ตอนที่ 6 แม่ปลาทองน้อย 3
1081 Words
“โอ๊ย!” พีรดาอุทาน เมื่อหน้าผากชนเข้ากับแผ่นหลังแข็งแรงของปราณธร
“คิดว่ากำลังเป็นคุณหนูอยู่ใช่ไหม ถึงได้เดินใจลอยขนาดนี้ ดีนะที่ชนผม ถ้าไปชนอย่างอื่นจะว่าอย่างไร”
“ขอโทษค่ะ แล้วนี่คุณเป็นหมอดูเหรอคะถึงได้รู้ความคิดเขาไปหมดทุกเรื่องคะท่านประธาน” พีรดาแสร้งเอียงหน้าต่อว่า นี่คงเป็นความสามารถพิเศษของเขาสินะถึงได้อ่านใจคนเก่งเช่นนี้ น่ากลัวจริง ๆ ผู้ชายคนนี้ต่อไปเธอไม่กล้าคิดดุด่าเขาในใจแล้วล่ะ
“เดินนำหน้าไปเลย” เขาบอกพร้อมหลบให้เธอ โดยที่ทั้งสองไม่รู้เลยว่ากำลังตกอยู่ในสายตาสองคู่จากคนที่นั่งกินข้าวติดกับริมหน้าต่างของร้านอาหาร
“ตาปราณต์กับแม่หนูคนนั้นสนิทกันมากนะลูกว่าไหม?” กษิดิศเอ่ยถามบุตรสาว ขณะที่กวินตราทำได้แค่พยักหน้าเบา ๆ เมื่อเห็นสายตาวาวโรจน์ของบิดา พี่ปราณต์นะพี่ปราณต์พาสาว ๆ ไปกินข้าวร้านอาหารร้านอื่นก็ได้นี่ ทำไมต้องมาร้านนี้ด้วยเล่า เธอบ่นอุบในใจ คิดว่าคงต้องรีบส่งข้อความเตือนให้ปราณธรเตรียมตอบคำถามคุณลุงไตรภพแล้วล่ะ
“แล้วลูกไม่หึงหวงบ้างเลยเหรอ?”
กวินตราอึดอัดกับคำถามนี้เหลือเกิน เธอไม่ได้คิดอะไรกับปราณธร เรื่องอะไรต้องไปหึงหวงเขาเหมือนหมาหวงก้างด้วย คนที่เธอรู้สึกพิเศษด้วยเป็นผู้ชายคนนั้นต่างหากล่ะ ดวงตาคู่สวยเบนไปยังโต๊ะอาหารอีกโต๊ะหนึ่ง เห็นจรินทร์นั่งทานข้าวอยู่กับลูกค้า ชายหนุ่มยิ้มมาให้เธอเช่นกัน กวินตรารีบหันกลับมาทางบิดากลัวท่านจะรู้ การที่ต้องปิดบังสถานะต่อคนทั้งโลกนี่มันช่างน่าอึดอัดเสียจริง!
“วินนี่อยากให้อิสระกับพี่ปราณต์ค่ะ คุณพ่อน่าจะรู้นี่คะว่าผู้ชายไม่ชอบให้เราจู้จี้จุกจิก ที่สำคัญวินนี่กับพี่ปราณต์เรายังไม่ได้หมั้นหรือแต่งงานกันสักหน่อย พี่ปราณต์จะคบหรือควงใครก็เป็นสิทธิ์ของเขา”
“ก็ถูกของลูก” กษิดิศก็ไม่เชิงเห็นด้วยกับลูกสาว แต่ก็ไม่อยากพูดอะไรมาก ชายวัยกลางคนวางแก้วน้ำลง ก่อนจะปรายตามองที่ผู้ชายอีกคน มีหรือเขาจะไม่รู้ว่าบุตรสาวมองที่โต๊ะนั้นบ่อย ๆ
“แล้วผู้ชายคนนั้นล่ะ ลูกคิดว่าไง?”
