ตอนที่ 10 คนเจ้าเล่ห์ (1)
1063 Words
เลิกเรียนแล้วพีรดาไม่ได้ไปหาแม่ที่โรงพยาบาล เพราะมีพี่ชายเฝ้าอยู่แล้ว หญิงสาวจึงมาทำงานเสิร์ฟอาหารในร้านอาหารแห่งหนึ่ง ซึ่งเธอมาทำงานที่นี่ได้เกือบเดือนแล้ว เย็นนี้ก็เช่นเดียวกัน พีรดาในชุดยูนิฟอร์มออกมารับออเดอร์ลูกค้าที่นั่งรออยู่ ซึ่งวันนี้ต่างจากทุกวันที่ไม่ค่อยมีลูกค้ามากนัก อาจเป็นเพราะว่าไม่ใช่เสาร์อาทิตย์ด้วยกระมัง
“ลูกค้าต้องการรับอะไรดีคะ?” พีรดาถามคนที่นั่งอยู่ในโต๊ะอาหารด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม พร้อมเตรียมจดเมนูอาหาร และในระหว่างที่กำลังรับออเดอร์กับลูกค้าอยู่นั้น สายตาเหลือบไปเห็นใครบางคนเดินเข้ามาในร้าน ทำเอาพีรดาถึงกับต้องตั้งใจหันไปมองผู้ชายในชุดสูทเนี้ยบ เกือบคิดว่าเขาอาจมาเฝ้าเธอ แต่แล้วดวงหน้าหวานถึงกับหม่นลงเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มไม่ได้มาคนเดียว ปราณธรที่เดินเข้ามาในร้านพร้อมจิรวรรณทันเห็นดวงตาคู่สวยหม่นแสง
พีรดามองหญิงสาวอีกคนในชุดสูทกระโปรงเลยหัวเข่านิด ๆ เผยให้เห็นเรียวขายาว รูปร่างคล้ายนางแบบ เดินขนาบข้างปราณธร ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นจิรวรรณดีไซเนอร์ชื่อดังของเมืองไทย หล่อนทั้งสวยและสง่า นี่สินะที่เขาเรียกว่า ‘กิ่งทองใบหยก’ ผู้ชายก็หล่อผู้หญิงก็สวย
พีรดารับออเดอร์ลูกค้าเสร็จจึงผละออกไปจากห้องอาหาร แล้วนำรายการอาหารที่ลูกค้าสั่งส่งให้พนักงานในเคาน์เตอร์ จากนั้นพาร่างบอบบางในชุดเด็กเสิร์ฟเข้าไปหลังร้านไร้ผู้คนด้วยความรู้สึกที่เธอก็บอกไม่ถูกว่าเป็นอะไร แต่มันเริ่มเป็นตั้งแต่ที่เห็นปราณธรกับดีไซเนอร์สาวคนนั้นควงกันเข้ามาในร้าน เธอบอกไม่ได้ว่าทำไมถึงเกิดรู้สึกเฟลเช่นนี้ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน มันเหมือนกับคนกำลังหวงของ และรู้สึกว่าจะเสียของบางอย่างไป นี่มันอาการของคนอกหักหรือ? เธอไม่ชอบความรู้สึกนี้เอาเสียเลย
“เป็นอะไรหือ?”
