ตอนที่ 6 แม่ปลาทองน้อย 2
1003 Words
“เอาล่ะ เราไม่ต้องเถียงกันแล้ว ไปกินข้าวกันดีกว่าผมหิวแล้ว” ปราณธรกลับเข้าสู่โหมดจริงจังเมื่อคิดว่าควรหยุดเล่นได้แล้ว ก่อนจะเดินนำเธอไปทางคัลลิแนนสีดำจอดอยู่ข้างหน้านี้
พีรดาจำใจต้องตามคนเอาแต่ใจไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ มองมือใหญ่ที่เกาะกุมข้อมือของเธอแล้ว ได้แต่กัดกระพุ้งแก้มเบา ๆ ความจริงเธอไม่ได้เกลียดเขาเหมือนปากว่าหรอก แต่เธอไม่อยากอยู่ใกล้เขามากเกินไปต่างหาก กลัวจะห้ามใจตัวเองไม่ได้มากกว่า ไม่มีใครไม่รู้จักปราณธร วรุฬห์ธนกิจ นักธุรกิจแถวหน้าของเมืองไทย ควบตำแหน่งประธาน JLW กรุ๊ป หล่อ เพอร์เฟค ผู้ชายที่สาว ๆ ต่างปรารถนาอยากเป็นเจ้าของของเขา
เพียงไม่นาน ปราณธรนำรถเข้ามาจอดที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ที่นี่คล้ายกึ่งบาร์กึ่งร้านอาหาร สามารถมานั่งกินข้าวก็ได้ หรือนั่งดื่มชิลล์ ๆ ก็ดีไปอีกแบบ เพราะมีเสียงเพลงคลอเคลียเบา ๆ จากนักร้อง ยิ่งช่วยให้บรรยากาศผ่อนคลาย เหมาะสำหรับคนที่เครียดและเหนื่อยจากงาน
“เข้าไปกันเถอะ ผมจองโต๊ะไว้แล้ว” ปราณธรแตะแผ่นหลังบอบบางอย่างเป็นธรรมชาติ ขณะที่คนตัวเล็กเอี้ยวคอมองมาอย่างหมั่นไส้ เธอเดินเองได้ ไม่จำเป็นต้องมาโอบแผ่นหลังราวกับคู่รักมาดินเนอร์ก็ได้มั้ง
เมื่อเข้ามานั่งในร้านแล้ว ชายหนุ่มเลื่อนเมนูให้เธอสั่งอาหารที่ชอบ พีรดาเปิดดูหน้าเมนูแล้วมีแต่น่ากินทั้งนั้น ราคาอาจจะสมเหตุสมผลกับคนมีเงิน แต่สำหรับเธอที่เป็นคนหาเช้ากินค่ำมันแพงไปนะ
สักพักอาหารแต่ละอย่างที่ปราณธรสั่งถูกเสิร์ฟขึ้นบนโต๊ะ พีรดามองกับข้าวตรงหน้าแล้วอดคิดถึงมารดากับพี่ชายไม่ได้ อยากให้ทั้งสองได้มากินอาหารดี ๆ แบบนี้บ้างจัง คนนั่งตรงข้ามกับเธอเหมือนจะรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ ชายหนุ่มโบกมือเรียกพนักงาน จากนั้นบอกให้ทำอาหารแบบนี้อีกชุด แพคใส่กล่องกลับบ้าน พีรดามองเขาแล้วไม่ได้พูดอะไร เข้าใจว่าชายหนุ่มสั่งกลับไปกินเองที่บ้าน
การร่วมรับประทานอาหารในค่ำคืนนี้เป็นไปอย่างเงียบ ๆ พีรดาไม่ค่อยแตะอาหารบนโต๊ะเท่าไหร่ ไม่ต่างอะไรกับปราณธรที่ตักกินอาหารบนโต๊ะเพียงอย่างละนิดละหน่อย ความจริงเขาไม่ได้อยากอาหารอะไรหรอกที่ชวนเธอออกมากินข้าวด้วยก็เพื่อที่จะได้ใกล้ชิดกับเธอเท่านั้น
“กินอิ่มแล้วเหรอ?” ปราณธรเอ่ยถามคนตัวเล็ก เมื่อเห็นหญิงสาววางช้อนกับส้อมลงข้างจาน
