คลั่งรักประธานตัวร้าย (My Perfect Boy)

ตอนที่ 5 เขาคือท่านประธาน 1

หลังจาก โครงการ Jewelry Design Awards 2022 ลงประกาศออกไป มีนักศึกษาจากสถาบันต่าง ๆ ให้ความสนใจเข้าร่วมโครงการมากมาย ดูได้จากแฟ้มรายชื่อที่เรียงซ้อนกันถึงสิบกว่าเล่มกองอยู่บนโต๊ะผู้บริหาร

ปราณธรยกขาพาดขึ้นบนโต๊ะอย่างเกียจคร้าน หนังตาค่อย ๆ ปิดลงด้วยความเหนื่อยล้า เพราะทำงานหนักมาทั้งวัน ‘พีรดาส่งผลงานเข้าร่วมประกวดเหมือนกันครับบอส’ จู่ ๆ ประโยคของผู้ช่วยผุดขึ้นมาในหัว ทำให้ชายหนุ่มรีบลืมตาพลางกวาดสายตามองหาแฟ้มรายชื่อผู้เข้าร่วมประกวดผลงานที่วางซ้อนกันอยู่บนโต๊ะ แล้วหยิบแฟ้มดังกล่าวแล้วมาเปิดดู ตาคมเข้มไล่มองรายชื่อของนักศึกษาคนแล้วคนเล่า แล้วมาหยุดอยู่ที่หมายเลขลำดับที่ห้าสิบห้า ‘น.ส. พีรดา ผาสุก’ สาวน้อยนัยน์ตาหวานหยาดเยิ้มคนนั้น มันทั้งซุกซนและตื่นตัวในคราวเดียวกัน แต่นั่นก็ยังไม่เท่ากับเรือนกายนุ่มนิ่ม และหอมหวานไปหมดทั้งตัว…

“แล้วเจอกันนะสาวน้อย” เขาพึมพำต่ำในลำคอ ก่อนที่ภาพพิศวาสเร่าร้อนในคืนนั้นจะแล่นเข้ามาในหัว เล่นเอาหน้าท้องภายใต้เสื้อเชิ้ตเกิดอาการตึงครัดเกร็งหนัก โดยเฉพาะส่วนกลางกายของร่างกาย อยากเจอเธออีกแล้วสิ…

ปราณธรยกข้อมือขึ้นมาดูหน้าปัดนาฬิกา ขณะนี้เวลาบอกว่า 15:45 น. ชายหนุ่มจึงคว้าสมาร์ตโฟนโทรหาผู้ช่วยหนุ่มพร้อมกรอกเสียงสามถึงสี่ประโยคแล้ววางสาย เพียงไม่นานเสียงข้อความแจ้งเตือนเข้ามา ฉวยเครื่องมือสื่อสารมาเปิดอ่าน… แล้วยิ้มน้อย ๆ

…..

อะเวนตาโดร์สีน้ำเงินเคลื่อนเข้ามาจอดตรงข้ามกับฝั่งตลาดนัดในเวลานี้ สะดุดตาจนตกเป็นเป้าสายตาของคนที่เดินมาจับจ่ายซื้อของในตลาดนัดแห่งนี้อย่างมาก เพราะแทบไม่เคยมีรถสปอร์ตยี่ห้อนี้มาขับแถวนี้เลย รถจอดนิ่งอยู่สักพักแล้ว ทว่าคนในรถยังไม่ก้าวลงมาจากรถ

ดวงตาคมเข้มของปราณธร ทอดสายตายังแผงน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋บนริมฟุตบาต ซึ่งมีแม่ค้าอยู่สองคนช่วยกันยืนขายของให้กับลูกค้าอย่างขยันขันแข็ง ทว่าสายตาของปราณธรจับจดอยู่ที่ใบหน้าเรียวสวยของเจ้าของร่างเล็กรับกับรูปร่างสมส่วนในชุดนักศึกษา ผมของเธอถูกรวบไว้จากด้านหลัง ถึงเธอจะอยู่ในชุดนักศึกษา ใบหน้าไม่ได้ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอาง แต่มันกลับน่ามองและดึงดูดลูกค้าที่มาซื้อน้ำเต้าหู้อยู่ไม่น้อย โดยเฉพาะหนุ่ม ๆ ที่เดินผ่านไปผ่านมามองเธอแทบคอจะหลุด

“ขยันจริงนะกวางน้อย” ปราณธรพึมพำในลำคอ ก่อนจะพาตัวเองก้าวลงจากรถแล้วข้ามไปยังฝั่งตรงข้าม จุดหมายอยู่ที่ร้านขายน้ำเต้าหู้ที่ตอนนี้ลูกค้าเริ่มจางลงบ้างแล้ว

“รับอะไรดีคะ?” พีรดาเอ่ยถาม โดยที่ไม่ได้เงยหน้ามองลูกค้า เพราะมัวแต่จัดการกับถุงน้ำเต้าหู้ในมือ

“เหมาทั้งหมดเลยครับ”

น้ำเสียงนุ่มทุ้มคุ้นหูนี้เลยทำให้แม่ค้าสาวต้องเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียง พอเห็นว่าเขาเป็นใคร ดวงตากลมโตเบิกกว้าง!

