คลั่งรักประธานตัวร้าย (My Perfect Boy)

ตอนที่ 6 แม่ปลาทองน้อย 1

คืนนี้พีรดามารับจ๊อบพิเศษในงานเลี้ยงที่โรงแรมแห่งหนึ่ง โชคดีหน่อยที่เลิกงานเร็วกว่าทุกวัน จึงตั้งใจว่าจะกลับบ้านทันทีเลย ร่างเล็กในเสื้อเชิ้ตกระโปรงสั้น เดินออกจากลิฟต์แล้วมุ่งหน้าไปทางลานจอดรถจักรยาน ทว่าในระหว่างที่ลงมายังลานจอดรถ หญิงสาวถึงกับเบิกตาโพลง! เท้าเล็กชะงักกึก! เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ยืนโดดเด่นในชุดสูทสีเข้ม ปราณธรมาทำอะไรที่นี่ ไม่ได้มาดักรอเธอใช่ไหม? คิ้วสวยเลิกขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่เจ้าของจะแกล้งมองไม่เห็นชายหนุ่มที่ยืนยิ้มกริ่ม พีรดาเตรียมเข้าไปหารถจักรยานคันเก่ง ทว่าข้อมือน้อยถูกเกาะกุมจากอุ้งมือหนาเสียก่อนอย่างที่เธอไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำ

“ปล่อยนะ!” พีรดารีบสะบัดมือออก หากแต่แรงอันน้อยนิดจะสู้แรงของคนตัวใหญ่ได้อย่างไร

“ทำเหมือนกับไม่รู้จักกันอย่างนั้น?” เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาโน้มเข้ามาใกล้ ดวงตาสีเข้มที่หรี่มองลงมาสะท้อนความเจ้าเล่ห์อย่างไม่คิดปิดบัง พีรดาถึงกับร่นถอยโดยสัญชาตญาณ เธอไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้ เธอรู้สึกหายใจไม่ออก ไม่อยากอยู่ใกล้ผู้ชายคนนี้ เขาเหมือนตัวอันตรายสำหรับเธอ คิดแล้วก็แสร้งทำเป็นไม่รู้จักเขา

“ขอโทษค่ะ ฉันจำคุณไม่ได้จริง ๆ” พีรดาทำใจดีสู้เสือแหงนหน้าขึ้นมองใบหน้าคมเข้ม พยายามแกะมือที่กอบกุมข้อมือเธอ ประหนึ่งถูกตรึงด้วยโซ่ตรวนเส้นใหญ่ออกอย่างยากเย็น นี่เขากะจะแกล้งเธอใช่ไหม เขาช่างร้ายกาจจริง ๆ แทนที่จะโกรธเขา แต่สมองทึ่ม ๆ กลับคิดถึงคืนเร่าร้อนขึ้นมาเสียได้… ริมฝีปากของเขาในยามนี้โค้งสูงขึ้น พีรดาจำรสสัมผัสนั้นได้ดี… เมื่อคิดถึงเรื่องคืนนั้น วงหน้าหวานร้อนผะผ่าวอย่างควบคุมไม่อยู่ ความจริงคืนนั้นเป็นเธอเองที่ยอมให้เขาช่วย และสารภาพตามตรงเลยว่าเธอยังฝันถึงรสสัมผัสอ่อนโยน ทว่ากลับเร่าร้อนนั่นอยู่แทบทุกคืน ทั้งที่เรื่องนั้นผ่านมาเกือบเดือนแล้ว

“สงสัยต้องทวนความจำให้กับแม่ปลาทองน้อยแล้วมั้ง” ปราณธรน้าวหน้ากระซิบแผ่ว ปลายลิ้นร้อน ๆ แตะกับริมหูขาวสะอาดของเธอ ทำเอาพีรดาขนลุกเกรียวด้วยความจั๊กจี้ ก่อนจะยิงเขี้ยวใส่คล้ายลูกหมาตัวน้อยขู่ฟ่อศัตรู

“ปล่อยนะคุณปราณธร” พีรดาเริ่มลนลานเมื่อชายหนุ่มขยับเข้าใกล้จนได้กลิ่นมิ้นต์และกลิ่นบุหรี่จากกายของบุรุษเพศ หากแต่เธอกลับไม่ได้รู้สึกรังเกียจเลย มันทำให้เธอยิ่งนึกถึงคืนหวานหวาม จนแก้มร้อนวูบวาบ

“ความจำกลับมาเร็วจัง” มุมปากบางโค้งขึ้นคล้ายพึงพอใจ ที่หญิงสาวจนมุม ยิ่งเห็นเธอพยายามหันรีหันขวางราวกับตัดสินใจไม่ถูกว่าจะทำอย่างไรดี ชายหนุ่มถึงกันหัวเราะเบา ๆ

