ตอนที่ 3 รู้สึกดี

1127 Words

“ค่ะ ชื่อฟ้า อิงฟ้าค่ะ แล้วคุณล่ะคะ” เธอถามกลับเขาบ้าง “อ่อ ชื่อพายุ คุณชื่อพายุ ใช่ไหมคะ ฟ้าได้ยินเพื่อนคุณเรียก” ไม่ทันที่เขาจะตอบ เธอก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน เหมือนเผลอจะนึกขึ้นได้ว่าพูดอะไรออกไป นี่เขาต้องคิดว่าเธอสนใจเขาถึงขนาดแอบฟังว่าเขาชื่ออะไรแน่ๆ อิงฟ้าถึงกับ ต้องรีบหุบปากพูดแทบไม่ทัน “อืม ผมชื่อ พายุ แต่ว่าผมไปบอกชื่อคุณตอนไหน จำได้ว่าไม่เคยบอกนะ” “อ่า เออ ถึงบ้านแล้วค่ะ หลังเล็กๆ สีขาว ที่มีดอกพิทูเนียสีชมพูอยู่หน้าบ้าน” เหมือนการมาถึงบ้านของเธอจะทำให้เธอโล่งจากการตอบคำถาม อิงฟ้าถึงกับถอนหายใจโล่งอก “ขอบคุณนะคะ คุณพายุ” “อืม พรุ่งนี้เจอกัน” พายุชื่อพายุสมชื่อ ทิ้งประโยคให้ความหวังเธอแบบนั้นแล้วก็ขับรถออกไปทันที ปล่อยอิงฟ้า ยืนอึ้ง มองตามรถเขาที่แล่นออกไป -เมื่อกี้เขาบอกว่าอะไรนะ เขาบอกว่า พรุ่งนี้จะพบเธออีก งั้นเหรอ - คืนนี้อิงฟ้า กลับเข้าบ้าน ด้วยความรู้สึกดีเป็นพิเศษ ลืมไปเลยว่า ตัวเองก่อนหน้านี้เพิ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก --------------- “ฟ้า เธอมองอะไรอ่ะวันนี้ เห็นมองแต่ประตู” หญิง เพื่อนร่วมงานของเธอถามขึ้น เมื่อสังเกตเห็นอาการแปลกๆ ของอิงฟ้า เห็นเธอชะเง้อมองลูกค้า แล้วก็ถอนหายใจอยู่บ่อยๆ อิงฟ้า ก็ตอบตัวเองไม่ได้ ว่าเพราะอะไร พอเห็นลูกค้าเดินเข้ามาร้านไม่ใช่เขา ใจมันก็รู้สึกห่อเหี่ยว ไหนบอกจะเจอกัน แต่วันนี้กลับไม่มีวี่แววเขาเลยสักนิด ทำไมเธอถึงไปคาดหวังกับคนไม่รู้จักที่เจอกันครั้งแรกแบบนี้ สุดท้ายวันนี้เธอรอเขาอยู่ทั้งวัน แต่เขาไม่ได้เข้ามาที่ร้านกาแฟแห่งนี้เลย อิงฟ้าถอนหายใจ จริงๆ แล้วเธอไม่ควรคาดหวังอะไรลมๆ แล้งๆ กับประโยคที่ว่า ‘พรุ่งนี้เจอกัน’ ของเขาเลย เพราะมันทำให้ตัวเองเผลอ…คอยอย่างไม่รู้ตัว --------------- ตี1กว่า หลังจากเลิกงานร้านอาหาร อิงฟ้าหยิบกุญแจมอเตอร์ไซค์สำรองเดินออกมา ในใจก็ยังอดมองหาเขาไม่ได้ มัวแต่เดินไป ถอยหลังไป จนเผลอเอาตัวเองไปชนกับคนที่เดินมาจากข้างหลัง “อุ๊ฟ ขอโทษค่ะ” อิงฟ้ารีบหันกลับมาก้มหัวขอโทษ “ซุ่มซ่ามตามเคย” ได้ยินเสียงนี้ อิงฟ้าถึงกลับรีบเงยหน้าขึ้นมามอง พอเห็นว่าเป็นเขา ถึงกับเผลอยิ้มอย่างดีใจ “คุณพายุ” เหมือนจะรู้สึกตัว ว่าตัวเองออกอาการดีใจจนออกนอกหน้า เธอถึงกับรีบเม้มปากหุบยิ้มทันที “มองหาใคร หาผมเหรอ” เขาถามยิ้มๆ “ปะ เปล่าค่ะ พอดีจะดูว่าเพื่อนกลับกันหมดหรือยัง” เป็นการแก้ตัวที่อิงฟ้ามองว่ามันไม่เข้าท่าที่สุด เขาต้องรู้แน่ๆ ว่าเธอมองหาเขา เธอเอามือจับติ่งหูตัวเองอย่างอาย ๆ “ไม่ต้องขับมอเตอร์ไซค์กลับหรอก อันตราย” “อ่อ ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าไม่ได้เอารถกลับวันนี้ เมื่อเช้ากว่าฟ้าจะหาติดรถใครมาทำงาน เกือบสาย” อิงฟ้ารีบปฏิเสธ “กี่โมง” “คะ” “ต้้องไปทำงานตอนเช้ากี่โมง” “อ่อ 7.30 ค่ะ” “โอเค งั้นก็จอดรถไว้นี้แหละ เดี๋ยวผมให้คนเอารถคุณไปส่งให้ที่บ้านตอนสายๆ” “เอ้า แล้ว แล้ว แล้ว” อิงฟ้าตะกุกตะกัก ไม่กล้าตีความหมายไปเองว่าเขาหมายถึง….. “ก็คืนนี้ผมไปส่ง เดี๋ยวพรุ่งนี้ 6 โมงเช้าไปรับ งงอะไร” อิงฟ้าถึงกับ อ้าปากหวอ ผู้ชายคนนี้ มัดมือชก กันง่ายๆ แบบนี้ก็ได้เหรอ แม้จะรู้สึกตะขิดตะขวงใจ ที่เธอเพิ่งเจอเขาไม่กี่ครั้ง แต่ก็เผลอเดินตามเขาไปขึ้นรถแต่โดยดี ทั้งที่เพิ่งเจอกัน แต่อยู่ดีๆ ก็ไว้ใจเขา ความรู้สึกแบบนี้คืออะไรนะ “ทำไมต้องทำงานหนักขนาดนี้ ไม่เหนื่อยหรอ” เขาเอ่ยขึ้นขณะอยู่ในรถ “อ่อ ก็แค่ช่วงเดือนนี้ค่ะ พอมหา’ ลัยเปิดก็ไม่ได้ทำแล้ว เก็บตังค์นิดหน่อยไม่อยากให้แม่ลำบาก” เธอเอ่ยยิ้มๆ “งั้นถ้าแค่เดือนเดียว ผมมารับ-ส่งคุณแล้วกัน ผมก็มาที่นี่ แค่เดือนเดียว” “อ่อค่ะ” อิงฟ้าพูดอะไรไม่ออกเลย นี่เธอจะได้เจอเขาแค่เดือนเดียวเองนะหรือ “เอ๊ะ เดี๋ยว เมื่อกี้ คุณพายุบอกว่าอะไรนะคะ” อิงฟ้ามัวแต่สนใจเรื่องที่จะได้รู้จักเขาแค่เดือนเดียว จนไม่ทันใส่ใจคำว่ามารับ มาส่ง นี่เขารู้จักกับเธอวันเดียว จะมารับส่งเธอ ทุกวันเลยนะเหรอ “นอกจากซุ่มซ่ามแล้ว ยังหูไม่ดี” เขาบ่น “คือเราเพิ่งรู้จักกันนะคะ รู้จักแบบบังเอิญด้วย คือเมื่อวานที่กุญแจหาย แล้วคุณมาส่ง แค่นั้นเอง เรารู้จักกันแค่นั้นเอง ไม่ใช่หรอคะ” อิงฟ้าร่างยาว “ก็วันนี้ก็รู้จักเพิ่มอีก 1 วัน พรุ่งนี้อีก 1 วัน มะรืนอีก 1 วัน เจอกันทุกวัน เดี๋ยวก็รู้จักกันไปเอง” พายุยิ้ม “หา ได้หรอคะ แบบนี้” อิงฟ้าถึงกับ เหวอ ตั้งแต่ที่เจอเขาครั้งแรก จนเขาบังเอิญมาส่งเธอที่บ้าน เธอก็ตอบตัวเองไม่ถูกไม่รู้ทำไม ถึงวางใจในตัวเขาง่ายๆ แบบนี้ ในวันที่เหนื่อยและปวดท้องแทบหมดแรง และเขาก้าวมายืนอยู่ตรงหน้า นับตั้งแต่นาทีนั้น…ละมั้งที่หัวใจของเธอ เริ่มรู้สึก…ดี “ขอบคุณนะคะ” อิงฟ้าลงจากรถพร้อมยิ้มขอบคุณเขา พายุจอดรถ เขาชะโงกหน้าไปมองดอกพิทูเนียหลายสี ที่แขวนไว้หน้าบ้านของเธอ “คุณชอบดอก พิทูเนียหรอ ปลูกไว้เต็มเลย” “อ่อค่ะ ชอบค่ะ ชอบมาก” “มันแปลว่าอะไร” “ความหวังอันสูงส่ง ค่ะ มันเป็นดอกไม้แห่งความหวัง” “อืม สวย สวยมาก” เขาละสายตาจากดอกพิทูเนียแต่กลับมาจ้องหน้าเธอ “แล้วคุณหวังอะไรมั้ย” เขาถาม “หวังจะมีครอบครัวที่อบอุ่นมั้งคะ” อิงฟ้าอดคิดถึงครอบครัวตัวเอง เธอมีแค่แม่กับน้อง ส่วนพ่อของเธอทอดทิ้งแม่ไปมีคนอื่นตั้งแต่ที่เธอยังเด็กๆ ทำให้แม่ต้องแบกรับทุกอย่างเพื่อเลี้ยงดูเธอและน้อง “ผมขอให้ความหวังของคุณสมหวังนะ” “ฝันดีนะครับ” เขาบอกลาเธอในคืนนี้ ก่อนขับรถออกไป คำสั้นๆ แต่ทำให้ อิงฟ้า มีความสุข และนี่ก็เป็นอีกวัน ที่เขาทำให้เธอ…รู้สึกดี ---------------

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more