ปาน...สุราลัย (Daddy&Baby)

Chapter​ 1 บทนำ             คฤหาสน์หรูหราตระหง่านโดดเด่นอยู่ตรงหน้าบนเนื้อที่ห้าไร่เศษ​ ไฟสองฟากข้างถนนที่ทอดยาวเข้าสู่ตัวบ้านส่องสลัวในยามค่ำคืน... วิชัยนั่งนิ่งอยู่หลังพวงมาลัยรถขณะกำลังรอรั้วแบบอัตโนมัติที่กำลังเปิดออกอย่างช้าๆ​ เขาเหลือบมองกระจกส่องหลัง​ นายของเขายังคงนั่งหลับตานิ่ง​อยู่อย่างนั้น​ ไม่ขยับเลยนับตั้งแต่ออกมาจากบริษัทหลังเสร็จสิ้นการประชุม           บางครั้งวิชัยก็คิด... เขาห่วงอย่างจริงใจ​ อยากให้นายหาคนดูแลเสียที​ แต่ใครเล่าจะกล้าพูด​ เพียงแค่สบสายตาคมกล้าคู่นั้น​ ก็เหมือนมีพลังงานบางอย่างที่ทำให้หลายคนต้องรีบหลบหน้าอย่างครั่นคร้าม​ ไม่มีใครกล้าตอแยกับคุณผู้ชายแห่งบ้านชัชวาลมงคล           ลินคอล์นเคลื่อนที่ไปอย่างช้า ๆ​ และนุ่มนวลตามความใจเย็นของคนขับ... วิชัยคือคนขับรถของบ้านชัชวาลมงคลมานานเกือบจะเท่า ๆ​ กับอายุของภูดิศ​ ขับมาตั้งแต่รุ่นพ่อรุ่นแม่ ​ จนถึงทุกวันนี้เขาก็ทำหน้าที่นั้น​  ทำด้วยความ เต็มใจที่จะรับใช้เจ้านายแห่งบ้านชัชวาลมงคล           เสียงเปิดประตูรถทำให้คนที่นั่งหลับมาตลอดทางเผยอเปลือกตาขึ้น...เห็นหน้าคนขับรถลอยเด่นและส่งยิ้มมาให้ เป็นอันรู้กัน การเดินทางอันแสนน่าเบื่อนั้นสิ้นสุดแล้ว           "ถึงแล้วครับคุณภูมิ"            มาพร้อมกับมือที่ยื่นมารอรับสูทและกระเป๋า... ภูดิศขยับกายอย่างอ่อนล้า​ ก่อนยื่นของในมือส่งให้วิชัย           เป็นจังหวะเดียวกัน​ แสงเดือน​ แม่บ้านคนสนิทก็ปราดมารับหน้าเจ้านาย​ คือหน้าที่ของหล่อนดังเช่นทุกวัน​ แม้จะดึกแค่ไหนก็รอ​ นั่นคือความเคยชิน           "ส่งมาจ้ะ​ ฉันถือเข้าไปเอง"            หล่อนยิ้มแป้นให้วิชัย​ ยื่นมือไปรอรับเสื้อสูทและกระเป๋าเอกสาร​ หันไปอีกทีก็เห็นเจ้าของแผ่นหลังกว้างภายใต้เชิ๊ตดำเดินนำไปหลายก้าว​ หล่อนเลิกสนใจวิชัย​ หอบหิ้วสัมภาระวิ่งตามร่างสูงไป​ รู้... ว่าที่แรกที่เขาจะไปนั้นคือที่ไหน           "คุณหนูหลับแล้วค่ะ​ บ่นว่าปวดหัว​ ป้าเลยให้กินยาพาราไปสองเม็ด"            บอกโดยไม่ต้องถาม ​ แสงเดือนวิ่งตามไปทันจนได้ เดินเคียงข้างเจ้านาย​ ภายใต้สีหน้าราบเรียบ​ เขาพยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงรับรู้​ แต่ก็มีสายตาที่บอกทางอ้อมว่าไม่ต้องตามมา           ภูดิศหยุดยืนอยู่หน้าห้องหนึ่ง​ เขามีกุญแจเข้าทุกห้องในคฤหาสน์หลังนี้... แสงเดือนยืนรอจนเจ้านายหนุ่มผลักบานประตูเข้าไป​ ไอเย็นโชยผะแผ่วมากระทบผิวหน้า​ และสายตาคมกล้าที่เหลือบมองทำให้​หล่อนจำต้องหันหลังย้อนกลับ​ แม้จะอยากรู้ความคืบหน้าในอาการของ​คุณหนูแห่งบ้านชัชวาลมงคลก็ตาม           เมื่อไร้เงาแสงเดือน...มือใหญ่ดันบานประตูให้ปิดอย่างแผ่วเบาที่สุด​ แน่นอน...