คลั่งรักประธานตัวร้าย (My Perfect Boy)

ตอนที่ 2 คืนเสน่หา 2/2

“คุณจะทำอะไรคะ?” พีรดาเผยอหน้าขึ้นมองดวงหน้าคมเข้มของผู้ชายที่คร่อมเธออยู่ ตอนนี้เขากำลังทำบางอย่างกับใจกลางกายของเธอ เธอไม่อยากให้เขาทำ เพราะเธอคิดว่ามันไม่ควร

“จะทำให้หายเจ็บไง” ใบหน้าคมเข้ม ทว่ากลับหล่อเหลาในความรู้สึกของพีรดาเงยหน้าขึ้นบอก จากนั้นโน้มหน้าทำอย่างที่กล่าวกับเธอ พีรดาเม้มปากแน่นกดห้ามเสียงคราง เมื่อริมฝีปากอุ่นดูดเม้มติ่งเสียวสีแดงและเล็มเลียบริเวณร่องฉ่ำราวกับผึ้งดูดกินน้ำหวานจากเกสรดอกไม้ มือเล็กถึงกับจิกขยุ้มเส้นผมดกดำของปราณธรราวกับจะขาดใจ

“อ๊ะ… คุณ พะ… พอได้แล้วค่ะ” พีรดาห้ามด้วยน้ำเสียงกระเส่า ทั้งอายทั้งเสียว ทว่ากลับแอ่นสะโพกเข้าหาอย่างน่าละอาย

ปราณธรสัมผัสส่วนนั้นของสาวน้อยอย่างอ้อยอิ่ง ไม่นึกรังเกียจยอมรับว่ามันสวยมาก ไม่เคยได้สัมผัสของใครแล้วทำให้เขารู้สึกดีขนาดนี้มาก่อน ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะสอดปลายลิ้นเข้าไปในโพรงหวานฉ่ำแฉะเพราะน้ำรักเอ่อนอง ขยับเล็มเลียเย้าหยอก ก่อนจะถอนออกแทนที่ด้วยนิ้วเรียวรู้งาน

เขามองผมนุ่มสลวยบนหมอนขยับพลิ้วไหว ยามเจ้าของดวงหน้าหวานส่ายหน้าไปมา ยิ่งปลุกเร้าความต้องการ จนเขาต้องขยับนิ้วระรัว อึดใจเดียวสัมผัสได้ถึงนิ้วถูกตอดรัดด้วยเนื้อนุ่มหยุ่น จึงยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ

พีรดารู้สึกสมองขาวโพลน เมื่อถึงจุดถึงฝั่งปรารถนา เธอมองใบหน้าคมเข้มของเขาแล้วรู้สึกอายจนต้องเสหลบสายตา ทว่าคนตัวใหญ่กลับเชยคางมนให้กลับมามองหน้าเขา

“ถึงขั้นนี้แล้วยังอายอยู่เหรอ?” น้ำเสียงคนพูดมีความเย้าหยอกในที

“…” พีรดา

ปราณธรยิ้มมุมปาก มองคนหน้าแดงซ่านอย่างนึกเอ็นดู สาวน้อยคนนี้เวลายิ้มช่างน่ารักไปหมด โดยเฉพาะกลีบปากอิ่มบวมแดงนิด ๆ เกิดจากฝีมือเขาช่างเย้ายวนนัก เลยอดไม่ได้ที่จะบดคลึงริมฝีปากหวานอีกครั้ง

“พร้อมหรือยัง?” เขาถามภายหลังจากเล้าโลมเธอพอประมาณ และเห็นว่าร่องรักยังฉ่ำเยิ้มด้วยน้ำขาวขุ่น คนถูกถามพยักหน้าพร้อมเม้มปากแน่น กลัวก็กลัว ทว่าในความกลัวก็แฝงไปด้วยความตื่นเต้นอยากลองสัมผัส

“อย่าเกร็งสิครับ ไม่งั้นคุณจะเจ็บนะ” เขาเอ่ยเตือนเมื่อเห็นเธอแข็งทื่อ ค่อย ๆ ดันส่วนหัวบานใหญ่แทรกเข้าหา

