พีรดาที่คุยกับพี่ชาย สายตาเหลือบไปเห็นแผ่นหลังกว้างของใครคนหนึ่ง รู้สึกคุ้น ๆ แต่คิดว่าไม่น่าจะใช่ปราณธร ถ้าใช่ชายหนุ่มทำอะไรแถวนี้ล่ะ?
“กวางมองหาใครเหรอ?” เสียงเรียกของพี่ชายดึงพีรดาเลิกสนใจคนที่เดินหายลับตาไปในที่สุด
“เปล่าค่ะ” พีรดาไหวหน้าเล็กน้อย จากนั้นกดศีรษะแนบลงบนบ่าของพี่ชายอีกครั้ง ดีใจเหลือเกินที่พี่ชายนั่งอยู่ตรงนี้ด้วย ไม่อย่างนั้นเธอคงกลัวน่าดูที่ต้องนั่งอยู่หน้าห้องผ่าตัดคนเดียว
ส่วนคนที่ผละจากการไปแอบส่องพีรดา พอออกจากโรงพยาบาล ชายหนุ่มไม่ได้กลับคอนโด แต่แวะกลับไปหาบิดาที่บ้าน เพราะไม่ได้กลับไปหาท่านเป็นอาทิตย์แล้ว ซึ่งที่นั่นมีเพียงพ่อของเขาอยู่กับคนงานเท่านั้น หลังจากที่แม่จากไปเกือบยี่สิบปีแล้วด้วยโรคเลือด พ่อไม่ได้แต่งงานใหม่ ข้อนี้แหละที่ปราณธรชื่นชมพ่อที่สุด เวลาพ่อเหงาท่านก็ออกไปหาอีหนูบ้างตามประสาพ่อหม้ายยังมีความต้องการ แต่ท่านไม่จริงจังถึงขั้นพามาอยู่ในบ้าน
“
