ตอนที่ 7 บริการนั่งกินข้าว 3
1056 Words
“ค่ะพี่จิณณ์” พีรดาพยักหน้าจำเป็นต้องเข้าไปหาเจ้าของแววตาพราวระยับอย่างจำใจ ปราณธรมองอากัปกิริยาของพริตตี้สาวแสนสวยแล้ว ยิ่งอยากแกล้ง หากแต่ต่อหน้าคนอื่น เขาควรจะระวังให้มากหน่อย เพราะเมื่อเช้าเพิ่งโดนพ่อดุเรื่องที่ลุงกษิดิศเห็นเขากับพีรดาในร้านอาหาร
“คุณสนใจรถคันนี้หรือคะ?” พีรดาแหงนหน้าถามชายหนุ่มตรงหน้า ทว่าปราณธรกลับไม่ตอบ เขาสาวเท้าเข้าใกล้เธอชนิดที่ว่าเกือบประชิดตัว
“ถ้าผมบอกว่าสนใจคุณมากกว่ารถคุณจะขายไหม?” ถามพลางยิ้มกว้างให้เห็นฟันเรียงขาว หากคนฟังกลับเลิกคิ้วก่อนจะตอบกลับอย่างมีชั้นเชิง
“ไม่ค่ะ…” พีรดาเว้นเสียงมองดวงตาคมลึกประกายบางอย่างที่พีรดาพอจะดูออก… ในเมื่อเขาชีกอเธอก็จะสนองตอบ ตอนนี้งานคือเงิน
“แต่ถ้าคุณซื้อรถคันนี้ไป อาจมีบริการเล็กน้อย อย่างเช่น… นั่งกินข้าวเป็นเพื่อนคุณสักมื้อเป็นไง” พีรดาพูดให้ได้ยินกันแค่สองคนพร้อมขยิบตายิ้มยั่ว ก่อนเข้างานจรินทร์บอกว่าถ้าใครเชียร์รถคันนี้ได้จะได้ค่าคอมด้วย
“แล้วถ้าอยากได้มากกว่ากินข้าวต้องทำยังไงครับ?” ปราณธรตื้อหนักกว่าเก่า ทั้งที่ในความเป็นจริงแล้วไม่ต้องมาเล่นแบบนี้กับเธอก็ได้ เพราะถ้าเขาต้องการนอนกับเธอจริง ๆ แค่ใช้เล่ห์นิดเดียวเธอก็ติดกับแล้ว สำหรับเขาไม่มีอะไรที่เขาอยากได้แล้วไม่ได้! แต่การเล่นเหมือนพวกเขาเพิ่งรู้จักกันก็ตื่นเต้นไปอีกแบบ ในเมื่อกวางน้อยอยากเล่น นายพรานอย่างเขาก็จะสนองเธอ
“อืม… เหมาทั้งหมดเลยดีไหมคะ” พีรดาว่าพลางยิ้มหวานเอาใจ เธอคิดว่าคงไม่มีใครบ้าถึงขนาดที่ว่าจะซื้อรถสี่ห้าคันในคราวเดียวกัน ซึ่งแต่ละคันราคาเกินสิบล้านขึ้น
“งั้น ดีลเลยครับ” กล่าวจบปราณธรหยิบมือถือจะโทรหาผู้ช่วยหนุ่ม ทำเอาพริตตี้สาวอ้าปากค้างไม่คิดว่าผู้ชายตรงหน้าจะเอาจริง หญิงสาวรีบเบรกอีกฝ่ายทันที
“เดี๋ยวก่อนค่ะคุณปราณธร นี่คุณคิดจะซื้อรถทั้งหมดนี่จริง ๆ หรือคะ?”