“อื้อ! เจ็บ เอามันออกไปก่อนได้ไหมคะ…” พีรดาครางพร้อมกระถดถอย เมื่อความใหญ่โตสาวเข้าหาช่องทางคับแคบ ปราณธรรู้ว่าเธอเจ็บ จึงยั้งตัวตนไว้แค่นั้น ทั้งที่ร่างกายครัดเครียดต้องการปลดปล่อย แต่เขาก็อดทนเพื่อให้เธอเจ็บน้อยที่สุด ชายหนุ่มโน้มหน้าดูดจูบริมฝีปากอิ่มที่ร้องเผยอ สองมือประคองดวงหน้าเล็ก เคล้าคลอกลีบปากหวานเพื่อให้เธอผ่อนตาม ขณะที่ส่วนนั้นค่อย ๆ แทรกลึกจนสัมผัสได้ถึงความอุ่นนุ่มจากภายในของเธอ ชายหนุ่มถึงกับครางต่ำด้วยความเสียวซ่านพอใจ ยังคงแช่ค้างไว้ไม่ขยับ เมื่อมองเห็นดวงหน้าหวานแดงก่ำ

หญิงสาวไม่ได้สะอื้นฮัก แต่เขาเห็นหยดน้ำตากลิ้งผ่านหางตาเฉียงเด่น จนต้องจูบปลอบก่อนจะค่อย ๆ ขยับสะโพกสอบเชื่องช้า

“ดีขึ้นไหม?” สีหน้าของเขาเคร่งเครียดเพราะอารมณ์เดือดพล่านจากไฟปรารถนาพอ ๆ กับร่างกาย เขายันกายไว้ไม่ทิ้งน้ำหนักตัว ทาบเธอทั้งหมดเกรงว่าคนตัวเล็กจะอึดอัด

“ดีขึ้นแล้วค่ะ” พีรดาที่เริ่มรับตัวตนของเขาได้แล้ว หญิงสาวคลี่ยิ้ม เมื่อความรู้สึกบางอย่างคืบคลานเข้ามาแทนที่ความเจ็บ สองมือยกมาลูบไล้บ่ากว้างคล้ายพึงพอใจ ปราณธรที่รู้ว่าเธอพรั่งพร้อมแล้ว ชายหนุ่มโหมเข้าหาเธอจากบางเบาเริ่มแรงหนัก

ชายหนุ่มคำรามหนักเมื่อร่องเนื้อนุ่มโอบรัดเขาแนบแน่น เสียวและซาบซ่านอย่างต้านทานไม่ไหว จึงกระแทกเข้าหาเธออย่างรัวเร็ว เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังทั่วทั้งห้อง กระทั่งรับรู้ได้ถึงแรงตอดรัดถี่ยิบ เขารู้แล้วว่าพาเธอถึงฝั่งฝันอีกแล้ว ชายหนุ่มไม่รอช้า โจนจ้วงเข้าหาเธอดั่งม้าศึก ร่างบอบบางที่อยู่ใต้ร่างหนาเคลื่อนไหวขึ้นลงตามแรงกระแทก ก่อนจะกรีดร้องอีกครั้งเมื่อเธอสุขสม พร้อม ๆ กับปลายนิ้วเรียวจิกลงบนบ่าของคนกระหน่ำเข้าหาหนักหน่วง

“อ่า!” ขณะที่ชายหนุ่มเองก็สบถหนัก ขบฟันแน่นจนเห็นเส้นนูนตรงขอบกรามเมื่อน้ำรักถูกรีดออกจนหมด แต่แล้วเขาถึงกับคำรามต่ำในลำคอเมื่อนึกได้ว่าไม่ได้ใส่เครื่องป้องกัน! และยังปลดปล่อยในตัวเธออีก เขาพลาดได้ยังไงทั้งที่คอนดอมอยู่ในลิ้นชักบนหัวเตียงนี่เอง เขาไม่เคยพลาดระวังตัวแจ ป้องกันทั้งโรคและความผิดพลาดที่จะตามมา…

แต่ทำอะไรไม่ได้แล้ว ร่างใหญ่ชื้นด้วยเหงื่อทิ้งตัวลงบนร่างเล็กบอบบาง ที่มีแต่ร่องรอยที่เขาทำไว้ ยกฝ่ามือลูบเบา ๆ ตรงรอยแดง ก่อนจะพรมจูบอย่างเบาแสนเบาราวปลุกปลอบ ผิวเธอขาวอมชมพูดุจไข่มุกเม็ดงาม นุ่มลื่นดั่งผิวเด็ก กลิ่นกายนี้ไม่ได้หอมรุนแรง ทว่ามันหอมอ่อน ๆ รู้สึกสบายใจ

