ประสบการณ์เสียว...สยอง

ห้องดนตรีไทย

โจ๋.. ใครต่อไป ปูชักเริ่มสนุกแล้วสิ มีใครเล่าได้เสียวกว่านี้ไหม

ดิน.. กูเล่า ก็ได้ เรื่องของกู อาจจะไม่เสียว ก็ได้ เรื่องนี้เกิดขึ้นกับตัวกูเอง ที่โรงเรียนเก่าของกูตอนชั้นประถมภายในห้องดนตรีมักจะมีคนได้ยินเสียงเครื่องดนตรีไทยมันดังขึ้นมาเองบ่อยๆ โดยเฉพาะลุงภารโรงของโรงเรียนได้ยินประจำ ข่าวลือเรื่องดนตรีผีเฮี้ยนมีแต่ข่าวลือแต่ก็ยังไม่เคยมีใครได้เห็นสิ่งลี้ลับที่หลายๆคนกลัว เมื่อกูต้องสอบ วิชาดนตรี แต่เพื่อนๆกลับบ้านกันหมดแล้วกลัวก็กลัว แต่ต้องไป หยิบเครื่องดนตรีที่จะใช้สอบเอาไปซ่อมที่บ้าน กูเลือกคุยเพราะคิดว่าง่ายสุดแล้วแต่มันไม่ง่ายอย่างที่คิดเลยเมื่อหยิบ ได้แล้วก็เอามาลองเป่าดู

เป่าเพลงนี้สิ รับรองพรุ่งนี้ผ่านแน่

เสียงมาจากข้างหลังกู กูมองไปตามเสียงก็เจอเด็กผู้ชาย รุ่นราวคราวเดียวกับกูนั่นแหละ คนไม่ชอบดนตรีไทย แต่ก็ไม่เข้าใจว่า ตอนชั้นประถมทำไมครูต้องให้เล่นดนตรีไทยด้วยเด็กผู้ชายคนนั้นยื่นกระดาษให้แล้วก็ย้ำนักย้ำหนาว่า เล่นเพลงนี้นะพรุ่งนี้ผ่านแน่ มันรู้ได้ยังไงว่ากูจะผ่าน ไม่มีเวลาซ้อมเลย แล้ววันรุ่งขึ้น เมื่อถึงเวลาสอบดนตรีไทยกูก็เริ่มเป่าขลุ่ย เพลงที่กูอยากเป่า ที่ไม่ใช่เพลงของไอ้เด็กผู้ชายคนนั้นให้มา แต่เวลาเป่าเสียงมันไม่ออก เปาหลายทีเสียงก็ไม่ออก ก็เลยลองเปลี่ยนเพลงเอาเพลงของมันมาป๊าดู แปลกใจจัง เปาได้เฉย ที่น่าแปลกมากกว่านี้ก็คือเพลงนี้ไม่เคยซ่อมเลยสักครั้งแต่เป้าได้ จนครูและเพื่อนๆต้อง ตะลึงกันเป็นแถว ผ่านและได้คะแนนเต็ม ตกตอนเย็นวันนั้นกูก็เอาคุยไปคืนที่ห้องเก็บอุปกรณ์ดนตรี และก็ได้เจอกับเด็กคนนั้น มันชื่อ วันชัย บุญมี

พี่เจ .. ชื่อเชยชะมัด

ดิน… เออกูก็คิดแบบนั้น แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรแต่มันบอกว่าถ้าหากอยากเล่นดนตรีไทยชนิดไหนบอกมันมันจะสอนกูเอง มันบอกว่ามันเก่งมากๆไปแข่งคว้าถ้วยรางวัลมาเยอะแยะ คุยกับวันชัย ได้สักแปปกูก็กลับบ้าน เหมือนหัวใจกูเรียกร้องมาว่าอยากจะไปเล่นดนตรีไทยกับไอ้วันชัยอีก เลิกเรียนกูก็ไปอีกคราวนี้เล่นละนาดเหมือนมีความสุข วันชัยสอนกูตีระนาจ จากที่ไม่ชอบ มไม่อยากเล่น กูเกาะติดกับการเล่นดนตรีไทยกลายเป็นว่ากูเก่งการเล่นดนตรีไทยเฉยเลย อย่างที่พวกมึงเห็น กูไปแข่งคว้าชัยชนะมาหลายรายการนี้แหละคือเบื้องหลังความสำเร็จของกู ภารโรง มาร์คจะมาแอบด้อมด้อมมองมอง กูเล่นทุกวัน

ดีว่าแล้วเชียวว่าต้องเป็นคนมาเล่น ได้ยินทุกวัน มีแต่ข่าวลือว่ามีผีมาเล่นดนตรีไทยลุงก็ได้ยินแต่ก็ไม่กล้ามาครั้งนี้สงสัยเลยมาแอบดูที่แท้ก็เป็นคนมาคนเดียวเหรอ

สอง คนครับ เพื่อนผมก็อยู่ ด้วยในนี้

ลุงชะเง้อมอง เหมือนลุงจะมองไม่เห็นวันชัย ลุงแกแก่มากแล้วบางทีอาจจะตาฝ้าฟางกูคิดแบบนั้น

