คลั่งรักประธานตัวร้าย (My Perfect Boy)

ตอนที่ 9 ห่วง (2)

“ผมกินเรียบร้อยแล้วครับ แม่เป็นยังไงบ้าง?” พีรพลถามเสียงแผ่วเบาเจือสั่นนิด ๆ ก่อนจะโน้มลงไปกอดมารดาด้วยความรู้สึกผิด เกลียดตัวเองเหลือเกินที่ทำร้ายแม่

“แม่ไม่เป็นไรแล้ว เดี๋ยวอีกสองวันแม่ก็จะได้ผ่าตัดแล้วล่ะ” ปรียานุชบังคับน้ำเสียงไม่ให้ดังมากเกรงว่าลูกสาวคนเล็กจะตื่นอีก เพราะพีรดาเพิ่งหลับไม่ถึงชั่วโมงก่อนหน้านี้เอง

“แล้วเรื่องเงินล่ะครับ แม่เอาเงินมาจากไหน?” พีรพลถามพลางคิ้วเข้มเหนือตาลึกขมวดชิดคล้ายเกิดความกังวล เขารู้ว่าสถานการณ์การเงินของครอบครัวไม่เอื้ออำนวยมากนัก แต่เมื่อมารดาบอกว่าน้องสาวหาได้จากยอดขายรถ พีรพลหันไปมองคนที่หลับปุ๋ยอยู่บนโซฟาแล้วยิ้มออกมาด้วยความสบายใจ และภูมิใจอยู่ลึก ๆ ถึงพีรดาจะเป็นน้องเล็กสุด แต่ก็เป็นเธอเช่นกันที่ช่วยจูนเจือครอบครัวสักส่วนใหญ่ เพราะเธอหาเงินเก่งกว่าใคร

“ครับ งั้นคืนนี้ผมขอนั่งเฝ้าแม่นะครับ” พีรพลทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ ขณะที่มารดาพยักหน้า สองแม่ลูกยังคงคุยกันต่อเล็กน้อย จากนั้นปรียานุชจึงหลับไปด้วยความอ่อนล้า พีรพลเห็นว่ามารดาหลับแล้ว ชายหนุ่มจึงออกไปสูบบุหรี่ข้างนอกบ้าง ทว่าพอเดินไปถึงล็อบบี้ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาเสียก่อน

“ว่าไงวะไอ้แก้ว” พีรพลมองเบอร์ของเพื่อนสนิทที่แยกจากกันเมื่อหลายชั่วโมงก่อนด้วยความสงสัย ว่าอีกฝ่ายมีอะไรถึงได้โทรมาตอนตีหนึ่ง

“สิ่งที่มึงปฏิเสธไม่น่าจะได้ว่ะ ลูกพี่เพิ่งโทรบอกว่าวันมะรืนนี้ต้องไปส่งของ ไม่อย่างนั้นคลิปที่เราทำงานให้เขาในคราวที่แล้วถึงมือตำรวจแน่” สิ้นเสียงประโยคของเพื่อน พีรพลกำหมัดแน่น นี่พวกพ่อค้ายานรกพวกนั้นแบล็คเมล์เขาอย่างนั้นเหรอ คราวที่แล้วที่ไปกับเพื่อน เขาไม่อยากทำเลย แต่เพราะเป็นห่วงเพื่อนจึงได้ไปช่วยดูลาดเลา ไม่คิดว่าเขาจะซวยขนาดนี้

“เชี่ยเอ้ย! โอเคงั้นเดี๋ยวมะรืนนี้กูไปกับมึง” พีรพลที่คิดว่าสูบบุหรี่เสร็จแล้วจะขึ้นไปเฝ้ามารดาอีก ทว่าชายหนุ่มกลับเข้าไปควบมอเตอร์ไซค์ที่ให้ช่างในหมู่บ้านแต่งให้ตามสไตล์ที่เขาชอบขับออกไป ถ้าแม่รู้ว่าเขาเข้ามายุ่งกับวงการบาป เขาไม่อยากจะคิดเลย ยิ่งสุขภาพของแม่ยังไม่ค่อยดีอยู่ด้วย

…..

