ตอนที่ 8 คนใจดี (2)
1578 Words
ภายในรถมีเพียงความเงียบเท่านั้น ไม่มีใครพูดอะไร โดยเฉพาะพีรดาเอาแต่หันหน้าไปทางกระจกมองข้างนอกด้วยหัวใจเต้นระรัว ขณะที่คนขับรถหันมามองเธอเป็นพัก ๆ ตอนนี้เขาเดาไม่ออกมาสาวน้อยคนนี้กำลังคิดอะไร หวาดกลัวเขาอย่างนั้นหรือ? จะเป็นไปได้อย่างไรในเมื่อผู้หญิงแต่ละคนต่างก็ต้องการขึ้นเตียงกับเขา ที่สำคัญเขากับเธอมิใช่ว่าไม่เคย นี่เธอไม่ติดใจเขาบ้างเลยเหรอให้ตายเถอะ เขากลายเป็นผู้ชายไร้เสน่ห์ไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!
“บอกมาว่าจะให้ไปส่งที่ไหน?”
พีรดารับหันขวับมามองผู้ชายข้าง ๆ เธอไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม เขาใจดีจัง จะว่าไปเขาก็ยังเป็นสุภาพบุรุษนะที่ไม่ฝืนบังคับใจผู้หญิง
“ทำไม คิดว่าผมเป็นพวกหื่นจัดขนาดนั้นเลย ถ้าผู้หญิงไม่เต็มใจผมก็แมนพอที่จะไม่ขืนใจใครหรอกนะ” ยอมรับว่าตอนแรกคิดจะเคลมหญิงสาวในคืนนี้อีกครั้งแหละ แต่พอเห็นแววตาเศร้าหม่นราวกับแบกโลกไว้ทั้งใบของเธอแล้วเขาก็ทำไม่ลง เขายังมีเวลาอีกเยอะ
“จอดให้กวางลงตรงนี้ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวกวางนั่งแท็กซี่กลับต่อเอง” พีรดาบอกเสียงแผ่ว ทว่าในอกกำลังกระหยิ่มยิ้มย่อง
“เลือกเอาว่าจะให้ฉันไปส่งบ้าน หรือว่าพาเธอเข้าโรงแรม”
“ไปส่งกวางที่โรงพยาบาลอรุณเวชค่ะ” พีรดารีบบอกแทบไม่ทัน แต่อีกฝ่ายกลับเลิกคิ้วสูง เมื่อได้ยินคำว่าโรงพยาบาล
“โรงพยาบาล ใครเป็นอะไร เธอยังปวดท้องไม่หายเหรอ?”
“แม่ของกวางเข้าโรงพยาบาลค่ะ” พีรดาบอกแค่นั้น ปราณธรก็ไม่ถามอะไรอีก ทั้งที่ในใจอยากรู้มากว่าแม่ของเธอเป็นอะไร แต่ถ้าเขาถามเหมือนเขาสอดรู้สอดเห็นมากเกินไป พรุ่งนี้ค่อยให้ผู้ช่วยของเขาจัดการให้ก็แล้วกัน
ปราณธรบังคับรถเข้ามาจอดที่หน้าโรงพยาบาลตามที่พีรดาบอก เขามองหญิงสาวตัวเล็กด้วยความรู้สึกอย่างไรบอกไม่ถูก เด็กสาวคนนี้รูปร่างบอบบาง ผิวขาวอมชมพูดั่งดอกบัวแรกแย้ม ทว่าไม่ได้อ่อนแอเหมือนรูปร่าง กลับแข็งแกร่งกว่าเด็กรุ่นเดียวกันด้วยซ้ำ เธอต้องทำทุกอย่างด้วยตัวเองเลยใช่ไหม? เหนื่อยมากไหมเนี่ย
“ขอบคุณมากนะคะที่คุณใจดีมาส่งกวาง ไว้มีโอกาสกวางจะตอบแทนคุณแน่นอนค่ะ” พีรดาบอก จากนั้นก็ลงจากรถ เดินเข้าไปในตึก ปราณธรมองแผ่นหลังบอบบางหายลับเข้าไปในโรงพยาบาลแล้ว ชายหนุ่มก็ขับรถออกไป เขาไม่ได้กลับบ้าน แต่กลับไปที่คอนโด
“นายไปสืบมาทีว่าแม่ของพีรดาเข้าโรงพยาบาลป่วยเป็นอะไร”
“ครับบอส” เดชารับคำสั่ง ก่อนจะกลั้นหาวนี่มันสี่ทุ่มแล้วนะ ท่านประธานจะไม่ให้ความเป็นส่วนตัวกับเขาบ้างเลยหรือ เดชาบ่นอุบในใจ ทว่าเมื่อนึกถึงโบนัสก้อนใหญ่ที่ได้ทุกปี คุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้มอีก