พีรดาพยักหน้าพร้อมยกแก้วน้ำขึ้นมาจิบนิดหน่อย มองอาหารบนโต๊ะเหลืออยู่แทบทุกจาน เธอเห็นแล้วอยากจะเอากลับบ้านจัง เพราะทุกจานมีช้อนกลางวางอยู่ พอเห็นชายหนุ่มรวบช้อนในจาน แล้วนั่งฟังเพลงในท่าสบาย พีรดาจึงโบกมือเรียกพนักงาน ปราณธรคิดว่าเธอจะสั่งอะไรเพิ่มจึงไม่ขัด ทว่าพอได้ยินประโยคถัดมาของเธอ… ชายหนุ่มจึงบอกให้พนักงานออกไป จากนั้นหันมาทางสาวน้อยที่ทำหน้าเหมือนจะไม่ค่อยพอใจนักที่โดนขัดใจ
“ไม่ต้องห่อกลับหรอก ผมสั่งกลับบ้านไปให้คุณแล้ว” ชายหนุ่มบอกอย่างใจดี ทำเอาคนฟังเลิกคิ้วฉงนใจอย่างไม่อยากเชื่อ ปราณธรมองคนทำหน้าเหลอแล้วยิ้มให้อย่างเอ็นดู
“ก็เมื่อกี้ไงครับ สงสัยอะไรอีกไหม?” เขาถามพลางกวักมือเรียกพนักงานให้มาเก็บเงิน พีรดาที่ได้ยินแบบนั้น ถึงกับซึ้งใจขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ นี่เขาใจดีอะไรขนาดนี้ คิดเผื่อเธอด้วย แบบนี้เธอจะยิ่งหลงเขานะ!
“ขอบคุณนะคะคุณปราณธร”
“ไม่ต้องเรียกชื่อเต็มก็ได้ เรียกปราณต์สั้น ๆ ก็พอ” เขาบอกเธอก่อนจะยื่นบัตรสีทองให้พนักงานไปคิดเงิน
การที่เธอเรียกชื่อเต็มของเขา ฟังดูห่างเหินยังไงก็ไม่รู้ ถ้าเรียกชื่อเล่นจะได้ดูสนิทกันหน่อย เพราะเขาอยากสนิทกับเธอ อยากรู้จัก อยากใกล้ชิด เหมือนคืนนั้น…
“อยากไปไหนต่อไหม?” ปราณธรหันมาทางหญิงสาว พีรดาไหวหน้าเล็กน้อย รู้สึกประหม่าที่ดวงตาคมเข้มเอาแต่มองเธอไม่ลดละ
“มีอะไรหรือเปล่าคะ คุณอย่าเอาแต่จ้องหน้าฉันสิ ฉันอายนะ” บางครั้งเธอคิดอะไรก็พูดตรง ๆ นิสัยของพีรดาใส ๆ ซื่อ ๆ เป็นเพราะแบบนี้มั้ง ปราณธรถึงรู้สึกชอบและสนใจในตัวเธอ
“เทอมหน้า คิดไว้หรือยังว่าจะฝึกงานที่ไหน?” เขาถามอย่างเป็นการเป็นงานไม่มีการหยอกเอินเล่นมุก ขณะที่คนถูกถามนิ่งไปชั่วอึดใจ เขารู้เรื่องส่วนตัวของเธอขนาดนี้เลยเหรอ อ๋อใช่สิเขาต้องเห็นประวัติของเธอจากใบสมัครอยู่แล้วนี่
“กวางยังไม่ทันคิดเลยค่ะ”
“คิดได้แล้ว คนเราใช้ชีวิตต้องมีแบบแผนนะ ไม่อย่างนั้นเราจะก้าวช้ากว่าคนอื่นหลายเท่า” นี่สินะที่นักธุรกิจผู้ร่ำรวยเขาคิดกัน พีรดาพยักหน้าหงึกหงัก
“ค่ะท่านประธาน” พีรดาย่นหน้าใส่ชายหนุ่มมาดเนี้ยบอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะระบายยิ้มน่ารักออกมา เมื่อเห็นเขาแสร้งทำหน้าเข้มราวกับจะบอกกับเธอว่าเขาจริงจัง
“กลับเถอะ” ปราณธรรับบัตรเครดิตจากพนักงานพร้อมหยิบถุงอาหารมาถือเอง พีรดาที่กำลังจะรับถุงอาหารจากพนักงานรู้สึกอดปลื้มไม่ได้ สุภาพบุรุษด้วยแฮะ เธอครุ่นคิด ก่อนลุกตามเขาไป จินตนาการว่าตอนนี้เป็นคุณหนูก็ไม่เชิง
- Writer
