ท่านอ๋องเจ้าขา ให้ข้าช่วยเถิด

บทที่ 5 เส้นหมี่ดำติดซอกฟัน

ฉินมู่หลานรีบเบี่ยงตัวหลบจากสายธารสวาทของมู่หรงเสี่ยวหมิง ที่พุ่งทะยานออกมาจากลำแท่งสวรรค์ด้วยความตื่นตระหนก นางรีบวิ่งไปที่ด้านนอกแล้วหันมองซ้ายขวา ก่อนจะปิดประตูเอาไว้โดยไม่ได้ลงกลอน

มู่หรงเสี่ยวหมิง ยืนมองฉินมู่หลานด้วยสายตาที่ตกตะลึง ร่างสูงใหญ่ยืนนิ่งค้าง มือหนึ่งกอบกุมลำแท่งเอ็นร้อนเอาไว้ จ้องมองนางด้วยสายตาที่ตื่นตระหนก

ฉินมู่หลานมองแท่งมังกรของเขา ก่อนจะยกมือป้องปากหัวเราะคิกคัก มู่หรงเสี่ยวหมิงรีบหยิบเสื้อคลุม มาคลุมร่างกายเอาไว้อย่างลวกๆ

"ไม่ต้องปิดหรอกเพคะ หม่อมฉันเห็นหมดแล้ว อันเท่านี่!!"

ฉินมู่หลานยกแขนเรียวงามข้างหนึ่งของนางขึ้นมา เพื่อจะเปรียบเทียบว่าลำไผ่ของมู่หรงเสี่ยวหมิงใหญ่เท่าท่อนแขนข้างหนึ่งของนาง

"เจ้าเข้ามาได้อย่างไร?"

"เดินเข้ามาเจ้าค่ะ"

"เหตุใดจึงไม่บอกข้าก่อน!!"

"บอกก่อนจะได้เห็นฉากเด็ดหรือเพคะ โอว์ ซี๊ดดด พุ่ง ปิ้วๆๆๆ"

ฉินมู่หลานเลียนแบบท่าทางของมู่หรงเสี่ยวหมิงอย่างสนุกสนานจนเขาใบหน้าแดงซ่านไปหมดแล้ว ก่อนจะถือวิสาวะเดินเข้าไปหยิบหนังสือบนโต๊ะตำราของเขาขึ้นมาเปิดอ่าน

ภาพวาดแดนสวรรค์

ภาพเปลือยสตรีชัดๆ!!อ้าขากว้างเช่นนี้ เห็นไปถึงร่องหลืบข้างใน

ฉินมู่หลานเบ้ปากมองมู่หรงเสี่ยวหมิงอย่างเจ้าเล่ห์

"ไม่รู้มาก่อนเลย ว่าหนังสือพระธรรมของท่านพี่อ๋อง จะอ้ากว้างจนสุดเช่นนี้?"

"หุบปาก!!"

"อะไรนะเจ้าคะ?อ้าอีก!!"

มู่หรงเสี่ยวหมิงยกมือขึ้นนวดหว่างคิ้วด้วยความเหนื่อยหน่ายใจ เหตุใดนางจึงต้องมาพบเจอเขาในสภาพเช่นนี้ด้วย น่าอับอายเสียจริง!!

จบแล้ว ภาพลักษณ์ท่านอ๋องที่แสนสุขุมเย็นชาของข้า

"เจ้าออกไปเดี๋ยวนี้ ข้ามีงานต้องทำ"

"จะต่ออีกรอบหรือเพคะ?"

"มู่หลาน!!"

"อื้อออ ท่านพี่อ๋องอ่ะ!!!"

"โอะ เจ้าจะทำอะไร ลุกออกไปจากตัวข้าเดี๋ยวนี้นะมู่หลาน!!!"

ฉินมู่หลานผลักมู่หรงเสี่ยวหมิงให้นั่งลงบนเก้าอี้ ก่อนที่นางจะทิ้งตัวลงไปนั่งบนต้นขาแกร่งของเขา แล้วจึงขยับบั้นท้ายโยกขึ้นลงอย่างช้าๆ เนินอกอวบอิ่มบดเบียดท่อนแขนของมู่หรงเสี่ยวหมิงจนเขารู้สึกขนลุกไปทั้งร่างกาย

"อื้อออ ท่อนขาท่านพี่อ๋อง แน่นมากเลยเพคะ โอะๆ เด้งไม่หยุดเลยเพคะ!!"

มู่หรงเสี่ยวหมิงพยายามผลักฉินมู่หลานออก แต่นางก็เกาะเขาแน่นราวกับปลิงดูดเลือด

ฉินมู่หลานยกยิ้มมุมปาก รับรู้ได้ถึงแท่งแก่นกายที่เริ่มแข็งชูชันของเขาภายในร่มผ้า นางค่อยๆโน้มใบหน้างามลงไปกระซิบที่ข้างหูของเขาด้วยเสียงหวานกระเซ่า

"อะไรก็ไม่รู้เพคะ แข็งอยู่ตรงหว่างขาท่านพี่อ๋อง"

"ลุกไป!!"

