต่ทว่าคนอย่างเธอก็ไม่มีทางละทิ้งหน้าที่เพียงเพราะความไม่พอใจ เธอต้องส่งมอบงานให้คนอื่นเป็นอย่างดี ไม่อยากให้ใครมาว่าตามหลังว่าเธอไร้ความรับผิดชอบ “เจ้!! นี่เจ้กล้ามากเลยนะ เจ้จะออกจริงๆ เหรอ” ทันทีที่พวงชมพูเดินมาที่โต๊ะ ปาวรีก็เอ่ยถามทันที เรื่องที่มันแย่ๆ แบบนี้มันดังเร็ว แล้วสายของปาวรีก็โทรมาบอก นั่นทำให้เธอต้องอดใจรอเพื่อถามความจริงจากพวงชมพู แล้วตอนนี้พอเห็นหน้ารุ่นพี่คนสนิทเท่านั้นแหล่ะ คำถามก็ถูกยิงออกไปทันที “จริง” คำตอบที่ออกมาจากปากรุ่นพี่ทำให้ปาวรีรู้สึกอ้างว้างขึ้นมาทันที พี่สาวที่สนิทของเธอจะออกจากที่นี่แล้ว น้องน้อยอย่างเธอก็ไม่ค่อยสนิทกับใครด้วยสิ มันเคว้งคว้างแปลกๆ เลยล่ะ “ทำไมเจ้ทิ้งน้องแบบนี้” ปาวรีเอ่ยออกมาด้วยความเครียด แต่ไม่ได้คิดจะรั้งพวงชมพูไว้ ด้วยเพราะว่ารู้ดีว่ารุ่นพี่ตัดสินใจเป็นอย่างดีแล้ว คงไม่มีทางเปลี่ยนใจแน่ๆ คนอย่างพวงชมพูคำไหนคำนั้น นี่เป็นสิ่งที่ปาวรีรับรู้เป็นอย่างดี
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD