เวลาล่วงเลยไปจนถึงวันที่ฉันต้องกลับไปไทย แต่คุณป๋าไม่ได้กลับไปด้วยเพราะงานยุ่งมากจริงๆ คุณป๋าบอกว่าจะกลับไปวันที่ฉันรับปริญญาเลยทีเดียว
รู้สึกนอย ๆนะ แต่ก็เข้าใจแหละว่างานต้องมาก่อน
คุณป๋ามาส่งฉันที่สนามบิน .
ณ สนามบิน
ฉัน “ไม่อยากกลับเลย” ฉันน้ำตาคลอ
คนเคยอยู่ด้วยกันทุกวัน พอจะห่างกันมันรู้สึกใจหาย มันไม่ชินที่จะต้องอยู่คนเดียว ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนฉันก็อยู่ได้ แต่มาตอนนี้ ฉันกลับกลัวที่จะต้องอยู่โดยที่ไม่มีคุณป๋า
คุณป๋าดึงฉันเข้าไปกอดแน่น มันเป็นกอดที่อบอุ่น ฉันไม่อยากจากไปจากอ้อมกอดของคุณป๋าเลย
คุณป๋าผละกอดออก
คุณป๋า “อดทนรอป๋าอีกหน่อยนะ” เหมือนตาคุณป๋าก็แดงๆ เหมือนกันเลยตอนนี้
ฉัน “ห้ามนอกใจหนูนะ หนูคงทำใจไม่ได้ถ้าคุณป๋ามีคนอื่น”
คุณป๋า “อย่าคิดมากสิ ป๋ามีแค่หนูป๋าก็ไม่ต้องการใครอีกแล้ว”
ฉันกอดคุณป๋าอีกครั้ง กอดจะเดินไปขึ้นเครื่อง
ประเทศไทย....
มาถึงไทยประมาณเที่ยงคืน
พอมาถึ
