“โอ๊ย ง่วงนอนจังเลยค่ะ” ฉันขึ้นมานั่งบนรถได้ก็เริ่มบ่นทันที
“อัดมาเต็มเลยใช่ไหมเนี่ย แล้วคืนนี้จะนอนหลับไหมคะ” ฉันเอนหัวซบที่ไหล่ของสามีที่ตอนนี้นั่งตัวตรงเหมือนไม่ได้ฟังที่ฉันพูด
“เงียบทำไมคะเฮีย” ฉันขยับตัวขึ้นไปหอมแก้มเขา
“หลุดจากโลกของตัวเองแล้วใช่ไหมเนี่ย” ฉันยังคงคะยั้นคะยอต่อ
แต่ไอ้เฮียมันก็เงียบ เงียบจนน่ากลัว ฉันคิดว่าคนขับรถคงรู้ถึงความผิดปกติแล้วล่ะ เพราะฉันก็เริ่มรู้สึกตัวละ
และเมื่อรู้ตัวแล้วสิ่งที่ทำได้ดีที่สุดคือการเงียบ เงียบและคิดหาสาเหตุของเรื่องที่ทำให้เขานิ่งได้ขนาดนี้
แต่คิดเท่าไหร่ฉันก็คิดไม่ออก ก่อนออกจากผับฉันก็แค่กอดกับฟิล์มแล้วก็หอมแก้มกันเหมือนที่เคย ก็แค่นั้นเองนะ
ไม่เข้าใจโมโหเรื่องอะไร…
“…” เรากลับมาถึงบ้านกันด้วยความอึมครึมปกคลุมรายล้อม ในเมื่อฉันหาคำตอบในสิ่งที่ไอ้เฮียมันผิดปกติไม่ได้ ฉันก็เลือกที่จะเงียบเพื่อปกป้องตัวเอง ยอมรับตรงๆว่ากลัว กลัวที่ว่า
