ณิชา
หลังจากกลับจากมหาลัยด้วยความเหนื่อยและหิวเพราะทำเรื่องฝึกงาน ถึงมันไม่ได้ยุ่งยากเท่าไหร่ แต่คนเยอะไง เลยต้องใช้เวลารออาจารย์นานหน่อย
“เดี๋ยวชาไปทำอาหารก่อนนะ” พอกลับมาถึงห้องเกือบเย็น ฉันก็บอกเจ้าคุณออกไป
“อืม เดี๋ยวคุณไปดูน้องก่อน” เจ้าคุณบอกฉันก่อนจะเดินตรงไปยังห้องของมีน ฉันก็เดินเข้าห้องครัว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“มีน เปิดประตู” เสียงของเจ้าคุณเรียกคนข้างในห้อง แต่ก็คงจะเหมือนเดิมนั่นก็คือโกรธแล้วขังตัวเองไว้ในห้อง
“โถ่เว้ย!” หลังเสียงเจ้าคุณเงียบไปสักพัก ฉันก็ได้ยินเสียงเขาตะโกนออกมาเสียงดังจนฉันตกใจรีบวิ่งไปดูเขา
“คุณ เป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น” ณิ
“มีนไม่อยู่ห้อง ไม่รู้ว่าหนีไปไหนอีก” เจ้าคุณบอกฉันออกมาด้วยสีหน้าไม่ค่อยดี
“น้องไปอยู่กับเพื่อนหรือเปล่า ก็คงเหมือนทุกครั้งนั่นแหละ” ฉันบอกออกไป เพราะปกติเวลาเธอไม่พอใจ นอกจากจะขังตัวเองในห้อง ก็ชอบหนีไปหาเพื่อนไม่บอกไม่กล่าว
“คุณก็อยา
