จำยอม
1006 Words
วันต่อมา
ชะเอมลืมตาขึ้นมาก็พบว่าคุณคีย์ยังคงนอนหลับอยู่บนเตียงของเธอ เธอจึงค่อยๆลุกไปแต่งตัวเมื่อออกจากห้องน้ำมาก็เจอชายหนุ่มยืนรออยู่
"ตกใจหมดเลย!"
"เมื่อคืนเหนื่อยเลยเผลอหลับไป ขอโทษนะที่ผมมานอนโดยไม่ได้ขออนุญาต"
"ไม่เป็นไรค่ะ"
"แล้วนี่แต่งตัวจะไปไหนทำงานเหรอ"
"ใช่ค่ะต้องใช้หนี้คุณอีก"
"วันนี้ฉันต้องไปทำธุระที่ภูเก็ตอาจจะไม่ได้กลับเข้ามาที่บริษัทเธอก็ตั้งใจทำงานแล้วกัน"
ชะเอมก้มหน้ารับปากแม้ในใจจะเริ่มรู้สึกหน่วงๆที่ใจง่ายเกินไป ชายหนุ่มไม่ได้มีท่าทีว่าจะชอบเธอเลยหรือเธอเป็นเพียงของเล่นเหมือนที่หลายๆคนพูดถึง แข็งใจไว้เอม
เมื่อมาถึงบริษัททั้งสองก็แยกย้ายกันไปทำงานแต่ชะเอมกับถูกกดดันจนเธอเกือบทนไม่ไหว สายตาดูถูกเหยียดหยันทำให้เธอต้องมองแต่หน้าจอคอมเท่านั้น
ด้านคุณคีย์เมื่อกลับขึ้นมาบนห้องพักแขไขก็บุกเข้ามาหาพร้อมกับทำหน้าตาไม่พอใจกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น
"ไม่ยักรู้ว่าเธอมีสิทธิ์มาหึงหวงฉันด้วย"
ชายหนุ่มพูดขณะแต่งตัวอยู่หน้ากระจกบานใหญ่แต่สายตากลับมองคุณแขไขที่นั่งอยู่บนเตียง
"แขขอโทษค่ะที่รักคุณคีย์มากไป"
"ก่อนจะมาอยู่ที่นี่เราตกลงกันไว้ว่ายังไงจำไม่ได้แล้วหรือ?"
"จำได้ค่ะ"
"อืม แล้วอย่าคิดมีปัญหาไม่งั้นฉันจะส่งไปอยู่ซ่องให้หมด!!"
ชายหนุ่มเดินออกมาจากห้องโดยที่ไม่ได้หันกลับไปมองคุณแขไขที่นั่งกำหมัดแน่น แม้จะโกรธแค้นเพียงใดก็คงทำอะไรไม่ได้ในตอนนี้
กลางดึก
ชะเอมเลือกที่จะทำงานจนดึกเพื่ออยากได้ชั่วโมงเยอะๆเพื่อลดหย่อนหนี้สิน เธอทำงานจนเผลอหลับไปตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องของคุณคีย์
"คุณคีย์"
ชายหนุ่มหันมามองขณะคุยโทรศัพท์อยู่ที่มุมห้อง ชะเอมค่อยๆลุกขึ้นมานั่งก่อนจะสำรวจเสื้อผ้าของตัวเอง
"เห็นเธอหลับก็เลยรีบกลับ"
"คุณรู้หรือคะ"
"ฉันเปิดกล้องดูน่ะเลยรีบนั่งเครื่องกลับมาตอนนี้ตี3แล้วนอนพักผ่อนเถอะ"
"แล้วคุณไม่นอนเหรอ"
"ขออาบน้ำก่อนเพิ่งเคลียร์งานเสร็จ"
ชะเอมล้มตัวลงนอนอีครั้งจนกระทั้งชายหนุ่มเดินออกมาในชุดนอนสบายๆจากนั้นก็เดินมานอนข้างๆเธอ
"ชะเอมเธอไม่ได้คิดอยากจะเป็นผู้หญิงของฉันจริงๆใช่ไหม"
"หนูไม่อยากเป็นตัวสำรองที่ต้องมานั่งรอคิวค่ะ"
"แต่หนี้สินของเธอจะหมดไปนะ" ผมหันไปมองหน้าเธอที่มีน้ำตาคลอเบาๆ "สถานะเมียมันควรใช้เวลาอีกอย่างตอนนี้ฉันไม่อยากมีใคร ฉันทำงานเกือบ24ชั่วโมง"
"ไว้หนูจะคิดอีกที" ฉันข่มตานอนในหัวก็นึกถึงแต่เรื่องการวางตัว หากต้องเป็นเด็กที่คุณคีย์เลี้ยงดูจะต้องทำตัวยังไง ต้องไปอยู่รวมกับผู้หญิงคนอื่นหรือไง "หนูขอไม่อยู่ที่นี่ได้ไหมคะ"
"ทำไมล่ะ ทุกคนก็อยู่ที่นี่เวลาฉันเลือกมันสะดวกนะ"
"หนูไม่อยากอยู่ร่วมกับใคร"
ชายหนุ่มนิ่งไปเพราะปกติแล้วชั้นล่างจะเป็นสาวๆร่วมสิบคนที่เฝ้ารอวันที่จะถูกเรียกตัวขึ้นมาข้างบน แต่ถ้าชะเอมไม่ยอมก็คงต้องหาที่อยู่ใหม่ให้เธอหรือไม่ก็ให้เธออยู่บนนี้
"เอางี้ไหมเธออยู่บนนี้ไม่ต้องไปยุ่งวุ่นวายกับใคร"
"แล้วเวลาคุณคีย์...."
