ติ๊ง! ติ๊ง!
(พี่เฟลม: พีชต้องทำเป็นไม่รู้ และต้องสวมบทว่าเสียใจนะ)
(พี่เฟลม: ช่วยพี่ทีเถอะ)
"หนูเครียด" ภรรยาตัวแสบของผมทำหน้าลำบากใจ เมื่ออ่านข้อความล่าสุดที่ไอ้เฟลมส่งมา
"เอาน่า ช่วยได้เท่าที่เราช่วยไหว เดี๋ยวไอ้เฟลมมันก็มีวิธีแก้เองแหละ" ผมพูดปลอบใจโดยที่ยังไม่รู้เลยว่าไอ้เฟลมมันควรจะแก้ปัญหานี้ยังไง
แล้วมันพลาดได้ยังไง ในเมื่อมันระวังตัวมาตลอด นี่คือสิ่งที่ผมสงสัย
"จะแตะแล้วนะ" พีชหันหน้ามาถามขณะที่มือกำลังจะแตะคีย์การ์ด
"อื้ม" ผมตอบและปล่อยมือที่จับเธอไว้ บางทีเมียผมก็ไม่จำเป็นต้องมาแกล้งเป็นแฟนเพื่อน ถ้าหากผมรู้สึกตัวเร็วกว่านี้
แต่ก็นั่นแหละ ในเมื่อได้ลงเรือลำเดียวกันแล้ว ก็ต้องช่วยมันให้สุด
"นี่มันอะไรกันคะพี่เฟลม" ภรรยาตัวแสบของผมสวมบทบาทแฟนของไอ้เฟลมทันทีที่เปิดประตูห้องเข้าไปแล้วเจอกับไอ้เฟลมที่เดินไปมาที่โซฟา และมะปราง อดีตเพื่อนของพวกผม ซึ่งเธอคงสถานะแม่เลี้ยงของไอ้เฟ