“คุณ…” เสียงหวานครางแผ่ว แล้วรีบหันไปทางมารดา เมื่อเห็นท่านยังง่วนอยู่กับการแพคของให้ลูกค้าคนอื่น ๆ จึงถอนหายใจอย่างโล่งอก ดวงหน้าสวยหันกลับมาเงยหน้ามองร่างสูงอีกครั้ง เห็นรอยยิ้มปรากฏบนมุมปากเขา

ปราณธรที่เห็นอาการตระหนกของเธอกลับยิ้มมุมปาก ก่อนมาที่นี่เขาให้ผู้ช่วยหนุ่มหาตำแหน่งว่าเธออยู่ไหน พอรู้ว่าเธอมาช่วยแม่ขายของที่ตลาด เลิกงานแล้วชายหนุ่มก็บึ่งรถมาที่นี่ทันที ยอมรับว่าอยากเห็นหน้า คิดถึงกลิ่นหอมอ่อน ๆ กับเรือนกายนุ่มละมุนนี้ที่สุด

“ผมเหมาหมดเลยครับป้า” ปราณธรเบนสายตาไปทางแม่ค้ารุ่นใหญ่ ส่วนพีรดาที่ยืนอ้ำอึ้งอยู่ถูกสะกิดจากผู้เป็นมารดาเบา ๆ

“กวางได้ยินไหม คุณเขาจะเหมาทั้งหมด ลูกเร่งมือเร็วเข้า” ปรียานุชบอกลูกสาวด้วยน้ำเสียงกึ่งเร่งกึ่งดีใจ ที่จะขายน้ำเต้าหู้หมดเร็วกว่าทุกวัน

“ค่ะแม่” พีรดารับคำแล้วลงมือจัดการบรรจุน้ำเต้าหู้และปาท่องโก๋ใส่ถุงทันที ไม่มีเวลาคิดเรื่องของเธอและเขา หากในขณะที่กำลังตักน้ำเต้าหู้ใส่ถุงอดที่จะเงยหน้ามองคนตัวใหญ่ในชุดสูทสีเทาไม่ได้ ทว่าเธอหลุบตาแทบไม่ทัน เมื่อเห็นเขาขยิบตาพร้อมรอยยิ้มมีเสน่ห์ พีรดาที่ถูกเย้าจากดวงหน้าคมเข้มถึงกับใจเต้นโครมคราม มือที่ถือกระบวยเริ่มสั่นอย่างยากจะควบคุม จนผู้เป็นแม่เห็นอาการประหม่าของลูกสาวจึงได้เอ่ยถาม

“ลูกเป็นอะไรหรือเปล่าทำไมมือสั่นขนาดนั้น?”

“เปล่าค่ะแม่” พีรดารีบส่ายหน้าปฏิเสธพร้อมบังคับตัวเองให้มีสมาธิ ขณะที่คนต้นเรื่องกลับยิ้มในหน้าราวกับขบขันเธอ

“เรียบร้อยแล้วค่ะ ทั้งหมดสองร้อยเจ็ดสิบห้าบาทค่ะ” พีรดายื่นถุงหิ้วที่บรรจุทั้งน้ำเต้าหู้และปาท่องโก๋รวมเป็นสองถุงใหญ่ยื่นให้ผู้ชายตรงหน้า และเมื่อเห็นรอยหยักยิ้มแต้มบนมุมปาก เธอปั้นหน้าตึงทันที นึกขุ่นเคืองอย่างไรบอกไม่ถูก แต่ไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะแม่อยู่ตรงนี้ด้วย

ปราณธรมองน้ำเต้าหู้ในมือสาวน้อยแล้วหยิบกระเป๋าสตางค์ออกจากกระเป๋ากางเกง ก่อนควักแบงก์พันออกมาหนึ่งใบ ความจริงแล้วเขาเพิ่งไปกดเงินหลังเลิกงาน ปกติไม่เคยพกเงินสด เวลาชำระสินค้าเขาสะดวกใช้บัตรของธนาคารมากกว่า

