“เม่ยว่าเม่ยยอมมากเกินไปแล้วค่ะ หัวหน้าไม่เคยตัดสินงานของเม่ยอย่างเป็นธรรม ถ้าต้องมีหัวเหน้าแบบนี้ สู้ไม่มีดีกว่า นอกจากจะไม่เคยช่วยเหลือแล้วยังคอยซ้ำเติมเป็นที่หนึ่งเลย” พวงชมพูไม่เก็บอะไรแล้ว เพราะว่าคำว่าทำงานไม่ใช้สมองมันแรงเกินกว่าที่เธอจะทำงานร่วมกับคนแบบนี้ได้
“นี่เธอกล้าว่าฉันเหรอเม่ย เธอไม่กลัวโดนฉันให้ใบเตือนหรอกเหรอ ถ้ายังอยากทำงานอยู่ที่นี่ก็ขอโทษฉันซะ แล้วทำตามที่ฉันสั่ง อย่าสู่รู้ให้มาก” เพ็ญพรเอ่ยออกมาเสียงกร้าว เธอโกรธมาก แต่เพราะกลัวว่าจะมีผลต่อหน้าที่การงานของตนเอง เพราะเพิ่งมาดูแลแผนกนี้ไม่กี่เดือน แต่จะให้ใบเตือนพนักงานแล้ว มันอาจจะทำให้ผู้ใหญ่มองเธอไม่ดี เธอก็เลยเลือกที่จะพูดออกไปแบบนั้น เอาจริงๆ เธอก็ไม่ต้องการให้พวงชมพูอยู่ในแผนกของเธอหรอก คนที่ฉลาดแบบนี้แล้วเธอคุมไม่ค่อยได้ ควรจะต้องกระเด็นออกไป แต่มันเร็วเกินไปที่พลอยชมพูจะกระเด็นออกไป ภาพลักษณ์ของเธอต้องดูดี นี่คือสิ่งที่เพ็ญพรคิดมาตลอด
“เม่ยไม่เอาหรอกค่ะใบเตือน เพราะว่าเม่ยจะเอาใบลาออก แล้วเหตุผลในการลาออก รับรองคุณเพ็ญเป็นเหตุเต็มๆ ค่ะ” พวงชมพูเอ่ยออกมาด้วยความสะใจ เธอไม่มีทางอดตายหรอก เงินเก็บก็พอมีอยู่นิดหน่อย งานใหม่ก็น่าจะหาได้ หรือถ้ามันเบื่อมากกว่านั้น เธออาจจะลองทำอะไรที่มันเป็นธุรกิจส่วนตัวแบบที่เธอกำลังเล็งๆ ไว้อยู่
“นี่เธอกำลังขู่ฉันเหรอเม่ย” เพ็ญพรเอ่ยออกมาด้วยความร้อนใจ ขืนเป็นแบบนั้นเธอเดือดร้อนแน่ เพราะที่นี่มีการตรวจสอบเรื่องนี้เป็นอย่างดี เธอไม่อยากจะสะดุดในเรื่องนี้หรอกนะ ถ้าพวงชมพูทำจริง แน่นอนว่าเรื่องนี้อาจจะมีผลกับการปรับเลื่อนตำแหน่งของเธอแน่ๆ
“ไม่ได้ขู่ค่ะ แต่จะทำจริง ตอนนี้มันสายไปแล้วค่ะหัวหน้า ขอให้โชคดีแล้วกันนะคะ” พวงชมพูเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม เธอตัดสินใจแล้ว เป็นการตัดสินใจแบบไม่ลังเลสักนิด ความกลัวว่าตัวเองจะไม่มีงานที่ดีทำ ทำให้เธอไม่กล้าที่จะตัดสินใจ แต่วันนี้ความกลัวมันได้หายไปแล้ว เธอไม่จำเป็นที่ต้องกลัวอะไรอีก ออกก็แค่ออก อย่ามาอยู่ในตัวเองต้องเครียดกับหัวหน้างานแบบนี้เลย