บาปรักอสูร

EP 8 แอบลุ้น

“ก็ให้แม่ออพามาน่ะสิ เราน่ะ ขลุกอยู่แต่บนนี้ ย่าอยากรู้นักว่าในห้องนี้มีอะไรดีกว่าย่าน่ะ ฮึ”

จักรธนหัวเราะเบาๆ เขารับตัวคุณย่ามาจากลออ ก่อนพยุงท่านให้นั่งลงยังโซฟาปลายเตียง ร่างสูงใหญ่ทรุดลงนั่งที่พื้นและออกแรงนวดขาคนเป็นย่าอย่างเอาใจ ลออจึงฉวยจังหวะนี้ออกจากห้องไปรอ บอกพยาบาลมาลีให้ตามขึ้นมาสมทบ

“มีงานน่ะสิครับคุณย่า” จักรธนตอบกลั้วเสียงหัวเราะ “ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าคุณย่าหรอกครับ แต่ช่วงนี้ต้องเร่งมือจัดการปัญหาในผับให้จบๆ จะได้ขายเสียที”

รมัยยิ้มรับ

“ดีลูกดี ขายๆ ไปซะจะได้หมดปัญหา”

รมัยซักถามเรื่องงานจากหลานชายอยู่ครู่ใหญ่ แม้จะไม่เข้าใจเลยแม้แต่นิดเดียวในสิ่งที่จักรธนพยายามอธิบายให้ฟังอย่างง่ายๆ แต่เพียงได้พูดได้คุยกับสายเลือดอันเป็นที่รัก หัวใจชราก็ชุ่มชื้นอิ่มเอมจนความง่วงมาเยือน จึงยินยอมให้จักรธนและพยาบาลมาลีพากลับไป นอนหลับพักผ่อนที่ห้องนอนชั้นล่าง เนื่องจากขานางไม่สู้แข็งแรงนัก จึงต้องมีการย้ายห้องนอนลงมาจากชั้นสอง นานจนรมัยจำไม่ได้

ชั้นล่างนี้นอกจากจะเป็นอาณาจักรของรมัยแล้ว ห้องนอนของเจลกาก็อยู่ใกล้ๆ แต่หลานสาวตัวดีของนางก็ไม่ใคร่จะนอนห้องตนเองเท่าไหร่ คอยจะมาขอนอนกับนางอยู่เรื่อย อ้างว่ากลัวผีนู่นนี่ ทั้งที่จริงก็แค่อยากดูแลปรนนิบัติคนเป็นย่า แต่ก็ปากแข็งนั่นละ... เมื่อเจลกาไม่อยู่แบบนี้ แม้มาลีจะนอนเฝ้าอยู่ข้างเตียงด้วยทุกคืน รมัยก็อดเหงาลึกในใจไม่ได้

“ฉันละคิดถึงยัยต่าย” หญิงชราล้มตัวลงนอนบนฟูกและเปรยออกมาเสียงสั่นเครืออย่างอัดอั้นตันใจ “ถ้ายัยต่ายกลับมาบ้านเมื่อไหร่ แม่มาลีรีบบอกฉันทันทีเลยนะ ฉันใจคอไม่ดีอย่างไรไม่รู้ แต่ไม่กล้าพูด... กลัวจะเป็นลาง”

“ค่ะ คุณมัย”

พยาบาลมาลีดึงผ้าห่มขึ้นคลุมถึงไหล่ผู้เป็นนาย ใบหน้าเรียบนิ่ง หากแต่ในใจนั้นหวั่นวิตกว่าหากเจลกาหลับนานไปกว่านี้ คุณย่ารมัยอาจเอะใจขึ้นมาและคาดคั้นเอาความจริงจากใครสักคนในหมู่คนรับใช้และจากมาลีเองด้วยก็ได้

แต่โอกาสที่เจลกาจะฟื้นขึ้นมาก็มีเปอร์เซ็นต์น้อยเสียเหลือเกิน นี่ก็ผ่านมาร่วมสัปดาห์แล้ว อาการของเธอยังคงทรงตัว และไม่มีวี่แววว่าจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้งในเร็ววันนี้ หากรมัยทราบว่าหลานสาวอันเป็นที่รักกำลังนอนเป็นเจ้าหญิงนิทราแบบนั้น มาลีไม่อยากคิดภาพตามเลยจริงๆ

แล้วไหนจะเรื่องผู้หญิงที่ถูกขังอยู่ในเรือนท้ายสวนที่พวกเด็กรับใช้ซุบซิบกันนั่นอีกเล่า

หากคุณย่ารมัยทราบเข้า หรือหากเด็กนั่นถูกจักรธนทรมานจนตายคาบ้าน...