ไม่ถึงชั่วโมง ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะดังขึ้น ปราณธรหยิบมือถือขึ้นมามอง พอเห็นว่าเป็นใครที่โทรเข้ามา ดวงหน้าคมก็ปรากฏรอยยิ้ม ‘ไม่เสียแรงที่ไว้ใจและเอ็นดูผู้ช่วยหนุ่มอย่างเดชา รวดเร็วทันใจจริง ๆ’
“คุณแม่ของพีรดาเป็นโรคลิ้นหัวใจรั่วครับ ตอนนี้กำลังรอผ่านตัดอยู่ครับ”
“อือขอบใจ นายพักเถอะ พรุ่งนี้อนุญาตให้มาสายหนึ่งวัน”
“ไม่ครับบอส ผมจะเข้างานในเวลาปกติดีกว่าครับ แต่โบนัสปีนี้ขอเป็น BMW นะครับ” เดชาแกล้งพูดติดตลก ความจริงแล้วแค่เบนซ์ที่ขับอยู่ก็หรูแล้ว
“อือ” ปราณธรเออออกับผู้ช่วยหนุ่ม จากนั้นก็วางสาย ดวงตาคมยังคงจับจ้องมือถือ พานคิดถึงดวงหน้าหวานของแม่สาวน้อยที่เพิ่งแยกกันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน เธอคงลำบากมากสินะ ที่ต้องรับผิดชอบภาระหน้าที่หนักขนาดนี้ ปราณธรครุ่นคิด ก่อนจะกดต่อสายหาเธอ
“ฮัลโหล กวางน้ำอาบน้ำอยู่ เดี๋ยวน้าจะให้กวางโทรกลับนะคะ”
ปราณธรหรี่ตามองโทรศัพท์ น้ำเสียงนี้ไม่ใช่เสียงของกวางน้อย แต่น่าจะเป็นมารดาของเธอ
“เอ่อคือ…” ชายหนุ่มลูบคางสากเบา ๆ นี่เขาประหม่าแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน “สวัสดีครับคุณน้า ผมเป็นเพื่อนกับกวางน้อย เอ๊ย! กวางครับ”
“อ่อจ้ะ” ปรียานุชขมวดคิ้วเล็กน้อย แปลกใจที่ไม่มีชื่อชายหนุ่มปรากฏบนหน้าจอ
“นั่นไงกวางออกมาพอดี คุยกับกวางต่อนะคะ” ปรียานุชบอกพลางจับสายตาไปยังบุตรสาวในเสื้อยืดตัวใหญ่รับกับกางเกงยีนขาสั้นที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับเลิกคิ้วนิด ๆ
“ครับคุณน้า” ปราณธรนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา ในมือถือแก้วไวน์ควงไปมาอย่างรื่นรมย์ใจ
“ใครคะแม่?” เสียงพีรดาเอ่ยถามมารดา ดังมากพอที่คนในสายได้ยินชัดเจน ปราณธรกระตุกยิ้ม อยากเห็นหน้าคนทำหน้างงในตอนนี้นัก
พีรดามองเบอร์แปลกแล้วคิ้วเรียวเลิกขึ้นอย่างฉงน แต่พอได้ยินเสียงของชายหนุ่ม ดวงตาคู่สวยขยายกว้าง เขารู้เบอร์เธอได้อย่างไร
“คุณรู้เบอร์ฉันได้อย่างไรคะ?” พีรดาเลี่ยงจากมารดาไปนั่งบนโซฟา
“ก็เอามาจากใบสมัครที่กวางกรอกไว้ไง” ได้ยินแบบนั้นแล้วพีรดาไม่ได้สงสัยอะไรอีก แต่กลับแปลกใจที่อีกฝ่ายโทรหาเธอมีอะไรหรือเปล่า
“แล้วนี่ที่คุณโทรมา มีอะไรหรือเปล่าคะ?”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ” ปราณธรเงียบอยู่อึดใจก่อนจะเอ่ยต่อ
“แม่คุณเป็นยังไงบ้าง มีอะไรให้ผมช่วยก็บอกนะ” ชายหนุ่มเข้าสู่โหมดจริงจัง ที่เขาโทรหาเธอก็เพราะต้องการอยากคุยเรื่องนี้แหละ
