เพื่อน(สวาท)สนิท 4P

Episode 19 : วันเกิดเหตุ

วันเกิดเหตุ

วันนี้ฉันเดินทางมาพบลูกค้ากับมาร์คที่โรงแรมแห่งหหนึ่งที่เขานั้นเป็นเจ้าของ ฉันทำงานที่นี่มาได้เกือบเดือนแล้วก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะเพราะดูเขาก็สนใจแต่งานไม่ได้สนใจแันเลยก็ว่าได้ ถ้าไม่ติดว่าฉันมีคนของตัวเองแล้วคงได้อ่อยแบบเล่นๆ ไปยกนึ่งแล้ว แต่นี่มีถึงสามคน แถมดุทุกตัวไม่ใช่ซิทุกคนต่างหาก

นั่งคุยกับลูกค้ามาได้ชั่วโมงกว่าแล้วโคตรเบื่อเลย แต่ก็บ่นไม่ได้แถมฉันนั่งกลับทีโดยใส่สน้นสูงที่เรียกว่าปวดเท้าจนแทบจะขยับไม่ไหวแล้ว จะกลับคงได้โทรหาสามคนนั้นให้มารับแน่

อ๋อฉันลืมบอกว่าฉันย้ายมาอยู่ที่บ้านดีนแล้ว โดยที่ทั้งสามคนค่อยดูแลตลอดเวลา

"งั้นพวกเราขอตัวก่อนนะครับ"คุณมาร์คมองมาที่ฉันหลายต่อหลายครั้งแล้วเขานั้นก็อดที่จะเอ่ยออกมาไม่ได้เมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว

"อ๋อ ไม่ดื่มกันหรอครับ ไหนๆ ก็จะกลับแล้วดื่มหน่อยนะ"ลูกค้าของคุณมาร์คเขานั้นให้คนรินไวท์ลงในแก้วของฉันและของคุณมาร์คทั้งๆ ที่เราทั้งสองดื่มไปแล้วรอบหนึ่ง

ด้วยที่ลูกค้าเป็นคนจีนเขาก็จะดูจริงจังเรื่องพวกนี้ ทำให้ฉันต้องยกแก้วไวท์ขึ้นมากระดกดื่มรวดเดียวจนหมด

"ขอตัวนะครับ"

"ผมม่ได้ไปส่งนะครับ"เสียงของลูกค้าคุณมาร์คเอ่ยออกมาในขณะที่เราทั้งสองกำลังลุกจากเตียงทำให้เราทั้งสองอดที่จะหันไปยิ้มให้เขาไม่ได้

"คุณจะกลับไหม นี่มันดึกแล้วนอนที่นี่เลยก็ได้นะ"คุณมาร์คเอ่ยออกมาเมื่อเราทั้งสองเดินออกมาจากห้องอาหารเรียบร้อยแล้ว

"เอ่อไม่ดีกว่าค่ะ"

"อ๋องั้นขึ้นไปเอาของหน่อยนะ"ฉันทำหน้าสงสัยแบบแสดงออกมาอย่างชัดเจนเมื่อคุณมาร์คเอ่ยออกมาแบบนั้น เพราะเขาไม่เคยบอกฉันมาก่อนว่าจะมีเอกสารหรือให้ฉันต้องขนอะไรกลับไป

"พอดีลูกค้าเขามาจาจีนแล้วซื้อของมาฝากนะ เขาให้คนเอามาให้ตั้งแต่เช้าแล้วแค่ผมยังไม่ได้ขึ้นไปเอาลงมานะ"

"อ๋อค่ะ"

"งั้นขึ้นไปนะ"ฉันอดที่จะมองคุณมาร์คที่เดินนำหน้าฉันไปที่ลิฟท์ด้วยท่าทางที่เรียกว่าระแวงเขาไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก พอเราเดินมารอลิฟต์เสร็จเสียงการแจ้งเตือนของโทรศัพท์ฉันก็ดังขึ้นมา

พอเปิดดูก็เห็นเป็นข้อความของเฟิร์สแต่พอได้อ่านยังไม่ได้ตอบโทรศัพท์ก็ดันมาแบตหมดอีก

ฉันไม่ได้ตอบข้อความกลับไปให้เฟิร์ส แต่ยังไม่ทันได้คิดอะไร ลิฟต์ก็เปิดออกมา ทำให้ฉันเดินเข้าไปภายในพร้อมกับคุณมาร์คอย่างเลี่ยงไม่ได้ เราทำงานมาด้วยกันจะเดือนแล้วแต่เหมือนไม่ค่อยได้สนิทกันมากขนาดนั้น ด้วยที่ฉันต้องเว้นระยะห่างระหว่างเขาด้วยมั้งเลยไม่ได้ตีสนิทเหมือนลูกน้องเจ้านายคนอื่น

"เข้าไปก่อนไหมครับ"เสียงเขาเอ่ยออกมาเมื่อเดินมาหยุดอยู่ที่ห้องของชั้นบนสุดเรียบร้อยแล้ว

"ค่ะ"ฉันตอบออกมาก่อนที่จะเดินเข้าไปภายในห้องเพราะด้วยที่ชั้นนี้ห้องแค่สามห้อง แล้วฉันก็ไม่รู้ว่าจะมีคนอยู่หรือเปล่าเลยเลือกที่จะเข้าไปภายในห้องดีกว่าอยู่ข้างนอกที่ดูน่ากลัวไม่น้อย