แต่ละเรื่องแต่ละอย่างที่ประเดประดังเข้ามาคงไม่พ้นทำให้ท่านหัวใจหยุดทำงานกะทันหันได้อีกหลายรอบแน่!

หลังจากลงมาส่งคุณย่าเข้านอนเรียบร้อย จักรธนก็เดินเอื่อยกลับขึ้นห้องส่วนตัวของตนด้วยประกายตาครุ่นคิดกังวล

กว่าหนึ่งสัปดาห์แล้วที่เขาขังกชนิภาไว้ในเรือนเล็กหลังนั้นแบบแทบไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน และเขายอมรับอยู่อย่างว่าผู้หญิงตัวเล็กแค่นั้น แต่ใจแข็งเป็นบ้า

วันสุดท้ายที่เขายืนอยู่ในบ้านเล็กในป่า จักรธนประกาศกับเธอว่าเธอจะต้องเจอนรกบนดินแน่ถ้าแข็งข้อกับเขา! เขาบอกกับเธอว่าจะสั่งไม่ให้ลออส่งข้าวส่งน้ำ จะขังเธอไว้ให้เธอแห้งตายอยู่ในนี้หรือจนกว่าเธอจะยอมให้ความร่วมมือบอกที่อยู่ของกสิณมา

จักรธนล็อคมือล็อคเท้าเธอไว้ด้วยกุญแจข้อมือแบบมีโซ่ที่สั่งทำมาเพื่อการนี้ กันเธอคิดหนี และทิ้งวอร์คกี้ทอร์คกี้ที่ปรับคลื่นให้ติดต่อเขาได้คนเดียววางไว้ในห้อง สั่งเธอว่าหากทนไม่ไหวและยอมให้ความร่วมมือเมื่อไหร่ก็ให้ติดต่อเขาได้ทันที

นอกจากนั้นเขายังแอบติดกล้องวงจรปิดแบบอินฟาเรดบันทึกภาพได้ในที่มืดและบันทึกเสียงได้ไว้บนขื่อเพดานตั้งแต่กชนิภานอนซมด้วยพิษไข้

เขาเฝ้าดูเธออยู่เกือบตลอดเวลา...

และพบว่ากชนิภาไม่ไยดีอุปกรณ์สื่อสารซึ่งอาจเป็นสิ่งเดียวที่จะช่วยชีวิตเธอได้เลยสักนิด

แม้ว่าค่ำคืนจะมาเยือน เธอก็ไม่แตะแม้กระทั่งตะเกียงเจ้าพายุที่เขาทิ้งไว้ให้อย่างมีน้ำใจเลยด้วยซ้ำ เธอนั่งนิ่งในความมืด แทบไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลยเหมือนกัน เขารออยู่แค่สามสิบชั่วโมงก็ทนไม่ไหว ต้องเรียกลออมาสั่งให้เอาข้าวเอาน้ำไปส่ง แต่ให้อ้างว่าลักลอบทำเอง เขาไม่รู้เรื่องอะไรด้วย

แต่ถึงกระนั้น กชนิภาก็แทบไม่แตะข้าวแตะน้ำที่ลออนำไปส่ง เธอยินยอมเพียงให้ลออช่วยเช็ดเนื้อเช็ดตัวเพราะไม่สามารถถอดเสื้อผ้าออกได้เนื่องจากติดโซ่ที่กุญแจมือและเท้า กชนิภานิ่งเงียบและแทบไม่พูดแม้กับลออ นอกจากคำขอบคุณแหบเครือที่นานๆ จะพูดออกมา สักครั้ง

เขาสั่งให้ลออแสร้งแอบนำอาหารและน้ำไปให้เธอแค่วันละสองครั้งเพื่อความแนบเนียน แต่ผลที่ได้คือกชนิภาแทบจะไม่ทานอะไรเลย นอกจากที่ลออบังคับป้อนได้แค่ครั้งละสองสามคำเท่านั้น

หญิงสาวผ่ายผอมซูบเซียวลงทุกวัน ดวงตาแทบไร้เงาแห่งชีวิตจนลออแอบเช็ดน้ำตาทุกครั้งที่กลับมารายงานความคืบหน้ากับเขา

เมื่อสองวันก่อน สายของร้อยตำรวจโทนันทพัทธ์ส่งข่าวมาว่ามีคนเห็นกสิณที่ชุมพร จักรธนจึงสั่งให้คนของเขาลงไปสืบหาด้วยอีกแรงหนึ่ง

เห็นว่าเมื่อวานนี้พบตัวกสิณแล้วแต่ตามจับไม่ทัน มันหนีไปได้!