“ผมพูดคำไหนคำนั้น แล้วอย่าลืมคำพูดของคุณด้วยก็แล้วกัน” ปราณธรไม่ยี่หระกับเงินแค่นี้ รถที่ซื้อไปอาจจะไปขับเองหรือแจกเป็นสัมนาคุณให้กับพนักงานที่ทำยอดขายให้กับบริษัททะลุเป้าก็ยังได้ นอกจากจะดูแลบริษัทของบิดาที่ทำเกี่ยวกับนำเข้าขายออกทองคำและอัญมณีแล้ว ปราณธรยังมีบริษัทอาหารเสริมที่ร่วมหุ้นกับเพื่อนอีกด้วย
“ฉันขอถอนคำพูดค่ะ” พีรดาที่คิดว่าแน่ สุดท้ายเธอรู้แล้วว่าการเล่นกับคนอย่างปราณธรไม่ใช่เรื่องที่ดี ผู้ชายคนนี้อันตรายเกินไป เธอไม่อยากตกเป็นเหยื่อรอบสอง แม้เขาจะดีกับเธอ แต่นั่นเขาก็ยังไม่น่าไว้ใจ
“สายไปแล้วล่ะแม่กวางน้อย” ปราณธรยิ้มร้าย จากนั้นกดโทรหาผู้ช่วยพร้อมสั่งการ ขณะที่พีรดาเริ่มอยู่ไม่เป็นสุขแล้ว ดวงหน้าเล็กเงยขึ้นมองผู้ชายตรงหน้าด้วยความหวาดหวั่น นี่เขาเอาจริงเหรอ? พีรดาครุ่นคิด ฝ่ามือเริ่มชื้นเหงื่อ อดคิดถึงภาพที่ชายหนุ่มกับเธอในโรงแรมคืนนั้นไม่ได้ เพียงวูบเดียวใบหน้าเริ่มร้อนผ่าว ก่อนจะสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อคนตัวใหญ่โน้มเข้ามาใกล้
“เจอกันที่ล็อบบี้ ฉันจะไปรอเธออยู่ที่นั่น เร็ว ๆ หน่อยก็แล้วกัน”
“แต่ฉันไม่ตกลงด้วยนะคะ ถึงคุณจะซื้อรถก็ไม่เกี่ยวกับฉันนะ” พีรดาบังคับน้ำเสียงไม่ให้สั่น อาการลนลานของเธอนึกทำให้ปราณธรอยากแกล้ง
“ใครสน เป็นเธอเองนะที่บอกว่าถ้าซื้อรถทั้งหมดนี่ ฉันจะได้มากกว่าแค่กินข้าว” ปราณธรไม่ใช่ว่าดูไม่ออกว่าผู้หญิงตรงหน้าเริ่มอยู่ไม่เป็นสุข เห็นเธอเป็นแบบนี้ก็อดเอ็นดูไม่ได้ แต่ต้องแสร้งทำเป็นไม่สน ชายหนุ่มขยิบตาให้อย่างเจ้าเล่ห์ ปล่อยให้เธอทำหน้าตื่นต่อไป เมื่อเขาผละจากไปแล้ว พีรดาเดินคอตกเข้าไปหาเจ้าของรถหรูที่ยิ้มไม่หุบ
“กวางเก่งมาก เดี๋ยวพี่ให้โบนัสก้อนโตเลยนะครับ” จรินทร์ว่าพลางหันไปสั่งการลูกน้องอีกกลุ่มหนึ่งที่เป็นผู้ชาย ทว่าพีรดากลับยิ้มไม่ออก เมื่อคิดว่าจะต้องไปกับปราณธรหนุ่มเพลย์บอยเจ้าชู้คนนั้น แม้จะเคยขึ้นเตียงกับเขามาแล้วครั้งหนึ่ง แต่นั่นมันเป็นเพราะอุบัติเหตุ เธอปลื้มเขาก็จริง แต่เธอก็ไม่ได้คลั่งถึงขนาดอยากจะขึ้นเตียงกับเขาบ่อย ๆ หรอกนะ!
เลิกงานแล้ว พีรดาไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำ หญิงสาวในเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนสีดำขาดหน่อย ๆ ใส่รองเท้าผ้าใบคู่เก่า เดินออกมาจากห้องน้ำ จากนั้นเข้าไปลาพี่ชายเพื่อน
“พี่จิณณ์ กวางขอตัวกลับก่อนนะคะ”
“ครับ พี่โอนค่าคอมให้แล้วนะ” จรินทร์บอกรุ่นน้องสาวอย่างใจดี พีรดาพยักหน้าเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นจำนวนเงินที่อีกฝ่ายโอนเข้ามาแล้ว… สามแสน! นี่มันเยอะที่ว่าเธอไม่ต้องทำงานทั้งปีเลยนะ และน่าจะพอกับค่าผ่าตัดรักษาแม่ได้อีกด้วย
“มันไม่เยอะไปหน่อยหรือคะพี่จิณณ์” เธอแสร้งถามราวกับเกรงใจพี่ชายเพื่อนรัก ทั้งที่ในใจกำลังลิงโลดเต้นดีใจสุด ๆ
“ไม่ครับ ถ้าเทียบกับยอดขายของวันนี้ ยังไงต้องขอบใจกวางมากนะที่โน้มน้าวใจคุณปราณธรจนเขาซื้อรถทั้งหมดของเราในคืนนี้”
“ค่ะ งั้นกวางขอตัวนะคะ สวัสดีค่ะ” พีรดาพยักหน้าก่อนจะเอ่ยลาเจ้านายใจดี เธอเดินออกไปด้วยหัวใจพองโต โดยลืมไปว่ายังมีใครอีกคนที่กำลังรอเธออยู่ในล็อบบี้ในขณะนี้
- Writer