“อยากอีกไหม?” เขาถามพร้อม ๆ กับฝังปลายจมูกลงบนต้นคอขาวผ่องฉาบด้วยหยาดเหงื่อ ไม่ได้รู้สึกรังเกียจแต่กลับอยากสัมผัส

“เออ...กวาง” ใบหน้าของคนทำท่าสองจิตสองใจผุดสีระเรื่อ ยอมรับว่ายังอยากอยู่ แต่เธอไม่กล้าพูด ถึงอย่างนั้นผู้ชายที่ทาบทับเธอเข้าใจได้ทันทีว่าเธอยังต้องการ ชายหนุ่มพลิกกายนอนหงาย ให้ร่างบอบบางทาบทับเขา ก่อนจะให้เธอนั่งครอบตัวตนของเขาซึ่งตอนนี้บ่งบอกว่าพร้อมศึก

“อ๊ะ!” พีรดากรีดร้องเมื่อเธอครอบครองส่วนนั้นของเขาจนสุด รู้สึกเสียวซ่านท้องน้อยเกร็งหนัก เอวคอดกิ่วถูกมือใหญ่กดขึ้นลงตามจังหวะรัก ตาประสานตาเป็นพีรดาที่ต้องเอียงหลบอย่างเหนียมอาย ไม่กล้าสู้ดวงตาคมกริบคู่นั้น เขาเหมือนเสือป่า แต่เป็นเสือที่ใจดีกับเธอในความรู้สึกของพีรดา

กว่าบทรักร้อนแรงจะจบลงก็เกือบสามชั่วโมงได้ ทั้งสองสุขสมครั้งแล้วครั้งเล่า ปราณธรคิดว่าถ้าพีรดาไม่กินยาคุมฉุกเฉินหญิงสาวอาจท้องได้ เพราะเขาปล่อยน้ำรักหลายต่อหลายครั้งในตัวเธอ ดวงตาคมเข้มทอดมองร่างเล็กนอนเปลือยเปล่าแต่ไม่ได้พูดอะไร ขณะที่พีรดานั้นยังนอนหายใจเหนื่อยหอบ เนื่องจากเพิ่งรับศึกหนัก แต่แล้วเมื่อคิดได้ว่านี่มันดึกมากแล้ว ร่างเล็กรีบลุกขึ้นจัดแจงเสื้อผ้าตัวเองทั้งที่ตอนนี้รู้สึกเพลียและปวดไปหมดโดยเฉพาะกึ่งกลางกาย

“จะรีบกลับทำไม ที่บ้านมีใครรออยู่อย่างนั้นหรือ?” ปราณธรเห็นคนเร่งรีบแล้วอดถามไม่ได้ เขาไม่รู้ตัวเลยว่าน้ำเสียงของเขาในขณะถามเจือด้วยความหงุดหงิด

“ใช่ค่ะ แม่รอกวางอยู่ที่บ้าน นี่ก็ตีหนึ่งแล้ว กวางต้องรีบกลับ” พีรดาตอบแล้วเม้มปากแน่น

“รอเดี๋ยวผมไปส่ง” ชายหนุ่มว่าพลางลุกขึ้นจากเตียง พีรดารีบปิดหน้าพร้อมหันหลังให้เขาแทบไม่ทัน ปราณธรเห็นแล้วกลั้นหัวเราะไม่อยู่กับท่าทางของเธอ ชายหนุ่มขยับเข้าไปใกล้ พร้อมกระซิบเสียงเซ็กซี่

“ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นเสียหน่อย” จากนั้นเขาก็ใส่เสื้อผ้า พีรดาที่ปิดหน้าเมื่อครู่จึงทำใจกล้ามองเรือนกายกำยำของเขาและเผลอมองส่วนที่ไม่สมควร… ทำเอาเธอหน้าแดงก่ำ ผู้ชายคนนี้หล่อมาก และมีเสน่ห์น่าดึงดูดเพศตรงข้ามอย่างที่ไม่ต้องพยายามอะไรเลย ร่างกายของเขาช่างสมบูรณ์แบบไม่ต่างอะไรกับนายแบบระดับโลก โดยเฉพาะท่วงท่าในสนามรัก ‘เขาเซียน’ พีรดาถึงหน้าแดงซ่านอีกครั้งอย่างบังคับไม่อยู่เมื่อนึกถึงบทรักร้อนแรงที่เพิ่งสงบ

“ไม่ต้องไปส่งกวางหรอกค่ะ กวางกลับเองได้ รถมอเตอร์ไซค์จอดอยู่ใต้โรงแรมนี่เอง” เธอค้านคนที่ตั้งใจแต่งตัวอีกครั้ง