“แบบนี้ไม่ต้องทวนความจำแล้วใช่ไหม?” ชายหนุ่มกรีดรอยยิ้มเลศนัย หากมันกลับน่ามองและดึงดูดคนได้ง่ายดายนัก แม้แต่พีรดาที่พยายามหักห้ามใจเมื่อครู่ พอเห็นรอยหยักยิ้มมีเสน่ห์ทำเอาหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ กดกลั้นความตื่นเต้น หลงใหล ชื่นชอบไม่ให้เขารู้ หมายจะถอยหนีจากเขา แต่ยังไม่ทันได้ขยับออกห่าง ดวงหน้าคมเข้มน้าวลงมาชิดก่อนบดจูบกลีบปากอิ่ม ไม่สนใจต่อแรงทุบจากกำปั้นเล็ก ๆ เกือบนาทีเขาถึงถอนริมฝีปากออก

“คุณทำอะไรเนี่ย!” พีรดาดุคนฉวยโอกาสภายหลังจากเขาถอนจูบ แทบอยากจะกรีดร้องเมื่อเห็นเขาเลียริมฝีปากตัวเอง

“ยังหวานเหมือนเดิม ผมชอบ” เขาคิดถึงเรียวปากนุ่มนี้ คิดถึงร่างนุ่มนิ่มนี้…

“โรคจิต!” พีรดาแหวใส่ เตรียมสลัดมือออก ทว่าคนหน้าด้านกลับสอดมือรั้งเอวเล็กเข้าชิดใกล้

“ผมหิวข้าวไปกินข้าวเป็นเพื่อนผมหน่อยสิ”

“คุณหิวก็ไปกินเองสิ ฉันไม่หิวเสียหน่อย” พีรดาย่นคอหนีจากปลายจมูกคมสัน กลัวคนเห็นเหลือเกิน คนบ้านี่ไม่กลัวคนเห็นหรือไงเป็นถึงผู้บริหาร มาทำประเจิดประเจ้อแบบนี้ได้อย่างไร

“วันก่อนยังเรียกตัวเองว่าน้องกวางคะน้องกวางขาอยู่เลย แล้วตอนนี้ถึงกับเรียกแทนตัวเองว่าฉันเลยเหรอ” ปราณธรมองคนแยกเขี้ยวแล้วยิ่งอยากกวน เขาเพิ่งรู้ว่าการหยอกล้อกับเด็กสาวอ้อนแอ้นมันดีแบบนี้นี่เอง

“คุณมันบ้า ปล่อยฉันนะ!” พีรดาเบ้หน้า ดิ้นขลุกขลัก เพื่อพาตัวเองหลุดออกจากอ้อมแขนแข็งแรง เธอไม่รู้เลยว่าการที่ขยับอยู่ภายใต้วงแขนของเขาเช่นนี้ ยิ่งปลุกสัญชาตญาณดิบเถื่อนในตัวเขา

“ถ้าไม่อยากโดนเหมือนคืนนั้นอยู่นิ่ง ๆ ถ้าคุณดิ้นผมถือว่าคุณยั่วผม และผมไม่รับประกันนะว่าแค่กินข้าวกับคุณ จะไม่กินอย่างอื่นด้วย” ไม่พูดเปล่ายังใช้สายตาแทะโลม หลุบตามองต่ำหยุดอยู่ที่ทรวงงามตั้งชันภายใต้เนื้อผ้าสีขาวคล้ายโรคจิตเหมือนที่เธอว่าก็ไม่ปาน

เท่านั้นแหละพีรดาที่ดิ้นแด่ว ๆ ถึงกับหยุดแทบไม่ทัน ดวงหน้าเล็กแหงนขึ้นมองคนเจ้าเล่ห์อย่างไม่พอใจ นี่เธอไม่สามารถปฏิเสธเขาได้เลยหรือ? คิดแล้วก็คว่ำหน้าเหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก ปราณธรเห็นแล้วหัวเราะให้กับอากัปกิริยาของกวางน้อย “ทำหน้าขนาดนั้นเลย?”

“ใช่ รู้แล้วก็อย่ามายุ่งกับฉันอีก”

ปราณธรมองริมฝีปากอิ่มขยับแย้มจึงกดจูบเธออีกครั้ง ครั้งนี้เขาไม่ได้จู่โจม แต่กลับนุ่มนวลและอ่อนโยน จนพีรดาเผลอตอบรับจุมพิตอย่างเงอะงะลืมตัว ก่อนตั้งสติได้ก็ตอนที่เขาผละริมฝีปากออก ร่างบางคล้ายจะทรุดฮวบดีที่มีวงแขนแข็งแรงรับไว้ได้ทัน “ก็ไหนว่าไม่ชอบ ทำไมถึงกับเข่าอ่อนหือ?”

“คนบ้าปล่อยนะ!” ดวงหน้าเล็กขึ้นสีระเรื่ออับอายจนแทบอยากจะหารูมุดหายไปจากตรงนี้เสีย เมื่อกี้เธอตอบสนองเขาเหมือนที่เขาว่าจริง ๆ ก็เธอห้ามใจไม่ได้นี่นา