เขาไม่อยากปลุกให้หล่อนตื่น​ ภายในห้องสีม่วงอ่อนแซมขาว​ ร่างสูงเดินตรงไปยังเตียงกว้างที่มีคนนอนอยู่บนนั้น​ เขาเดินไปหยุดอยู่ข้างเตียงขนาดหกฟุต​ ก่อนจะหย่อนกายนั่งลงบนนั้น​ ลงน้ำหนักที่คิดว่าเบาที่สุดแล้ว           ภริตานอนตะแคงคุดคู้อยู่ใต้ผ้าห่มอุ่น... ​บนใบหน้าคมคร้าม​ รอยยิ้มเล็ก ๆ​ คลี่ประดับ​ ​ในสายตาของเขา​ สาวน้อยของเขายังคงเป็นเด็กที่ต้องได้รับการปกป้อง​ แม้คืนวันจะผันผ่าน​ เขาไม่เคยมองว่าหล่อนเติบโตขึ้นสักนิดเดียว           บนผิวแก้มนุ่มเนียน​ เขาก้มลงจูบเบา ๆ​ เพื่อแทนคำบอกลาก่อนนอน... คือสิ่งที่ต้องทำทุกวันหลังกลับมาจากทำงาน​ ตลอดสิบเจ็ดปีมานี้เขาทำเช่นนั้นทุกวัน​ ไม่เคยมีสักวันที่จะไม่เข้ามาจูบลา​ มันคือความเคยชินจนทำเป็นกิจวัตร อย่างที่บอก... หล่อนคือเด็กน้อยในสายตาของเขาเสมอ​ หล่อนยังไม่บรรลุนิติภาวะ​ ภริตาคือเด็กในปกครองที่ยังอ่อนต่อโลก​ เขารักหล่อนอย่างบริสุทธิ์ใจ​ ไม่มีเรื่องชู้สาวแน่นอน​ ส่วนลึกร้องบอกแบบนั้น           กลับกัน... เจ้าของแก้มนุ่มหาได้หลับใหล​ หล่อนรับรู้ทุกอย่างว่าเขาทำอะไร​ ภายใต้ลมหายใจที่สม่ำเสมอ​ แท้จริงหล่อนกำลังนอนเกร็งใจเต้นระส่ำ... แปลกเหลือเกินกับจูบนั้น... มันแปลกไปไม่เหมือนสัมผัสจากวันวาน           จริงอยู่... ตลอดสิบเจ็ดปีมานี้เขาทำเช่นนี้เสมอ​ แต่นั่นหล่อนยังไร้เดียงสา​ คิดเพียงแค่ว่าคือสัมผัสจากผู้มีพระคุณที่เปรียบเสมือนคนในครอบครัว​ ไม่เคยคิดเป็นอื่นเลยสักนิด... หากแต่วันนี้ทำไมหล่อนจึงร้อนวูบวาบกับสัมผัสจากริมฝีปากอุ่น ๆ  ทั้งใจยังเต้นอย่างรุนแรงอีกด้วย           หรือหล่อนจะโตแล้ว​ เริ่มมีความรักแบบชายหนุ่มหญิงสาวแล้ว​ ภริตาเฝ้าถามตัวเองด้วยความว้าวุ่น           เสียงเตือนบางอย่างค่อยทำให้หายใจโล่งขึ้น...ในความมืดสลัว​ ภูดิศหยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดอ่านข้อความ​ มันถูกส่งมาจากใครบางคน           "ถึงบ้านแล้วใช่มั้ยคะ​ กู๊ดไนท์นะคะภูมิ"            เขาทำแค่ส่งหน้ายิ้มกลับไป ก่อนจะเก็บโทรศัพท์เข้าที่เดิม..คีติกา..หล่อนคือเพื่อนที่ดี เขาให้หล่อนได้เท่านี้จริง ๆ           เตียงนอนที่เคลื่อนไหวบอกให้รู้ว่าร่างหนัก ๆ​ กำลังลุกขึ้น...ภริตายังคงนอนนิ่ง​ หล่อนจะไม่ขยับจนกว่าจะได้ยินเสียงปิดประตู           ไม่นานนักเสียงเปิดปิดประตูก็ดังขึ้น...เมื่อนั้นเสียงผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอกก็ดังตามมา​ ภริตาพลิกกายนอนหงาย​ แพขนตางอนยาวกระพริบปริบ ๆ​ แววตากลมโตเพ่งมองเพดานท่ามกลางความมืดสลัว...หล่อนยังคงเฝ้าถามหาที่มาที่ไปของตัวเอง           รู้ดี...หล่อนไม่ใช่ลูกหลานของตระกูลชัชวาลมงคลอย่างแท้จริง​ แต่...ไม่มีใครให้คำตอบได้เล​ย​ ไม่มีใครยอมบอก​ หล่อนเป็นใครมาจากไหน           เมื่อรู้ความ​ หล่อนก็รู้จักและคุ้นเคยกับภูดิศ​ เขากับหล่อนอายุห่างกันถึงยี่สิบปี​ ในการรับรู้​ เขาคือผู้ปกครองที่มี พระคุณ​ เขาคือคนที่เลี้ยงดูหล่อนมาตั้งแต่ยังไม่หย่านม           เหนื่อยเหลือเกินกับการค้นหาอดีตตัวเอง...หล่อนเฝ้าคิดเรื่องเดิม ๆ​ จนผล็อยหลับไปอีกครั้ง...ในฝัน...หล่อนยังคงถามหาที่มาที่ไปตัวเอง