ลุงแกแก่มากแล้วบางทีอาจจะตาฝ้าฟางกูคิดแบบนั้น เวลาผ่านไปหลายเดือนเมื่อครูเห็นว่ากูเริ่มเก่งการเล่นดนตรีไทย ครูก็เลยส่งกูเข้าประกวดการแข่งขัน ครั้งนั้น ได้แค่ที่ 3 แต่ก็ได้ถ้วยมา คูลลตรีไทยเล่าให้ฟังว่าแต่ก่อนมีนักเรียนชายคน หนึ่ง ชอบการเล่นดนตรีไทยมาก เข้าแข่งขันได้ถ้วยรางวัลมากมายประดับ ไหวอยู่โรงเรียนนี้ครูชี้ให้ดู ชื่อที่สลักไว้อยู่ที่ถ้วยรางวัลคือ วันชัยบุญมี แต่พศที่สลักไว้คือ พท สอง 5 3 5 เฮ้ยนี่มันผ่านมา 30 ปีแล้ว ใช่เหรอ กูเพิ่งเห็นวันชัยตัวเล็กเท่ากูอยู่เลยด้วยความสงสัยจึงถามครูว่า วันชัยบุญมีนี้อายุเท่าไหร่แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน

อวันชัยอายุเท่ากับเธอตอนนี้แหละแต่เขาเสียชีวิตไปแล้ว ตั้งแต่ปี สอง 53 9

สิ่งที่ได้ยิน ทำให้ช็อก ไปชั่วขณะ ถ้วยรางวัลที่อยู่ในมือ หล่นลงพื้นอย่างไม่รู้ตัว

บดินทร์ ถือดีๆสิเดี๋ยวถ้วยรางวัลก็แตกหรอก วันชัย เขาเสียชีวิต ด้วยรูป ไข้หวัดใหญ่ ช่วงนั้นระบาดหนักมาก วันชัย ตั้งความหวังไว้สูงมาก อีกแค่รอบเดียว รอบชิงชนะเลิศ สวัสดีระดับประเทศ ถ้าเขาชนะครั้งนี้เข้าจะได้เป็น ตัวแทนทูตวัฒนธรรมของไทย แต่เข้าไปไม่ถึงฝัน เขาเสียชีวิต ก่อนด้วยโรคไข้หวัดใหญ่

งั้น กูก็คุยกับพี่ทุกวันหรือสิวะ สวัสดีว่าแล้วทำไม ภารโรงถึงมองไม่เห็น กูไม่กล้ากลับไปที่ห้องดนตรีไทยนั้นอีกเลย ยอมรับเลยว่ากูกลัวมาก วันเวลาผ่านไปนานจนกูลืมวันชัยไปแล้วแต่สิ่งที่กูไม่ลืมคือการเล่นดนตรีไทยกูได้เข้าชิงแชมป์เยาวชนและได้แชมป์มา ได้เป็น ตัวแทน ทูตวัฒนธรรมที่ต่างประเทศ เมื่อกูประสบความสำเร็จกูเพิ่งนึกได้ว่า เด็กไม่เอาไหน แต่ประสบความสำเร็จได้เพราะวันชัย บุญมี พี่รักดนตรีไทย ที่ให้ วิชากุมาร กูจึง ไปห้องดนตรีไทยเพื่อที่จะ ไปขอบคุณมันแต่ครั้งนี้ มันไม่ปรากฏตัวให้กูเห็น เรียกวันชัยเท่าไหร่ก็ไม่ออกมา หรือว่ามันคงโกรธที่กูลืม มัน กูกลับบ้านไปอย่างสิ้นหวังและโทษตัวเองว่า ถึงมันจะเป็นพี่เต็มมันไม่เคยทำร้ายใคร มันก็แค่ยึดติดกับการแข่งขันจนทำให้วิญญาณของมันไม่ได้ไปไหน คืนนั้นกูหลับไปแล้วก็ฝันว่า วันชัยมหา สวมใส่ชุดดนตรีไทย ได้ไปแข่งพร้อมกับกูและได้ไปเป็นทูตพร้อมกับกู ก่อนที่มันจะจากไป มันได้หันมา แล้วโบกมือลา พูดกับกูว่า

บดินทร์ ขอบใจมึงนะ ที่ไม่ลืมกู กูไม่ได้ไปไหนหรอกกูก็ไปกับมึงทุกทีนั่นแหละ มึงก็คือตัวแทนของกู แต่วันนี้กูต้องไปแล้วเราคงไม่ได้เจอกันอีกลาก่อนนะว่าดิน กูสะดุ้งตื่นขึ้นมา ที่แท้จริงแล้ว วิญญาณของมันก็เสียงสถิตอยู่กับเครื่องดนตรีไทยนั่นเองและมันก็ไปกับกูทุกที กูรู้สึกสบายใจโล่งใจไม่มีอะไรค้างคาใจแล้ว และกูก็จะ ไม่ทิ้งดนตรีไทยที่มันรักด้วย จบแล้ว

เป๋าตัง.. ไม่เสียวเลย ไม่น่ากลัวเลย ไม่สยอง

อ้อย… ไอ้น่ากลัว ไม่เสียว แต่ซึ้ง อ๋อยร้องไห้ตามเลย

ผิงผิง …เราก็ด้วย ชอบจังเรื่องนี้รู้สึกรักพี่ขึ้นมาเลย

กูคนนึงแหละไม่ขอเป็นมิตรกับพี่ดีกว่า

มึงกลัวผีน่ะสิ เอาใครเป็นรายต่อไปเรื่องผีนักดนตรีไทยไม่น่ากลัวไม่เสียวแต่ซึ้ง กินใจกูกูชอบ