ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...
เสียงเคาะประตูสามครั้งทำให้เพ็ญพรรับรู้ทันทีว่าเป็นคนที่เธอเรียกตัวมาพบ ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกนะ แต่เป็นลูกน้องที่ทำงานไม่เข้าตาแทบทุกครั้งเลย ที่เรียกมาวันนี้ก็เรื่องงานมีปัญหาอีกนั่นแหล่ะ เธอไม่ชอบคนที่แข็งอย่างพวงชมพู และวิธีการทำงานต้องทำตามที่เธอต้องการเท่านั้น ต่อให้จะมีวิธีอื่นที่ดีกว่า แต่เธอก็ไม่มีทางที่จะยอมรับ หากว่าวิธีนั้นไม่ใช่วิธีที่เธอสั่งการลงไป
“เข้ามาได้” เพ็ญพรเอ่ยออกมาเสียงเย็น ทำให้อีกฝ่ายถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะเปิดประตูเข้ามา ต้องยอมรับว่าพวงชมพูไม่รู้ว่าเลยตนเองจะเจออะไร เธอได้แต่ตั้งรับ แล้วก็พยายามอย่างที่สุดจะไม่แสดงท่าทางไม่พอใจให้หัวหน้างานของเธอรับรู้
“เอานี่ไปดูสิ ทำแบบนี้มาได้ยังไง เหมือนไม่ใช้สมองคิด” เพ็ญพรเริ่มต้นทันที นั่นทำให้พวงชมพูโกรธเป็นอย่างมาก เพราะว่าเพ็ญพรกำลังด่าเธอว่าไม่ใช้สมอง ทั้งที่ความจริงแล้ว งานทุกอย่างที่ผ่านมือเธอ เธอทำด้วยความตั้งใจ แล้วคำที่ว่าไม่ใช้สมองนี่มันหนักหนาเกินไปจริงๆ เหมือนว่าฟางเส้นสุดท้ายมันจะขนาดแล้วสิ ถ้าต้องอยู่กับหัวหน้าที่ไม่มีวุฒิภาวะแบบนี้ บางทีการลาออกมันก็เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดที่เธอมีก็ได้นะ
“หัวหน้าหรือเปล่าคะที่ไม่ใช้สมอง มัวแต่ใช้อารมณ์ งานที่เม่ยทำแต่ละอย่าง เม่ยทำด้วยความตั้งใจ มีแต่หัวหน้าเท่านั้นแหล่ะค่ะที่มองไม่เห็น” คราวนี้พวงชมพูไม่ได้หยิบงานขึ้นมาดู เพราะเธอเห็นแล้วว่าเอกสารตรงหน้ามันคือเอกสารชุดไหน แล้วชุดที่หัวหน้าเธอกำลังต่อว่าเธออยู่ในตอนนี้ เธอตรวจทานตั้งหลายรอบ ก่อนที่จะส่งงานให้กับหัวหน้า แล้วที่สำคัญไปกว่านั้น เธอไม่ใช่เด็กฝึกงานที่เพิ่งทำงานงานมาไม่กี่เดือน แต่เธอทำงานที่นี่มากกว่าแปดปีแล้ว ถึงแม้อาจจะมีข้อผิดพลาดบ้าง แต่เธอไม่สมควรโดนด่าขนาดนี้ มันแรงเกินกว่าที่พวงชมพูจะรับไหวจริงๆ
“นี่เธอกล้าเถียงเหรอเม่ย ฉันเป็นหัวหน้าเธอ บอกอะไรเธอก็ต้องฟังสิ แทนที่เธอจะขอโทษฉัน เธอกลับมาเถียงฉันแบบนี้ นี่มันคือสิ่งที่ลูกน้องควรจะทำกับหัวหน้าแล้วเหรอ” เพ็ญพรถามออกไปด้วยไม่พอใจ เพราะทุกครั้งลูกน้องคนนี้จะไม่เถียง แต่จะก้มหน้ายอมรับความผิด แล้วก็เอางานกลับไปแก้ แต่วันนี้พวงชมพูมาแปลก สายตาที่เธอเห็นมันก็แปลกไปจริงๆ เพราะมันมีความแข็งกร้าวอยู่ในนั้น