ตอนที่ 10 คนเจ้าเล่ห์ (2)

1685 Words

“รับอะไรดีคะ?” พีรดาเอ่ยถามพร้อมเตรียมจดเมนู ก่อนจะเผลอมองดีไซเนอร์สาวด้วยความชื่นชม ผู้หญิงคนนี้สวยมาก สวยแบบที่หาใครเทียบยาก “ทานอะไรดีคะปราณต์?” ใบหน้าสวยคมหันไปถามคนมาด้วยกัน ปราณธรเพียงแค่เลิกหน้าแล้วให้เธอสั่ง ส่วนเขากินอะไรก็ได้ ในระหว่างที่รอจิรวรรณสั่งอาหาร ดวงตาสีเข้มดั่งรัตติกาล จดจ่ออยู่ที่ริมฝีปากอิ่มซึ่งตอนนี้กำลังเม้มเข้าหากัน พีรดาซึ่งยืนรอลูกค้าสั่งอาหารอยู่ตอนนี้ พยายามไม่มองคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับสาวสวย แต่เธอรู้ว่าเขาจับจ้องเธออยู่ รู้สึกแอบเคืองสายตาคมกริบคู่นั้นอยู่ไม่น้อย ที่มองเธอไม่ลดละ ยิ่งพอเห็นริมฝีปากบางโค้งขึ้น คล้ายปั่นหัวเธอเล่น มือน้อยที่เตรียมจดเมนูอาหารกำปากกาแนบแน่น เกลียดเสือเฒ่าขี้แกล้งคนนี้จริง ๆ พอจดรายการอาหารเรียบร้อยแล้ว ร่างเพรียวในชุดยูนิฟอร์มรีบผละออกไปทันที “ปราณต์ดูสนใจเด็กเสิร์ฟคนเมื่อกี้จังนะคะ” จิรวรรณแสร้งเอ่ยเมื่อพีรดาผละออกไปแล้ว “ผมแสดงออกขนาดนั้นเลย?” ปราณธรเลิกคิ้ว พร้อมกัดกระพุ้งแก้ม ก่อนจะรีบหยุดการกระทำ นี่เขาติดนิสัยกัดกระพุ้งแก้มมาจากแม่กวางน้อยตั้งแต่เมื่อไหร่ “ช่างเถอะค่ะ ได๋คงคิดมากไป” จิรวรรณรีบตัดบท เมื่อคิดว่าพูดแบบนี้ชายหนุ่มอาจเคืองได้ ไม่ใช่เธอไม่รู้ ปราณธรเกลียดผู้หญิงจู้จี้จุกจิกชอบจับผิดที่สุด ปราณธรที่ได้ยินเช่นนั้นไม่ได้เอ่ยอะไรอีก เพียงจับจ้องอดีตแฟนสาวด้วยความรู้สึกเฉยชา ที่ผ่านมาเขาแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเธออยู่ในสถานะเพื่อนคนหนึ่งเท่านั้น แม้เพื่อนสาวจะเคยอยากรื้อฟื้นความหลัง แต่ปราณธรเป็นคนประเภทที่เดินหน้าแล้วไม่ถอยหลังอีก ต่อให้ช่วงเวลานั้นจะรักเธอสุดหัวใจ แต่นั่นมันก็เป็นเพียงแค่อดีตเท่านั้น ปัจจุบันต่างหากที่สำคัญที่สุด “โรเบิร์ตจะบินมาหาคุณเมื่อไหร่?” ปราณธรถามหญิงสาวตรงข้ามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ขณะที่คนถูกถามสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มสวยมาให้เขาอย่างเป็นธรรมชาติ “คุณก็รู้นี่คะว่าได๋กับโรเบิร์ตเราไปกันไม่รอดแล้ว อีกอย่างโรเบิร์ตยุ่งขนาดนั้นคงไม่มาหาได๋แล้วล่ะค่ะ" แล้วบทสนทนาก็หยุดอยู่เพียงแค่นั้น เมื่อพนักงานนำอาหารมาเสิร์ฟโต๊ะที่ทั้งคู่นั่ง หากไร้เงาของพีรดา เมื่อเด็กเสิร์ฟออกไปแล้วบทสนทนาเริ่มขึ้นอีกครั้ง “ไม่แน่หรอกครับ ใคร ๆ ก็รู้ว่าโรเบิร์ตรักคุณมาก” ปราณธรตักอาหารเข้าปาก ดวงตาคู่คมกวาดมองไปทั่วห้องอาหาร ซึ่งยังคงไร้เงาร่างบอบบางของแม่กวางน้อย นี่เขาเป็นหนักขนาดนี้เลยเหรอ หายใจเข้าก็เป็นพีรดา หายใจออกก็เป็นพีรดา คิดแล้วแสร้งกระแอมในลำคอเบา ๆ ขณะที่จิรวรรณซึ่งเห็นอากัปกิริยาของเขาแล้วอดถามไม่ได้ “คุณมองหาใครคะ?” “เปล่าครับ วันนี้คนค่อนข้างน้อยนะครับ” ปราณธรทำเฉไฉทั้งที่เขารู้อยู่แล้วว่า วันธรรมดาลูกค้ามักจะมากินข้าวน้อยกว่าวันหยุดอยู่แล้ว จิรวรรณกวาดตามองในร้านแล้วพยักหน้าเห็นด้วย จากนั้นทั้งสองกินข้าวกันต่ออย่างเงียบ ๆ แล้วมื้ออาหารก็จบลงในไม่ถึงชั่วโมง พอออกจากร้านอาหารแล้ว ปราณธรโทรเรียกแกร็บให้อดีตแฟนสาวทันที จิรวรรณที่กำลังจะท้วงจึงทำได้แค่ขึ้นรถสีบลอนด์ที่เข้ามาจอดเลียบทางเดินด้านหน้าอย่างจำใจ “เจอกันพรุ่งนี้นะคะ” จิรวรรณโบกมือลาปราณธร ชายหนุ่มแค่เลิกหน้าตกลง เมื่อรถแล่นออกไปแล้ว ปราณธรเดินเข้าไปในร้านอีกครั้ง พอเห็นพีรดาพูดคุยฉอเลาะยิ้มหวานกับผู้จัดการร้านที่หน้าเคาน์เตอร์ เหมือนสนิทสนมกันมากทีเดียว ชวนให้หัวคิ้วเหนือดวงตาดุดันขมวดมุ่น “ฮึ่ม!” “อ้าวคุณปราณธร สวัสดีครับ” ปราโมทย์รู้จักปราณธรอยู่แล้ว เพราะชายหนุ่มคือหนึ่งในหุ้นส่วนอีกคนของร้านอาหารนี้ “ตามสบาย แต่ผมต้องขอตัวพีรดากลับแล้วนะ เพราะผมมีธุระจะคุยกับเธอ หวังว่านายไม่ว่าอะไรนะ” มือหนาตบเบาๆ บนไหล่บึกบึนของผู้จัดการร้าน ปราโมทย์ยิ้มพร้อมค้อมหัวให้อย่างเคารพ “เชิญเถอะครับคุณปราณธร” ผู้จัดการผายมือพร้อมกับเดินออกไป พีรดาที่ยังยืนหน้าเอ๋อมารู้ตัวก็ตอนที่แขนถูกเกาะกุมด้วยมือใหญ่ของปราณธร เธอเตรียมสลัดออก แต่ก็นั่นแหละนะถ้าเขาไม่ปล่อย เธอก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากพันธนาการนี้ได้เลย “ปล่อยค่ะ คุณจะพากวางไปไหน?” พีรดาถามพร้อมขืนตัวไว้ แต่สุดท้ายจำต้องตามเขาออกไป “กลับบ้านไง” ปราณธรก้าวยาว ๆ นำหญิงสาวที่คล้ายจะดื้อ แต่ก็ไม่ดื้อไปทางรถ “แต่กวางเอารถมานะคะ” “มอเตอร์ไซค์นั่นเหรอ?” ปราณธรถามพร้อมบุ้ยหน้าไปทางลานจักรยาน พีรดาเห็นว่ามีคนนำรถออกจากลานกว้างหญิงสาวเตรียมจะวิ่งเข้าไปขวาง แต่ถูกคนตัวใหญ่รั้งไว้พร้อมน้าวหน้าลงมาใกล้ “ผมให้เขาขับไปไว้ให้คุณที่บ้าน ส่วนคุณกลับกับผม ผมจะไปส่ง” พีรดามองใบหน้าหล่อปานเทพบุตรของชายตรงหน้าแล้วเตรียมจะปฏิเสธ ทว่าเขากลับรุนหลังให้ไปขึ้นรถของเขา “ไปครับ วันนี้ผมจะพาคุณไปที่ คอนโดของผม ผมมีเรื่องอยากให้คุณช่วยหน่อย จะเป็นการรบกวนไหมครับ?” “เรื่องอะไรคะ?” พีรดาหยุดฝีเท้าเอี้ยวคอมาถาม “ถึงแล้วก็รู้เองครับ” ปราณธรจุดยิ้มเจ้าเล่ห์ คืนนี้จะไม่พลาดปล่อยเธอแน่ อดอยากมานานแล้ว คืนนี้ถ้าไม่ได้ปลดปล่อยคงต้องคลั่งแน่ เมื่อเดินมาถึงอะเวนตาโดร์คันสีน้ำเงิน ชายหนุ่มเปิดประตูให้สาวน้อย ก่อนพาตัวเองขึ้นไปฝั่งคนขับแล้วขับออกไป “คุณหน้าแดงจังไม่สบายหรือเปล่าคะ?” กวางน้อยใสซื่อไม่รู้ว่าตัวเองจะมีภัย อุตส่าห์หันมาถามนายพรานที่นั่งหลังพวงมาลัยด้วยความเป็นห่วง แต่เรื่องอะไรปราณธรจะบอกด้วยว่าตอนนี้เขาต้องการเธอ… “สงสัยอากาศมันร้อนน่ะ ไม่เป็นไรหรอก ถึงเพนต์เฮ้าส์อาบน้ำก็หายแล้ว” น้ำเสียงเขาเรียบเฉยคงเส้นคงวา