“ไม่ต้องทอนครับ” ปราณธรบอกพลางยื่นธนบัตรส่งให้สาวน้อย แสร้งสัมผัสมือเล็กอย่างไม่ตั้งใจ ส่วนพีรดาเมื่อโดนมือหนาแตะต้อง เธอรีบชักมือกลับอย่างรัวเร็ว นึกฉุนอีกฝ่ายที่ทำราวกับจะกลั่นแกล้งให้หวั่นไหว

“ได้ไงล่ะคุณ” ครั้งนี้เป็นหญิงวัยกลางคนค้าน ขายของมาหลายสิบปีแล้วไม่เคยมีลูกค้าแถมเงินให้ฟรี ๆ ซึ่งหล่อนก็ไม่ต้องการอยู่แล้ว จากนั้นหยิบเงินออกมาจากกระเป๋าที่คาดเอวไว้ มานับจนครบพอดีกับที่ต้องทอนลูกค้า

“นี่ค่ะเงินทอน” ปรียานุชจับจ้องปราณธรอย่างสงสัยที่เห็นชายหนุ่มเอาแต่ส่งสายตากรุ้มกริ่มให้พีรดา ปกติก็มีบ้างที่ลูกค้าหนุ่ม ๆ เหล่มองพีรดา แต่ก็อย่างที่รู้กันหล่อนหวงบุตรสาวมากขนาดไหน จึงไม่มีใครกล้ามาจีบพีรดาอย่างโจ่งแจ้ง

ปราณธรที่รู้ว่าแสดงออกมากเกินไปแล้วจึงยิ้มกลบเกลื่อน จากนั้นรีบรับเงินทอนมาจากหญิงวัยกลางคนใส่ในกระเป๋ากางเกง มองออกว่าท่านเคืองนิด ๆ เขาไม่ได้มีเจตนาดูถูกหรือเอาเงินฟาดหัวเลย ก็แค่อยากจะให้เป็นทิปเด็กขยันก็เท่านั้นเอง ก่อนไปชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะหันไปมองคนตัวเล็กอีกหน ทว่าสาวน้อยกลับก้มหน้าก้มตาเอาแต่เก็บของอย่างเดียว ชายหนุ่มจึงผละออกไป วันนี้แค่ได้มาเห็นหน้าหวาน ๆ ของสาวน้อยก็รู้สึกพอใจแล้ว

ส่วนปรียานุชเมื่อเห็นความผิดปกติของบุตรสาวจึงเอ่ยถามเบา ๆ ภายหลังจากที่ลูกค้าหนุ่มเดินไปไกลพอที่จะไม่ได้ยินเธอพูด

“ลูกเป็นอะไรหรือเปล่า รู้จักเขาหรือ?” มีบางอย่างไม่ปกติ หล่อนรู้สึกว่าพีรดาปั้นหน้าบึ้งตั้งแต่ที่ลูกค้าหนุ่มคนนี้เข้ามาในร้านแล้ว ปกติลูกสาวมักจะยิ้มให้ลูกค้าทุกคน ไม่ว่าจะชายหรือหญิง แต่กับชายหนุ่มในชุดสูทคนนี้ พีรดาทำราวไม่ถูกชะตา

“เปล่านะแม่ กวางจะไปรู้จักคนระดับนั้นได้อย่างไรคะ” หลังปฏิเสธมารดาไปแล้ว พอเห็นว่าท่านไม่ได้เซ้าซี้เธออีก พีรดาถึงกับลอบถอนหายใจเบา ๆ ดวงตากลมโตปรายตามองแผ่นหลังหนามั่นคงที่เดินไปทางรถสปอร์ตด้วยความรู้สึกอย่างไรบอกไม่ถูก แม้ในใจจะนึกแปลกใจอยู่บ้างที่จู่ ๆ เขาโผล่มาที่หน้าร้านของตัวเอง แต่เธอไม่มีเวลาคิดเรื่องนี้ เพราะตอนนี้ต้องรีบช่วยแม่เก็บของ ในระหว่างที่พีรดาง่วนอยู่กับการเก็บอุปกรณ์ขึ้นรถ เธอไม่รู้เลยว่าได้ตกอยู่ในสายตาของคนที่เพิ่งเดินออกจากร้านน้ำเต้าหู้ของเธอตลอด ปราณธรมองร่างเล็กที่เก็บของกับมารดาจนเพลิน กระทั่งเห็นรถกระบะคันเก่าเคลื่อนออกไปจากตลาดแล้ว ชายหนุ่มถึงค่อยบังคับรถออกจากที่จอดเพื่อกลับบ้านเช่นกัน