ตอนที่ 3 อยากรู้จัก 2
895 Words
คอนโดมิเนียมสุดหรูใจกลางเมือง...
ปราณธรในชุดคลุมสีหม่น นั่งสูบบุหรี่บนโซฟาผ้ากำมะหยี่สีเทาพร้อมกับจิบไวน์อย่างรื่นเริงใจ ฟังสารที่ถูกรายงานจากผู้ช่วยหนุ่มอย่างกระตือรือร้น
“บอสครับ ผมได้ประวัติเธอมาแล้วครับ เดี๋ยวผมจะส่งรายละเอียดไปให้ครับ”
“อือ” เขาตอบรับในลำคอ ไม่ถึงนาทีเสียงข้อความแจ้งเตือนเด้งเข้ามาในเครื่องมือสื่อสาร ปราณธรวางแก้วไวน์ลง ก่อนจะหยิบไอแพดบนโต๊ะสีน้ำชาขึ้นมากดเข้าหน้าข้อความ ดวงตาจดจ้องหน้าจอราวกับเป็นเรื่องสำคัญ
[นางสาว พีรดา ผาสุก ชื่อเล่นกวาง อายุยี่สิบเอ็ดปี นักศึกษาชั้นปีสี่ เอกการออกแบบเครื่องประดับ ในมหาวิทยาลัย… อาศัยอยู่กับมารดาและพี่ชาย ซึ่งประกอบอาชีพขายน้ำเต้าหู้]
ปราณธรแย้มกลีบปากบาง คล้ายคนกำลังพออกพอใจกับสิ่งที่ได้รับรู้มา “กวางน้อย…” ชายหนุ่มคิดว่าตอนนี้เขาไม่ต่างอะไรจากนายพรานล่าเนื้อ คิดถึงร่างนุ่มนิ่ม กลิ่นกายหอมหวาน กลีบปากอวบอิ่มที่เขาไม่เคยได้สัมผัสจากที่ไหนมาก่อน รวมทั้งร่างบอบบางนั้น ทั้งหมดในตัวเธอมันน่า…
ต่อมาปราณธรฉวยแก้วไวน์ที่วางอยู่บนโต๊ะยกขึ้นมาจิบ ตอนนี้เขากลับคิดถึงอีกเรื่องที่เกิดขึ้นในงานฉลองปาร์ตี้วันเกิดของเขา ใครเป็นคนวางยาในแก้วนั้น? แล้วทำเพื่ออะไร? งานนี้คงต้องมีการตรวจสอบเสียหน่อยแล้วล่ะ
….
สายวันใหม่ในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง…
รถจักรยานคันสีหวานแล่นเข้ามาในรั้วมหาวิทยาลัย ก่อนจะเลยเข้ามาจอดเทียบลานจอดรถ พีรดาลงมาแล้วเดินไปทางตึกที่ตัวเองเรียน เดินหลายนาทีกว่าจะมาถึงตึกของคณะออกแบบเครื่องประดับ พอเห็นร่างอวบอั๋นในชุดนักศึกษาเหมือนกับเธอเตรียมจะเข้าไปในลิฟต์ พีรดารีบปรี่เข้าไปหาทันที
“จีจี้รอด้วย” พีรดาวิ่งเข้ามาหาเพื่อนสาวด้วยน้ำเสียงกระหืดกระหอบ เพราะจากลานจอดรถจนมาถึงตึกของคณะไกลพอสมควร
“ฉันก็นึกว่าแกจะลาออกแล้วเสียอีก” หญิงสาวรูปร่างค่อนข้างอวบน่ารัก และมีดวงหน้ารูปไข่ผิวสะอ้าน ค้อนเพื่อนสาวอย่างไม่จริงจัง พีรดายิ้มแหยให้เพื่อน จากนั้นก็แก้ตัวด้วยเหตุผลที่ฟังขึ้นที่ไหนกัน
“นี่… ที่เราขาดเรียนเพราะเห็นว่าบางวันมีเรียนแค่วิชาเดียว สู้เอาไปรับจ้างทำงานดีกว่า ส่วนการบ้านเราถามกับเธอก็ได้นี่นา” รอยยิ้มผุดกรายบนมุมปากอิ่มขณะที่พูด ต่างจากอีกคนที่เค้าหน้าจริงจัง