“ไม่ได้! ข้างนอกมันอันตราย” เขาห้ามเสียงดุ แต่เมื่อเห็นเธอหน้าซีด ชายหนุ่มเข้ามาบีบไหล่บางอย่างขอโทษ ก็เขาเป็นห่วงเธอมากนี่ ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ไปไหนมาไหนกลางค่ำกลางคืนคนเดียวได้ยังไง

“มันดึกแล้วให้ผมไปส่งนะ” ครั้งนี้เขาบอกเสียงนุ่มทุ้มน่าฟัง แต่พีรดาก็ยังไม่อยากให้เขาไปส่ง เธอไม่อยากให้แม่รู้เรื่องคืนนี้ เธอจะให้แม่รู้ไม่ได้ยิ่งแม่หัวโบราณอยู่ด้วย จึงได้ส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย “ไม่อันตรายหรอกค่ะ กวางกลับเองได้จริง ๆ ปกติกวางเคยกลับดึกกว่านี้อีก”

“นั่นมันเมื่อก่อน แต่คืนนี้ผมต้องการไปส่งคุณ” ปราณธรบอกเจตนาพลางเสยผมลวก ๆ ก่อนกดยิ้มมุมปากเมื่อนึกถึงตอนที่เขาโรมรันส่วนนั้นของเธอแล้วมือน้อย ๆ ขยำขยี้ผมเขาอย่างห้าวหาญมาก ปกติไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าทำเลยเธอจะรู้บ้างไหม แต่ก็อีกนั่นแหละเขาก็ไม่เคยทำแบบนั้นกับผู้หญิงคนไหนเช่นกัน “คุณยิ้มอะไรคะ?” พีรดาเลิกคิ้วถามเมื่อเห็นมุมปากบางแย้มนิด ๆ ทั้งที่พวกเธอคุยเรื่องจริงจังไม่ใช่เรื่องขบขัน

“เปล่า” เขาส่ายหน้าเอื้อมไปหยิบนาฬิกาเรือนหรูตรงโต๊ะข้างเตียงมาสวมใส่ ดูเหมือนตอนนี้เขากับเธอไม่ต่างอะไรกับคนเป็นแฟน คุยกันอย่างสนิทสนม ทั้งที่พวกเธอเป็นแค่คนแปลกหน้า

“คุณไม่ต้องไปส่งกวางหรอกค่ะ” พีรดาห้ามชายหนุ่มอีกครั้ง ทว่าเขายังคงดื้อดึงจะไปส่งเธอ คนตัวเล็กทำได้แค่เดินคอตกไปทางประตูอย่างทำอะไรไม่ได้

“ซ่อนใครไว้ที่บ้านหรือเปล่าถึงได้ห้ามนักห้ามหนา สงสัยนะเนี่ย” ปราณธรถามพร้อมจับพิรุธ

“เปล่านะคะ” พีรดารีบส่ายหน้าปฏิเสธ

“กวางก็แค่ไม่อยากให้แม่เห็นค่ะว่ามีผู้ชายมาส่งถึงบ้าน” พีรดาทำหน้าจริงจัง ปราณธรที่พอได้ยินเหตุผลของเธอถึงกับหัวเราะเบา ๆ

“คุณแม่หวงว่างั้น?” ชายหนุ่มกอดอกพิงบานประตู ใบหน้ายังเจือรอยยิ้ม

“โอเคงั้นผมไม่ไปส่งก็ได้ อย่าลืมกินยาคุมฉุกเฉินด้วยละกัน” เค้าหน้าเริ่มจริงจัง เมื่อเอ่ยถึงเรื่องสำคัญ ถึงจะอายุเลยสามสิบกว่าแล้ว แต่ก็ยังไม่อยากจะเป็นพ่อคน เพราะยังรักสนุกอยู่

“รู้แล้วค่ะ กวางก็ไม่ได้อยากท้องเหมือนกันแหละ” เธอย่นจมูกใส่เขา จากนั้นทั้งสองพากันลงไปยังล็อบบี้ของโรงแรม ปราณธรเดินไปส่งเธอที่ลานจอดรถโซนจักรยาน มองจนกระทั่งเมื่อเธอลับสายตาไปแล้ว ชายหนุ่มจึงขับรถออกจากโรงแรมเพื่อกลับเพนต์เฮ้าส์เช่นกัน