รุ่งเช้าวันต่อมาปราณธรมาทำงานเช้ากว่าทุกวัน เพราะเมื่อคืนหลังคุยกับพีรดาแล้วชายหนุ่มก็เข้านอนเลยไม่ได้ไปปาร์ตี้ที่ไหนต่อ ในขณะที่ชายหนุ่มนั่งเซ็นเอกสารอยู่นั้น จำต้องเงยหน้ามองที่บานประตู เพราะเสียงเคาะประตูดังมาจากด้านนอก

“เข้ามา” สิ้นเสียงอนุญาต เดชาเดินเข้ามาพร้อมเอกสารในมือ

“บอสครับสายข่าวของเรารายงานว่า เย็นวันพรุ่งนี้เสี่ยวันชัยจะส่งของกระจายตามผับบาร์ครับ” เดชาวางแฟ้มลงแล้วไม่ลืมที่จะรายงานความเคลื่อนไหวของศัตรู ตามที่สายข่าวบอกให้ผู้เป็นนายทราบ

“ไอ้นี่มันไม่เกรงกลัวกฎหมายเลย” ปราณธรเหยียดยิ้มในหน้า หลังจากที่เสี่ยวันชัย ผู้เป็นปรปักษ์กับเขาเล่นไม่ซื่อ ปราณธรต้องระวังตัวมากขึ้นกว่าเดิม ความจริงเขาไม่อยากยุ่งกับอีกฝ่ายเลย หากถ้าฝ่ายโน้นไม่มาแตะจมูกเขาก่อน

“นายแจ้งตำรวจด้วยว่า ที่ไหนและเวลากี่โมง” ตำรวจที่ว่าคือตำรวจดี ๆ ที่ปราณธรรู้จักเป็นการส่วนตัว ส่วนตำรวจคนอื่นอีกหลายคน คงถูกซื้อไปแล้วด้วยเศษเงินไม่กี่บาท ก็แบบนี้แหละทุกวงการย่อมมีทั้งคนดีและคนเลว อยู่ที่ว่าใครจะเลือกทางไหน

“ครับบอส” เดชารับคำแล้วอดที่จะถามถึงอาการแม่ของพีรดาไม่ได้

“แล้วแม่ของพีรดาเป็นอย่างไรบ้างครับ?” หลังจากที่ปราณธรทราบว่าแม่ของพีรดาป่วยเป็นโรคหัวใจ ชายหนุ่มก็สั่งให้เขาติดต่อกับทางโรงพยาบาลที่ท่านไตรภพถือหุ้นอยู่ครึ่งหนึ่ง อำนวยความสะดวกให้กับแม่ของพีรดาให้ดีที่สุด

“นายไปรู้จักพีรดาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” ปราณธรวางปากกาลงบนเอกสาร แล้วจับจ้องไปยังผู้ช่วยหนุ่มอย่างหมายคาดโทษที่กล้าถามถึงมารดาของผู้หญิงของเขา เดชาที่คลี่ยิ้มอยู่เกือบหุบยิ้มแทบไม่ทัน และถ้าหากเปรียบสายตาของปราณธรเป็นคมมีด คงทำให้ร่างสูงโปร่งของเดชาในตอนนี้ที่ประกอบไปด้วยเนื้อหนังมังสาเป็นรูพรุนไปหมดทั้งตัวแล้วกระมัง

“ขอโทษครับบอส” เดชาเกาหัวแกรก ๆ ก่อนจะรีบผละออกไป ไม่เข้าใจจริง ๆ เขาก็แค่ถามถึงอาการของปรียานุชเท่านั้นเอง ทำไมบอสถึงต้องกดดันเขาขนาดนั้นด้วย ตั้งแต่ทำงานด้วยกันมาเกือบสิบปีแล้ว ไม่เคยเห็นเจ้านายหนุ่มหวงผู้หญิงคนไหนมากเท่านักศึกษาสาวคนนั้นเลย

ปราณธรเองเมื่อผู้ช่วยหนุ่มออกไปแล้ว ชายหนุ่มไม่ได้อ่านแฟ้มตรงหน้า เขากลับกดโทรหาหญิงสาวในชื่อบทสนทนาเมื่อครู่ เพียงไม่นานอีกฝ่ายก็กดรับสาย

“ฮัลโหลกำลังเรียนอยู่ค่ะ” พีรดากระซิบกระซาบใส่มือถือ ขณะที่คนปลายสายกลับยิ้มมุมปาก ความสุขฉายชัดผ่านแววตา ปราณธรพอจะรู้ว่าตอนนี้แม่กวางน้อยกำลังมีสีหน้าเช่นไร ถ้าไม่ลนก็เงอะงะก้มอยู่ใต้โต๊ะ

“เลิกเรียนกี่โมงจะไปรับ”

“ไม่ต้องค่ะ เลิกเรียนแล้วจะไปรับจ็อบต่อ แค่นี้นะ” พีรดาที่แอบคุยโทรศัพท์ในห้องกลัวอาจารย์เห็นรีบขอวางสายคนปลายทาง