“แต่เราว่าแกควรตั้งใจเรียนก่อนป่ะ ส่วนเรื่องงานพิเศษ ค่อยไปทำตอนหลังเลิกเรียนก็ได้ น้าลดาไม่ว่าอะไรหรอก” จริยาตำหนิเพื่อนอย่างไม่ค่อยจริงจัง เมื่อวานเพื่อนรักโดดเรียนไปรับจ๊อบที่โรงแรม ต้องโทษเธอเองแหละที่แนะนำงานให้กับเพื่อนสนิท เพราะน้าของเธอเป็นเจ้าของบริษัทรับจัดเลี้ยงนอกสถานที่ แต่เพื่อนของเธอนี่สิ บางครั้งแอบโดดเรียนไปรับงานพิเศษอยู่เรื่อย อย่างเช่นเมื่อวานมีเรียนพิเศษ แต่เพื่อนกลับโดดเรียนเพื่อไปทำงาน
“อือ ต่อไปเราไม่โดดเรียนแล้ว” พีรดาทำแก้มป่อง ก่อนจะคล้องแขนเพื่อนแล้วพากันเข้าชั้นเรียน
“เออแล้วนี่แกเข้าไปดูบอร์ดของทางมหาวิทยาลัยหรือยัง?” ภายหลังจากที่เข้ามาถึงในห้องเรียนแล้ว จริยาหันมาถามเพื่อนเกี่ยวกับโครงการอะไรสักอย่างที่ทางมหาวิทยาลัยลงประกาศ พอเห็นพีรดารีบส่ายหน้าปฏิเสธ หญิงสาวก็พูดต่อ
“เดี๋ยวอาจารย์สมศักดิ์เข้ามาแล้วน่าจะบอกรายละเอียดแก่พวกเราวันนี้แหละ” อาจารย์สมศักดิ์คืออาจารย์สอนการออกแบบเครื่องประดับและควบตำแหน่งคณะบดีประจำคณะวิทยาศาสตร์ เอกวัสดุศาสตร์ สาขา อัญมณีและเครื่องประดับ
“นั่นไงอาจารย์เข้ามาแล้ว” จริยาบุ้ยหน้าไปยังบุคคลในชุดสูทเนี้ยบเดินเข้ามาด้วยมาดนิ่งขรึมตามแบบฉบับของชายวัยห้าสิบต้น ๆ
เข้ามาถึงแล้วหนุ่มใหญ่วัยกลางคนเอ่ยทักทายลูกศิษย์เหมือนเช่นทุกครั้ง แต่ก่อนจะเริ่มเข้าสู่เนื้อหาการสอน เขากลับแจ้งเรื่องสำคัญแก่นักศึกษาในแผนกออกแบบเครื่องประดับได้รับรู้เสียก่อน
“วันนี้ผมมีข่าวมาบอกทุกคน ทางบริษัท JLW กรุ๊ป ร่วมมือกับสถาบันอัญมณี จัดโครงการออกแบบเครื่องประดับ Jewelry Design Awards 2022 ภายใต้แนวคิด inspiration เพื่อเฟ้นหานักออกแบบหน้าใหม่ ถ้าใครสนใจเข้าร่วมส่งผลงานออกแบบ มาติดต่อผมหลังเลิกเรียนได้”
พีรดากับจริยาถึงกับยิ้มกว้าง โดยเฉพาะพีรดาเธอรีบยกมือถามถึงรายละเอียดต่าง ๆ และพอรู้ว่ามีรางวัลมูลค่าหลักแสนให้กับผู้ชนะ พีรดายิ่งอยากเข้าร่วมประกวดโครงการในครั้งนี้
หลังเลิกเรียนสองเพื่อนซี้ชวนกันไปลงสมัครเข้าร่วมโครงการ และมีเพื่อนในห้องเข้าร่วมประกวดอีกหลายคนเลยทีเดียว จากนั้นสองสาวแยกย้ายกันที่หน้ามหาวิทยาลัย เย็นนี้พีรดาไม่ได้ไปรับจ๊อบแล้ว เพราะตั้งใจกลับไปค้นหาข้อมูลเพื่อเตรียมตัวออกแบบเครื่องประดับ เธอจะต้องเป็นเจ้าของเงินรางวัลหนึ่งแสนบาทนี้ให้ได้! พีรดาฮึดสู้ในใจด้วยความหวังอันล้นปริ่ม
- Writer