“คุณพ่อ!” กวินตราอุทานเสียงเบาไม่คิดว่าพ่อจะเห็นที่เธอมองจรินทร์ด้วย
“คือหนู… วินนี่ไม่ได้คิดอะไรกับคุณจรินทร์หรอกค่ะ” เธอรีบแก้ตัวเพื่อปกปิดความรู้สึกไม่ให้บิดารู้
“แต่พ่อเห็นลูกมองเขามากกว่าที่จะมองเจ้าปราณต์เสียอีกนะ” กษิดิศผ่านร้อนผ่านหนาวมาก่อน ทำไมจะดูไม่ออกว่าบุตรสาวแยงยลผู้ชายคนนั้นด้วยสายตาลึกซึ้งขนาดไหน แต่คนเป็นพ่ออย่างเขาก็อยากเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับลูก ปราณธรอาจเป็นผู้ชายเจ้าชู้ในสายตาของใครต่อใคร แต่เขาคิดว่าเมื่อชายหนุ่มแต่งงานกับกวินตราแล้วก็น่าจะเกรงใจผู้ใหญ่บ้าง คงจะหยุดอยู่ที่กวินตราคนเดียว ขณะที่ผู้ชายอีกคน กษิดิศก็เคยเห็นข่าวของเขาในแวดวงสังคมอยู่บ่อย ๆ ไม่ต่างจากปราณธร หากนั่นเขาก็ยังไม่รู้จักนิสัยใจคอถ่องแท้ของจรินทร์ว่าเป็นยังไง จึงไม่กล้าฝากลูกสาวไว้กับชายหนุ่ม ไม่ใช่ว่านายจรินทร์นั่นไม่ดีนะ แต่เพราะไม่รู้จักก็เลยไม่อยากให้กวินตรามาเสียใจทีหลัง
“คุณพ่อขาวินนี่ว่าเรากินข้าวกันดีกว่าอย่าไปพูดเรื่องคนอื่นเลยค่ะ” กวินตราตัดบท ก่อนตักปลากะพงทอดให้บิดาอย่างเอาใจ ชายวัยกลางคนแค่กดยิ้มริมฝีปากไม่ได้พูดอะไรอีก
…..
“ขอบคุณสำหรับวันนี้นะคะ” พีรดากล่าวขอบคุณปราณธร ทันทีที่รถยุโรปเคลื่อนมาจอดที่หน้าบ้านของเธอ เมื่อลงจากรถแล้วพีรดายังไม่กลับเข้าบ้าน หญิงสาวหันมายิ้มให้คนที่นั่งอยู่ในรถ กะจะรอให้เขาไปก่อนแล้วเธอค่อยเข้าบ้าน
“เข้าไปเถอะมันดึกมากแล้ว” ปราณธรบอกกับหญิงสาวไม่อยากให้เธอยืนอยู่นาน รู้ว่าวันนี้เธอทำงานทั้งวันคงจะเหนื่อยมาก เขาถึงได้รีบกลับทั้งที่ปกติเวลากินข้าวเสร็จ เขาจะต้องไปนั่งต่อในร้านอาหารอย่างสบายใจ
มองจนร่างเล็กเดินเข้าไปในบ้านแล้ว ชายหนุ่มถึงได้เคลื่อนรถคัลลิแนนสีดำออกจากหน้าบ้านไม้สองชั้น ส่วนพีรดาที่เข้ามาในรั้วแล้ว เห็นรถจักรยานของตัวเองจอดอยู่ในโรงจอดรถเรียบร้อยแล้ว ถึงกับเบิกตากว้าง รถเธอมาจอดอยู่นี่ได้ยังไง ก็ไหนมันอยู่ที่ห้างไม่ใช่เหรอ? หรือนี่เป็นฝีมือของปราณธร แต่จะยังไงก็ช่างเถอะ ตอนนี้เธอควรรีบเข้าบ้านให้แม่ได้ชิมของอร่อยจะดีกว่า คิดแล้วพีรดารีบพาตัวเองเข้าบ้าน
ภายในห้องโถงที่ยังสว่างจ้า เวลานี้ไร้ร่างของมารดา ต่างจากทุกคืนที่เวลาเธอกลับมาถึงบ้าน จะต้องเห็นท่านนั่งอยู่บนโซฟาตัวเก่า พอไม่เห็นใครนั่งอยู่ พีรดาจึงเข้าไปหาในห้องครัวต่อ แต่แล้วภาพที่เห็นคือ… ปรียานุชนอนไม่ได้สติอยู่ข้างโต๊ะ มีกะละมังคว่ำบ้างหงายบ้างรวมสี่ถึงห้าใบอยู่ข้างมารดา บนหัวคิ้วขวามีรอยแตกและเลือดซิบ อาจเพราะถูกกระแทกกับอะไรบางอย่าง ทำเอาพีรดาที่สีหน้าเปื้อนยิ้มก่อนหน้าบิดเบี้ยวเหยเก พอตั้งสติได้รีบปรี่เข้าไปหามารดาด้วยความตกใจระคนร้อนรน
“แม่!... แม่ขา” สองมือเล็กประคองศีรษะมารดาไว้ ร้องเรียกท่านพร้อมเขย่าเบา ๆ พอเห็นมารดาไม่ตอบสนอง จึงลองจับชีพจรดู เมื่อเห็นมันยังเต้นอยู่ แต่ริบหรี่เต็มที เธอใจชื้นขึ้นมาบ้าง ก่อนจะควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋า กดโทรหารถฉุกเฉินทันที
- Writer