"ถามจริงนะ หมูหวานอึดอัดหรือเปล่าที่ทำงานกับเรา"มาร์คเอ่ยถามออกมาพร้อมกับมองมาที่ฉันทำให้ฉันอดตกใจไม่ได้

"เปล่า เราก็เป็นแบบนี้แหละ"ฉันตอบออกไปอย่างธรรมชาติที่สุดเพื่อที่จะไม่ให้อีกคนนั้นดูเครียดไปมากกว่าที่เขานั้นแสดงออกมา

"จริงหรอ แต่ปกติหมูหวานจะไม่ทำตัวห่างแบบนี้เลยนะ เราเรียนรุ่นเดียวกันนะ"คำพูดที่มาร์คพูดออกมาทำให้ฉันอยากที่จะตะโกนกลับออกไปจังเลยว่าฉันเนี่ยมีผัวแล้วถ้าทำตัวเหมือนเดิมมีหวังได้ตายไม่ดีแน่ แต่จะว่าไปนะในห้องดูเหมือนจะร้อนแปลกๆ ทั้งที่แอร์ก็เปิดอยู่

"เป็นอะไรไป"มาร์คถามออกมาทำให้ฉันหันกลับไปมองเขา

"แกวางยาเราหรอ"ฉันถามออกมาอย่างสงสัยกลับท่าทางของอีกคน แต่อีกคนยังไม่ได้ตอบอะไร ฉันก็ลุกเพื่อที่จะเดินออกไปจากห้องแต่ฉันยังไม่ทันที่จะได้เดินไปถึงไหน ร่างหนาก็เดินเข้ามาเกี่ยวที่เอวของฉัน

"จะไปไหน ไหนๆ ก็มาแล้ว"มาร์คเอ่ยออกมาพร้อมกับดึงให็ตัวฉันกลับเข้าไป เขาดึงให้ฉันเดินตามเข้าไปภายในห้องนอนของตัวเอง

"ปล่อยฉันนะ บอกให้ปล่อย"ฉันไม่เพียงแต่เอ่ยออกมาเท่านั้นแต่ก้ดิ้นออกมาแต่เหมือนร่างกายเริ่มไม่ต่อต้านอีกคนด้วยอาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ยา

พอเข้ามาภายในห้องเรียบร้อยแล้ว เขานั้นก็ผลักให้ฉันเข้าไปหาเตียงนอน

ก่อนที่เขานั้นจะถอดเสื้อสูทที่เขานั้นใส่อยู่ ก่อนที่เขานั้นจะถอดเสื้อเชิ๊ตของตัวเองออก ด้วยสายตาที่พยายามหาที่หนีอยู่ก็นึกได้ถึงนาฬิกาที่ข้อมือฉันก็กดโทรออกทันที ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเบอร์ที่โทรออกไปเป็นเบอร์ของใครแค่รู้ว่าขอให้เป็นของสามคนนั้นไม่ใครคนใดคนหนึ่งก็ยังดี

"ถอยไปเลยนะ ฉันบอกให้ถอยออกไป"ฉันเอ่ยออกมาเมื่อมาร์คเดินเข้ามาหาฉัน

พาร์ทไรท์

ร่างบางพยายามส่งเสียงออกมาอย่างต่อเนื่อง เมื่อมาร์คเดินเข้ามาหาเธอ เธอส่งเสียงร้องออกมาอย่างต่อเนื่องเพื่อหวังว่าปลายสายจะได้ยิน

ทางด้านของเฟิร์สที่ติดต่อคนตัวเล็กไม่ได้ เจ้าตัวก็โทรหาเพื่อนของตัวเอง

"ใครติดต่อหมูหวานได้บ้าง"เฟิร์สถามออกมาเมื่อธีร์บอกกับตัวเองว่าเจ้าตัวนั้นอยู่กับดีน

"ยังไม่มีใครติดต่อได้เลยแต่เดี๋ยวนะ"ธีร์เอ่ยออกมาเมื่อเขานั้นเห็นว่ามีเบอร์ของหมูหวานโทรเข้ามาหาดีน

"ลูกหมู"ดีนเรียกปลายสายออกไป แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับออกมามีเพียงแต่เสียงของหมูหวานที่เธอนั้นพยายามบอกให้อีกคนนั้นถอยห่างจากตัวเอง

"เกิดอะไรขึ้น"เฟิร์สถามออกมาเมื่อเพื่อนทั้งสองเงียบไปพร้อมอีกทั้งมีเสยงของหมูหวานที่ดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง

"ครั้งสุดท้ายที่แกคุยกับหมูหวาน เธอบอกไมว่าจะไปไหน"

"ไปคุยกับลูกค้าเป็นเพื่อนไอ้มาร์คที่รังสิตหรือไงเนี่ยแหละ"เฟิร์สตอบดีนที่ถามออกมา แต่เหมือนเจ้าตัวนั้นจะรู้ทันทีว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับหมูหวานแน่นอน

"นานแค่ไหนถึงจะไปถึงว่ะ"ดีนถามออกมาเพื่อที่อยากจะรู้ว่าตัวเองกับเพื่อนใครไปได้เร็วกว่ากัน

"30นาที"เฟิร์สตอบออกมาเมื่อรู้ว่าตัวเองจะไปถึงปลายทางตอนไหน

"20นาที"ธีร์เอ่ยออกมา

"งั้นเจอกัน"ดีนเอ่ยออกาพร้อมกับสายของหมูหวานที่ตัดไปแล้ว