“พีรดาทำอะไร นี่เวลาเรียนไม่ใช่เวลาคุยโทรศัพท์ ถ้าจะคุยออกไปคุยข้างนอก” เสียงพูดเป็นภาษาอังกฤษของอาจารย์ไม่ได้ดังมาก แต่ก็แฝงไปด้วยความเคร่งนิด ๆ ปราณธรที่ได้ยินผ่าน ๆ กลั้นขำไม่อยู่ ทว่าคนที่นั่งอยู่ในห้องเรียนอย่างพีรดากลับหัวเราะไม่ออก หญิงสาวยิงฟันใส่หน้าจอแล้วตัดสายทิ้ง ก่อนจะเงยหน้าพร้อมยิ้มแหยให้อาจารย์เจ้าของใบหน้าอวบอิ่มสวมใส่แว่นกรอบสีทอง

“ไม่มีอะไรคะอาจารย์เคธี่ พอดีมีโรคจิตโทรมาก่อกวนแค่นั้นเองค่ะ” เธอตอบกลับอาจารย์ด้วยภาษาอังกฤษเช่นกัน ขณะที่จริยานั่งข้าง ๆ ส่ายหน้าให้กับความกะล่อนเอาตัวรอดของเพื่อนรักจริง ๆ เลย

“เดี๋ยวนี้มีหนุ่ม ๆ โทรมาในเวลาเรียนด้วย อยากรู้จังว่าใครน๊า” จริยาแกล้งทำตาปริบ ๆ ก่อนจะเอานิ้วจิ้มเอวเล็กเพื่อนสาวด้วยความอยากรู้ พีรดาที่ยังไม่เคยเล่าเรื่องเธอกับปราณธรให้กับเพื่อนสนิทฟังจึงพูดแค่ว่า

“คุณปราณธรอ่ะ” เธอไม่จำเป็นต้องปิดจริยา แต่ยังไม่กล้าเล่าเรื่องที่เธอกับเขาเกินเลยกลัวเพื่อนแผดเสียงดังลั่นห้อง

“กวางไปรู้จักกับเขาได้อย่างไร?” ดวงตาเรียวคล้ายอัลมอนด์ มองเพื่อนสาวตั้งแต่หัวจรดยันเท้าแล้วส่ายหน้า ไม่ใช่แล้ว ที่ผ่านมาผู้หญิงของปราณธรแต่ละคนมีแต่ดารานางแบบ ไฮโซเซเลบมีแต่สวยอึ๋มทั้งนั้น เขาคงไม่สนใจเด็กกะโปโลอย่างพีรดาเพื่อนรักของเธอหรอกมั้ง ใช่ในด้านความสวยพีรดาเทียบพวกนั้นติดอยู่แล้วถึงขั้นกินขาดเลยแหละ แต่ความอึ๋มนี่สิ เธอคิดว่าเพื่อนไม่น่าสู้ไหว ไข่ดาวยังเรียกแม่ที่เห็นดูม ๆ นั่นมันฟองน้ำชัด ๆ

“ก็เออ… คือ” พีรดากลอกตาไปมา เธอรู้ทันความคิดเพื่อนหรอกนะ แต่ว่าที่อึกอักเพราะไม่รู้จะเริ่มต้นเล่าเรื่องของเธอกับผู้ชายคนนั้นอย่างไรดี เพราะที่นี่มันห้องเรียน

“เล่ามา” จริยาโน้มหน้าเข้าใกล้ สีหน้าบ่งบอกว่าพร้อมฟังแล้ว และอยากรู้มากด้วย

“เอาไว้เลิกเรียนดีไหม ตอนนี้คนเยอะอะ” จบประโยคเพื่อนสาว จริยาเห็นสายตาของเพื่อนในห้องหันมาทางโต๊ะเรียนของพวกเธอ หญิงสาวจึงพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะถลึงตาใส่เพื่อนร่วมห้องที่มองพวกเธอราวกับตัวประหลาดพร้อมทั้งชี้ไปที่บนกระดานให้สนใจกับข้อความในบนกระดานโน่น

พีรดาคลี่ยิ้มให้กับความน่ารักของเพื่อนรัก ก่อนจะบีบไหล่บางของจริยาบ้างแล้วชี้ไปที่บนกระดานเช่นกัน ทว่าจริยายังทำหน้าอยากรู้อยากเห็น เวลานี้หล่อนรู้สึกว่าเรื่องของเพื่อนน่าสนใจกว่าเนื้อหาของวิชาเรียนคาบนี้เสียอีก จนแทบอยากจะลากเพื่อนออกไปจากห้องเรียนตอนนี้เสียเลย หากนั่นก็แค่คิดเท่านั้น เพราะการโดดเรียนไม่เคยอยู่ในหัวหล่อนอยู่แล้ว