พีรดาที่ตอนนี้กำลังคิดฟุ้งซ่านอยู่นั้น ถึงกับสะดุ้งโหยง เมื่อน้ำเสียงคุ้นเคยกระซิบข้างริมหูรับรู้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ รดต้นคอ เล่นเอาขนอ่อนลุกเกรียว ในจังหวะที่กำลังหันมา ปลายจมูกแตะกับแก้มสากของเจ้าของเสียงทุ้มอย่างจัง
“คิดถึงผมขนาดถึงกับหอมแก้มเลยหรือ?” เสียงนั้นกระซิบแผ่วและเจือด้วยการเย้าแหย่ ในขณะเดียวกันก็ปรากฏรอยยิ้มบนมุมปาก
พีรดาเงยหน้าพร้อมแหวใส่อย่างขุ่นเคืองยังไม่ทันได้โต้ตอบ ทว่าปราณธรพูดขึ้นมาอีกว่า
“แหนะ มีหึงด้วย ผมเห็นนะว่ามีใครบางคนมาแอบถอนหายใจทำหน้าราวกับแบกโลกทั้งใบน่ะ” ปราณธรยืนในท่าสอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ดวงตาที่มองเธอเต็มไปด้วยการกระเซ้าหยอก เมื่อเห็นเธอยังเงียบจึงพูดต่อ
“ทำไม เห็นภาพที่ผมเดินกับผู้หญิงคนอื่นแล้วเจ็บอย่างนั้นเลย?” มุมปากหยักโค้งขึ้นสวยงาม พีรดามองหน้าของคนที่เป็นยิ่งกว่าหมอดูแล้วเบะปากอย่างไม่พอใจ
“เก่งนี่จะตอกย้ำทำไม” สุดท้ายเธอก็เป็นแค่คนซื่อไปไม่เป็น ไม่เคยทันผู้ชายคนนี้เลย เผลอยอมรับในสิ่งที่อยู่ในใจ แต่เมื่อคิดได้ว่าเธอไม่ควรยอมรับง่าย ๆ เช่นนี้ เลยแหงนหน้าขึ้นหมายจะแก้ตัว แต่ก็ช้ากว่าเขาอีกจนได้ เมื่อริมฝีปากของเธอถูกประกบจูบจากเขา ครั้งนี้เขาไม่นุ่มนวลเหมือนทุกครั้ง พีรดาสัมผัสได้ถึงความเร่าร้อนและรุนแรง รู้ได้จากที่เขาดูดปากเธอแรงหนัก ไม่ปล่อยให้เธอได้ทันหายใจ ตอนนี้ลิ้นร้อน ๆ สอดแทรกเข้ามาในโพรงปากของเธอ เขาเหมือนคนหิวกระหาย รุกเธอจนแทบจะล้มทั้งยืน จนต้องหาที่ยึดด้วยการคว้าหมับที่ต้นแขนแน่นตึง
เป็นผลให้ดวงตาคมประกายความพึงพอใจ เมื่อฝ่ามือเล็กเกาะกุมท่อนแขนของเขาเหมือนเป็นที่พิงพัก ปราณธรจูบเธออย่างดื่มด่ำ ให้สมกับที่เขาโหยหาและอยากสัมผัส ปลายลิ้นร้อนตวัดรัดลิ้นนุ่มของเธอที่รุกหาเขาไม่แพ้กัน สาวน้อยคนนี้ช่างเก่งเกินไปแล้ว จูบกับเขาไม่กี่ครั้งพัฒนาเร็วขนาดนี้เลย
“เป็นไง หายคิดถึงผมหรือยัง?” เขากระซิบถามด้วยน้ำเสียงพร่าแผ่ว หลังผละริมฝีปากออกจากกลีบปากอิ่ม ตอนนี้บวมแดงเพราะแรงบดจูบของเขาเอง
“คนเจ้าเล่ห์” พีรดาหายใจเข้าลึก พวงแก้มจุดสีแดงซ่าน ก่อนก้มหน้างุดทั้งอายทั้งเจ็บใจตัวเองที่ยอมแพ้ให้กับความเหนือกว่าของเขาทุกอย่าง จะมีสักครั้งไหมที่จะห้ามใจตัวเองไม่ตอบสนองเขา ไม่มีเลยยอมเขาทุกครั้งเลยเจ็บใจชะมัด
“เมื่อกี้ใครนะดูดลิ้นผมด้วยนี่” เขากัดแก้มเธอเบา ๆ ขณะที่วงแขนรัดเอวบางแนบชิด พีรดาอยากจะยกมือทุบหัวคนบ้านี่สักสองสามที ทว่าเธอไม่กล้า ทำได้แค่คิด ใช่เมื่อกี้เธอเต็มใจและให้ความร่วมมือมาก ก็เธอแพ้ให้กับความหล่อของเขานี่นา คนอะไรมีเสน่ห์เป็นบ้า ที่สำคัญชักนำเก่งสุด ๆ
“ปล่อยค่ะ กวางต้องไปทำงานแล้ว และคุณก็ต้องไปนั่งกินข้าวกับผู้หญิงของคุณเช่นกัน” พีรดาเชิดหน้าบอก ก่อนจะกัดกระพุ้งแก้มเบา ๆ ปราณธรก้มลงมองดวงหน้าเล็กแล้วกดปลายจมูกลงมาไล้กับปลายจมูกเชิดของคนตัวเล็กอย่างเย้าเล่น
“คุณหึงเหรอ?” เขาถามแล้วก็ผละออกไปราวกับจะยั่วให้สาวน้อยหงุดหงิดเล่น ๆ ซึ่งมันก็ได้ผล พีรดาแยกเขี้ยวใส่แผ่นหลังกว้างผึ่งผายด้วยความหมั่นไส้ คนบ้านี่ทั้งปากร้ายและหลงตัวเอง เธอนี่นะหึงไม่มีทาง คิดแล้วก็เดินกลับเข้าไปในร้าน เพื่อทำงานต่อ
- Writer