"ฉันมีห้องรับรอง"
"ก็ได้ค่ะ!"
หมดภาระหนี้สินชะเอมยอมตอบตกลงที่จะเป็นผู้หญิงของคุณคีย์แถมเธอยังได้สิทธิ์พิเศษมากกว่าคนอื่น ชายหนุ่มเองก็ใจชื้นขึ้นที่ได้เธอมาอยู่เคียงข้าง
วันต่อมาชะเอมตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเคาะประตูเธอจึงลุกไปเปิดก็พบว่าเป็นคุณเพลงที่ผลักเธอจนเซ จากนั้นก็เดินจ้ำไปหาคุณคีย์ที่เตียงนอน
"คุณคีย์คะ คุณคีย์เพลงมาแล้วค่ะ"
"ใครเรียกเธอมา" ผมลืมตาขึ้นมาก่อนจะยันตัวเองให้นั่งพิงหัวเตียง
"ปกติทุกวันเสาร์คุณคีย์จะเรียกเพลงไม่ใช่หรือคะ"
ชะเอมตัดสินใจถอดชุดออกแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันรอบกายทำให้สายตาของคุณคีย์เบี่ยงมามองเธอทันที แม้คุณเพลงจะพูดเกลี้ยกล่อมยังไงก็ไม่เป็นผล
"ออกไปได้แล้ว"
"นี่เธอไม่ได้ยินหรือไงคุณคีย์สั่งให้เธอออกไป!"
"เธอนั่นแหละเพลงที่ต้องออกไป!" ผมหันมาดุเธอก่อนที่เธอจะทำหน้างอและสบัดผมกระฟัดกระเฟียดเดินออกไป "เปิดน้ำใส่อ่างเลยขอน้ำอุ่นนะ เดี๋ยวฉันตามไป"
"ค่ะ"
ชะเอมยิ้มให้คุณเพลงอย่างผู้ชนะทำให้ความโทษะของคุณเพลงค่อยๆเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ คุณเพลงยอมออกจากห้องไปอย่างผู้แพ้
"ฝากไว้ก่อนเถอะมึง ถึงวันที่คุณคีย์เบื่อมึงเมื่อไหร่กูจะเหยียบมึงให้จมเลย"
ร่างกายกำยำของคุณคีย์กำลังนอนแช่น้ำอุ่นโดยมีชะเอมปรนนิบัติรับใช้ให้เป็นอย่างดี สายตาของเธอพยายามหลบความใหญ่โตที่แช่อยู่ในน้ำจนหัวใจเธอเต้นราวกับจะระเบิดออกมา
"ไม่สนใจลงมาแช่ด้วยกันเหรอ" ผมถามเธอขณะถูกนวดขยับ
"ไม่ค่ะ"
"วันนี้ฉันมีงานต้องไปทำที่ต่างจังหวัดเธอมีเรียนหรือเปล่า"
"หยุดอาทิตย์นึงค่ะเตรียมสอบแล้ว"
"อืมถ้างั้นเดี๋ยวไปกับฉัน ฉันจะพาเธอไปเรียนรู้งาน"
"ค่ะ... "
- Writer