คนฟังเพียงแค่พยักหน้าขึ้นลง ในระหว่างทางพีรดาพยายามนั่งตัวลีบมาตลอด นึกหวั่นกลัวผู้ชายคนนี้อยู่บ้าง เขาบอกจะให้เธอช่วยงาน แล้วงานอะไรล่ะ ทำไมต้องพามาที่เพนต์เฮ้าส์ด้วย ไปที่อื่นก็ได้นี่ เธอครุ่นคิดแต่ก็ไม่ได้ทักท้วง อาจเป็นเพราะลึก ๆ แล้วพีรดายอมเขาตั้งแต่ต้นแล้วนั่นเอง ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ยอมขึ้นรถกับเขาง่าย ๆ หรอก “ผมน่ากลัวมากเลยเหรอ คุณถึงนั่งกอดอกทำตัวเหลือนิดเดียวขนาดนั้น” มุมปากได้รูปโค้งขึ้นเล็ก ๆ “เปล่าค่ะ กวางหนาว” พีรดาแกล้งลูบแขนเบา ๆ ส่วนปราณธรพอได้ยินเช่นนั้น ชายหนุ่มเปลี่ยนรถจากเลนถนนด้านในแล้วเบี่ยงออกมาทางเลนด้านนอกเพื่อหาที่จอด ก่อนจะจอดเทียบริมถนนที่สามารถให้รถจอดได้ พีรดาที่เห็นเขาหยุดรถแล้วเอี้ยวตัวทำอะไรบางอย่าง หญิงสาวยิ่งกอดอกแนบแน่น ปราณธรเห็นแล้วหัวเราะต่ำในลำคอ “เสื้อครับเสื้อ คิดว่าผมจะเอาคุณในรถเหรอ?” เขาโพล่งประโยคห่าม ๆ ออกมา ภายใต้น้ำเสียงที่มีการกระเซ้านิด ๆ “เปล่าเสียหน่อยกวางก็แค่หนาว” พีรดากลบเกลื่อนด้วยการปั้นหน้านิ่ง รีบรับเสื้อสูทพร้อมกล่าวขอบคุณเขา เขานี่น่าจะเปิดสำนักทรงนะ คงจะมีลูกศิษย์ลูกหาเยอะน่าดู รู้ทันเธอทุกเรื่องจริง ๆ เลย ปราณธรขับรถต่อสักพัก พอขับมาถึงร้านสะดวกซื้อ ชายหนุ่มเลี้ยวเข้ามาจอดรถอีกครั้ง ครั้งนี้พีรดาไม่ได้เอ่ยถามอะไร เพราะคิดว่าเขาน่าจะต้องการซื้อพวกของใช้ “รอนี่นะ เดี๋ยวผมมา อยากได้อะไรไหม?” ก่อนลงจากรถเขาหันมาถามด้วยความใจดี เมื่อเห็นเธอส่ายหน้าปฏิเสธ ชายหนุ่มก็ลงไป ครู่ต่อมากลับเข้ามาในรถพร้อมถุงใบใหญ่ มีทั้งนมและขนมขบเคี้ยว ส่งให้เธอถือ “ผมซื้อขนมกับนมมา ถ้าหิวกินได้เลยนะ” ปราณธรบอกก่อนเคลื่อนรถออกจากหน้าร้านสะดวกซื้อ พีรดาไม่ได้พยักหน้าหรือปฏิเสธ เธอแค่นำถุงมาวางไว้บนตักพร้อมมองออกไปนอกรถ พีรดาที่นั่งเงียบมาตลอดทาง เมื่อรถแล่นเข้ามาสู่เขตที่พักอาศัยหรูหรา หญิงสาวกวาดมองสิ่งปลูกสร้างด้านนอกด้วยความตื่นตา คอนโดแต่ละตึกสูงลิ่ว ออกแบบโดดเด่น เพนต์เฮ้าส์ที่นี่ราคาคงแพงมาก แม้จะตั้งอยู่ในเมือง ทว่าภายในบริเวณกลับมีต้นไม้เขียวชอุ่ม ให้ความร่มรื่น ราวกับอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ หญิงสาวหันกลับมามองคนข้าง ๆ ที่ขับรถอยู่ จากที่ไม่ได้คิดอะไรมาก ตอนนี้ใจเริ่มตุ้ม ๆ ต่อม ๆ เสียแล้ว เมื่อฉุกคิดได้ว่า เขาพาเธอมาที่คอนโดทำไม และยังบอกกับเธอว่ามีงานให้ช่วย งานอะไรหรือ หากจะปฏิเสธเขาคงไม่ทันแล้ว เพราะตอนนี้รถเคลื่อนเข้ามาจอดที่ใต้ตึกสูงแล้วล่ะ **************** คุณปราณธรช่างหลอกล่อเก่งเสียจริง หลอกยัยน้องของเรามาติดกับถึงที่เลยพ่อคุ้ณณณณ ไหนจะลงไปซื้อของในร้านสะดวกซื้ออีก รู้ทันนะว่าไปซื้ออะไรมา!!!!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more