“ขอบคุณมากค่ะ แต่กวางมีเงินแล้ว เงินจากค่าคอมมิชชั่นที่คุณซื้อรถไงคะ”
“ครับ แต่ถ้าขาดเหลืออะไร บอกได้นะอย่าเกรงใจเพราะเราก็เหมือน…” ชายหนุ่มเว้นเสียง นั่นสิเขากับเธอเป็นอะไรกัน ถ้านับผู้หญิงที่นอนด้วยเป็นเมีย ป่านนี้เขาคงมีเมียเป็นพันแล้วมั้ง ทว่ากับพีรดา เขากลับรู้สึกว่าอยากปกป้องดูแลเธอเป็นพิเศษ ปกติเขาไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้กับใคร นอกจากเมื่อเจ็ดปีก่อนกับจิรวรรณ ซึ่งเขากับเธอในตอนนี้เหลือเพียงแค่ความเป็นเพื่อนเท่านั้น
“ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ งั้นกวางขอวางสายก่อนนะคะ” พีรดายอมรับว่ารู้สึกดีนะที่เขาใจดีจะช่วย แต่เธอก็รู้ว่าไม่มีการลงทุนใดที่ไม่หวังผลตอบแทน
หลังจากวางสายปราณธรแล้ว พีรดาย้ายมานั่งเช็ดผมข้างเตียงมารดา ปรียานุชที่มองบุตรสาว หล่อนคิดว่าพีรดาเปลี่ยนไป หล่อนไม่เคยเห็นพีรดาคุยกับใครด้วยน้ำเสียงมีความสุขแบบนี้มาก่อน เพราะความสงสัยเลยต้องเอ่ยถาม
“ผู้ชายคนเมื่อกี้ใครเหรอ หรือว่าเป็นแฟน”
“ไม่ใช่ค่ะแม่ เป็นเพื่อนเฉย ๆ” พีรดารีบแก้ต่าง เธอรู้ว่าแม่ไม่อยากให้เธอมีแฟน ช่วงนี้แม่กำลังไม่สบาย เธอต้องไม่ทำให้แม่เครียด
“เพื่อนกวางนี่เสียงแก่ราวหนุ่มวัยสามสิบกว่าเลยนะ เดี๋ยวนี้แม่เพิ่งรู้ว่ากวางคบเพื่อนวัยขนาดนี้ด้วย” ปรียานุชกล่าวพลางลอบมองบุตรสาวไปด้วย ความจริงพีรดาโตเป็นสาวแล้วลูกจะคบใครชอบใครไม่ได้ห้ามเป็นสิทธิ์ของลูก แต่ตอนนี้พีรดายังเรียนไม่จบ หล่อนอยากให้ลูกเรียนจบก่อน ถ้าเรียนจบแล้ว หล่อนจะไม่ห้ามเรื่องมีแฟนเลย
“ก็เป็นเพื่อนรุ่นพี่นั่นแหละค่ะ แต่แม่ไม่ต้องกังวลนะคะ กวางยังไม่มีแฟนจริง ๆ แม่อย่าห่วงเลยค่ะ” พีรดาคลี่ยิ้มจริงใจ ทำให้ผู้เป็นแม่พยักหน้าอย่างสบายใจ
“ช่วงที่กวางไม่อยู่ พี่กูรได้มาเยี่ยมแม่บ้างไหมคะ?” พีรดาตัดบทเปลี่ยนเรื่องคุย จำได้ว่าตั้งแต่แม่เข้าโรงพยาบาลไม่เห็นพี่ชายโผล่หน้ามาที่นี่เลย หรือว่าพีรพลไปรับจ้างที่อื่นแล้วอย่างนั้นหรือ? ในขณะที่ตกอยู่ในห้วงความคิด เธอไม่ทันได้เห็นสีหน้าของมารดาในยามนี้เลยว่ามันซีดขนาดไหน
ปรียานุชจำเหตุการณ์เมื่อเย็นวันได้ดี พีรพลเหมือนกับคนกำลังคลั่ง ซึ่งหล่อนไม่เคยเห็นลูกชายเป็นแบบนั้นมาก่อน “สงสัยพี่เขายุ่งน่ะ กวางอย่าห่วงเลย” ทั้งที่ห้ามน้องสาวไม่ให้เป็นห่วงพี่ชาย ทว่ากลับเป็นหล่อนเสียเองที่เป็นห่วงบุตรชายที่สุด ไม่รู้ป่านนี้เป็นอย่างไรบ้าง
“ลูกไปนอนเถอะพรุ่งนี้มีเรียนแต่เช้าไม่ใช่เหรอ?”
“ค่ะแม่” พีรดารับคำก่อนจะพาตัวเองล้มบนโซฟา หากแต่ยังนอนไม่หลับ เพราะตอนนี้เริ่มเป็นห่วงพี่ชายบ้างแล้ว ไม่รู้ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง
- Writer