"อื้อออ ท่านพี่อ๋อง!!"

"ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ พระชายารองขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ"

มู่หรงเสี่ยวหมิงรีบผลักฉินมู่หลานให้ลุกออกจากตัวเขา ก่อนจะเอ่ยขึ้น

"ให้นางเข้ามา!!"

เขารีบจัดเสื้อผ้าอย่างลวกๆ ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ แต่ทว่าฉินมู่หลานกลับมุดตัวเข้าไปนั่งอยู่ใต้โต๊ะตำราของเขา ก่อนจะแทรกตัวเข้ามานั่งอยู่ที่กลางหว่างขาของเขา

"ออกมามู่หลาน!!"

"คารวะท่านอ๋องเพคะ"

เสี่ยวเยี่ยนจื่อก้าวเข้ามาทำความเคารพอย่างงดงามอ้อนน้อม มู่หรงเสี่ยวหมิงพยักหน้าให้นางเล็กน้อย ก่อนจะขยับเก้าอี้ให้ชิดเข้าไปใต้โต๊ะ เพื่อกันไม่ให้ฉินมู่หลานโผล่ศีรษะออกมา สร้างความอับอายขายหน้าแก่เขา

"ไม่ต้องมากพิธี เจ้ามีเรื่องใดหรือ จึงมาหาข้าที่นี่"

"ใกล้จะถึงวันเกิดท่านอ๋องแล้ว หม่อมฉันจึงอยากจะทรงถาม ว่าอยากจัดงานเลี้ยงแบบใดดีเจ้าคะ"

"แบบใดก็ได้ โอวว ซี๊ดดด!!"

"ท่านอ๋อง!!"

"อย่าเข้ามา!!"

เสี่ยวเยี่ยนจื่อชะงักอยู่กับที่ จ้องมองมู่หรงเสี่ยวหมิงด้วยสายตาครุ่นคิด

มู่หรงเสี่ยวหมิงค่อยๆก้มหน้าลงไปมอง ก่อนจะพบกับฉินมู่หลาน ที่ดึงอาภรณ์ช่วงล่างของเขาออก และกำลังใช้มือเรียวงามชักรูดลำแท่งเอ็นร้อนของเขาอย่างถี่รัว

ฉินมู่หลานเงยหน้าไปส่งยิ้มหวานที่แสนเร่าร้อนให้แก่เขา ก่อนจะครอบริมฝีปากลงไปกลืนกินลำแท่งมังกรนั้นอย่างดูดดื่ม

"ท่านอ๋องเพคะ เหตุใดใบหน้าท่านจึงแดงระเรื่อเช่นนี้ ประชวรตรงไหนเพคะ?"

"ประชวรที่ลำแท่ง..."

"แท่งอะไรเพคะ?"

"เจ้าออกไปก่อน อ่าส์!ออกไป!!"

"เพคะ!!"

เสี่ยวเยี่ยนจื่อก้าวถอยหลังออกจากห้องไปด้วยความสงสัยที่ติดค้างอยู่ในใจไม่น้อย

ฉินมู่หลานขยับศีรษะขึ้นลงอย่างถี่เร้า ก่อนจะผละริมฝีปากออกจากแท่งเอ็นมังกร แล้วใช้ลิ้นอุ่นร้อนม้วนเลีย วนบริเวณรอบหัวสีชมพูของเขาอย่างเพลิดเพลิน

"ซี๊ดดด มู่หลาน เจ้า!!โอว์ ข้าเสียวหัวยิ่งนัก!!!"

ฉินมู่หลานใช้ปลายลิ้นกระดกเลียที่หัวมังกรอย่างถี่ระรัว ราวกับจะหยอกเย้าให้เขาเสียวกระสันจนแทบทนไม่ไหว มู่หรงเสี่ยวหมิงใช้มือใหญ่จับขอบเก้าอี้เอาไว้แน่น ส่งเสียงครวญครางด้วยความเสียวซ่านอย่างที่ไม่เคยเจอมาก่อน

"อ่าส์!!!"

อ๊อก อ๊อก!!!

เขาเด้งสะโพกสวนลำแท่งมังกรเข้าไปในโพลงปากงามของนางจนสุด ฉินมู่หลานเองก็ขยับศีรษะขึ้นลง ตอบรับแรงกระแทกจากเขาอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน

"ข้าเสียวเหลือเกิน!!มู่หลาน อ่าส์!!"

