“เริ่มตรงไหนดีน้า…” มือบางเริ่มจับลูบตามร่างกายที่ไร้สิ้นความรู้สึกของฉัน
“ส่วนไหนดีน้า…ที่ควรถูกหั่นแยกออกมาก่อน คิคิ แขนดีไหม หรือข้อมือ คิคิ ไม่เอาดีกว่า ข้อเท้าก่อนดีกว่า เอ…หรือจะตัดผมก่อนดี ผมสวยๆแบบนี้ตัดเก็บไว้มันคงจะดีนะจ๊ะ” อาจารย์แก้วว่าพร้อมกับจับที่กลุ่มเส้นผมของฉัน
“เอ๋… ร้องไห้ทำไมคะ กลัวพี่เหรอ ไม่น้า… อย่ากลัวพี่สิคะ พี่น่ะเป็นคนใจดีมากๆเลยน้า… หืม เสียงหัวใจเต้นรัวเลย ไม่เอาสิคะ อย่าให้มันเต้นดังขนาดนั้น เพราะพี่น่ะ… จะเก็บหัวใจไว้เป็นส่วนสุดท้าย อย่าปล่อยให้มันเรียกร้องพี่สิคะ เดี๋ยวพี่จะหักห้ามใจไม่ไหวน้า…” การรับฟังยังดังชัดเจน แต่การมองเห็นเริ่มพร่ามัว อาจเพราะน้ำตาที่มันไหลรินออกมาเรื่อยๆจนล้นตา
“เอาล่ะนะ พี่จะเริ่มจากแขนข้างนี้แล้วกัน เพราะมันมีแหวนสวมอยู่นิ้วนาง ถ้าให้เดาคงจะเป็นแหวนแต่งงานสินะ ตัดส่วนนี้ออกก่อนเป็นอันดับแรกน่าจะดีที่สุด” อาจารย์แก้วเธอจับแขนข้า