ฉินมู่หลานใช้มือเรียวงามชักรูดลำแท่งเอ็นร้อนขึ้นลงอย่างถี่เร้า แล้วดูดเม้มที่หัวมังกรสีชมพูเอาไว้ มู่หรงเสี่ยวหมิงมือเท้าจิกเกร็ง ร่างกายกระตุกด้วยความเสียวซ่านราวกับได้ลอยขึ้นสู่แดนสวรรค์ น้ำรักสีขาวขุ่นรสชาติหวานหอม พุ่งล้นทะลักออกมา เปรอะเปื้อนไหลเยิ้มออกมาจากริมฝีปากของฉินมู่หลานจนเลอะเทอะไปหมด นางใช้ลิ้นอุ่นร้อน ค่อยๆโลมเลียกินน้ำรักของมู่หรงเสี่ยวหมิงจนลำแท่งของเขาสะอาดหมดจด

มู่หรงเสี่ยวหมิงหายใจหอบกระเซ่าด้วยความเสียวเกินจะบรรยายที่ฉินมู่หลานปรนเปรอให้เขาเหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นมาตามหน้าผากของมู่หรงเสี่ยวหมิง สร้างความเย้ายวนใจให้แก่ฉินมู่หลานไม่น้อย

"สบายตัวหรือไม่เพคะ?"

"เจ้าล่วงเกินข้า"

"ล่วงเกินที่ใดเพคะ หม่อมฉันเป็นภรรยา มีหน้าที่ดูดให้สามีเป็นเรื่องที่ดีงามเพคะ"

"หน้าไม่อาย!!"

"แล้วเสียวหรือไม่เพคะ?"

"เสียวทั้งลำ นี่เจ้า!!หลอกถามข้าหรือ?"

"แค่กๆ"

ฉินมู่หลานไม่ตอบ แต่กระแอมไอออกมาเบาๆ ก่อนจะใช้นิ้วเรียวงาม ล้วงเข้าไปดึงบางอย่างออกมาจากซอกฟัน มู่หรงเสี่ยวหมิงมองเส้นสีดำเล็กๆในมือของฉินมู่หลานก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น

"นั่นคือสิ่งใด?"

"เส้นหมี่ดำของท่านพี่อ๋องอย่างไรเล่าเพคะ ติดซอกฟันหม่อมฉันตั้งสามเส้น ยาวเหลือเกิน ตัดแต่งทรงเส้นหมี่ดำหน่อยก็ดีนะเพคะ!"

มู่หรงเสี่ยวหมิงก้มลงมองเนินของเขาที่ปกคลุมไปด้วยเส้นไหมสีดำยาวสลวย ใบหน้าเริ่มแดงซ่านรู้สึกหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก

"มู่หลาน!!"

"นี่หม่อมฉันก็แหวกเส้นหมี่ดำออกบ้างแล้วนะเพคะ แต่มันดกดำเกินไป อุ๊ย เส้นที่สี่แล้วเพคะ โอย แค่กๆลงคอด้วย!!"

ฉินมู่หลานกระแอมไอเล็กน้อย ก่อนจะส่งยิ้มหวานให้เขาและหันหลังเดินส่ายสะโพกงอนงามออกจากห้องตำราไป

นี่นางดูดของเขาจนพอใจแล้วก็จากไปเช่นนี้หรือ?

"องค์รักษ์หลิน เข้ามานี่!!"

"พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง"

องค์รักษ์น้อยที่เฝ้าหน้าประตูรีบวิ่งเข้ามาด้วยความว่องไว ก่อนจะรอรับคำสั่งจากเขา

มู่หรงเสี่ยวเดินลงไปยืนที่ข้างกายองค์รักษ์น้อย ก่อนจะกระซิบถามเสียงเบา

"เจ้ารู้วิธีตัดแต่งเส้นหมี่สีดำที่นุ่มสลวยหรือไม่?

องค์รักษ์น้อยขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะยิ้มขึ้นมาน้อยๆ พลางนึกชื่นชมตนเองในใจ

ท่านอ๋องถามถูกคนแล้ว พระองค์ต้องการตัดแต่งทรงผม เรื่องนี้งานถนัดของเขาเลยเชียว!!!

"ว่าอย่างไร?"

"กระหม่อมใช้มือถอนทีละเส้นพ่ะย่ะค่ะ"

มู่หรงเสี่ยวหมิงขมวดคิ้วมุ่น มององค์รักษ์น้อยด้วยสายตาเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

"เจ้าไม่เจ็บรึ?"

"เจ็บนิดเดียวพ่ะย่ะค่ะ เน้นดึงตรงโคน เพียงไม่นานก็เสร็จเรียบร้อยแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

"อ้อ ดีมาก เจ้าออกไปได้"

"พ่ะย่ะค่ะ"

หลังจากองค์รักษ์น้อยออกไป มู่หรงเสี่ยวหมิงก็ปิดประตูลงกลอน แล้วจึงเริ่มใช้มือดึงเส้นหมี่ดกดำบนเนินของเขา

"อ๊ากกกกก!!!"

มู่หรงเสี่ยวหมิงดวงตาเบิกกว้าง กระโดดดิ้นพล่านไปมาด้วยความเจ็บปวด

อยากจะฆ่าองค์รักษ์สามหาวผู้นี้นัก กล้าดีอย่างไรมาหลอกให้เขาดึง.....ด้วยมือ แสบไปหมดแล้ว มารดามันเถอะ!!!