ข้ามมิติมามี...รัก

ตอนที่ 20 ไม่ชอบใจ

แบบนี้นี่เองแม่คนที่มาโวยวายจะเอากงยูรอบที่แล้วนี่เองพาเขาเข้ามา

"มีอะไรอีกไหม ฉันกำลังจะดูการแสดง"

"ข้าขอนั่งด้วยคนได้ไหมขอรับคุณหนู" ซอจุนไม่ปล่อยให้โอกาสเสียเปล่ายิ่งนางชอบเขาเร็วก็จะยิ่งดี

จียองมองดูสายตานั้นก็รู้ได้ทันทีว่าชายคนนี้คิดจะเข้าหาเธอแต่ไม่รู้ว่าเพราะหวังประโยชน์อะไรเพราะเท่าที่เธออยู่ในร่างนี้มาได้สักพักเธอก็ได้รู้อย่างหนึ่งคือผู้ชายให้เมืองนี้ไม่กล้าเข้าใกล้เธอเพราะกลัวหนึ่งในสวามีของเธอสังหารเอา

"เอาสิ นั่งด้วยกันทั้งหมดเลย"

จียองหันไปส่งสัญญาณให้กงยูเป็นนัยว่าให้ทำตามที่เธอบอกก่อน และซอจุนก็รีบเข้ามานั่งใกล้จียองทันทีไม่ต้องสงสัยเลยว่าโบซอกไปนั่งไหน

"กงยูวันนี้ท่านจะไปที่ใดหรือไม่ ข้าอยากไปเดินดูร้านต่างๆ ที่เตรียมงานดอกไม้ไฟกำลังคึกคักเลยนะ"

กงยูไม่ตอบแต่หันมาสบตากับจียองเพื่อขอความเห็นว่าจะตอบนางยังไง เพราะถ้าให้เขาตอบเองก็คงจะปฏิเสธไปแล้ว

"ใช่คุณหนูด้านนอกงานกำลังคึกคักเลยขอรับ เราไปเดินเที่ยวเล่นดีไหมถือว่าให้ข้าไถ่โทษคราวที่แล้วด้วย"

ซอจุนเห็นว่าถ้าชวนกันไปหลายคนนางอาจจะไปอีกอย่างดูชายผู้นั้นหากไม่ได้คำสั่งจากนาบีคงไม่ไปกับโบซอกแน่

"เอาสิ ไปก็ไปข้าก็กำลังเบื่อ"

ทั้งสี่คนออกมาเดินดูงานไปเรื่อยๆ แม้เป็นตอนกลางวันงานก็ยังคึกคักมากอีกสองวันก็ถึงวันงานดอกไม้ไฟแล้ว

"คุณหนูถุงผ้าชิ้นนี้ดูเหมาะกับท่านมากเลยนะขอรับ ท่านชอบหรือไม่"

"กงยูเจ้าว่าข้าจะชอบมันไหม"

คำตอบของจียองทำให้ซอจุนถึงกับมองหน้าชายคนนั้นด้วยความไม่พอใจ เพราะนางเป็นแบบนี้ตั้งแต่ออกมาแล้วจะให้ดูอะไรก็ต้องถามชายคนนั้นก่อนตลอด

"คุณหนูไม่ชอบถุงผ้าลายฉูดฉาดขอรับ"

ชายผู้นี้อีกค่อยแต่จะขัดขาเขาตลอดไม่รู้ทำไม นั่นก็คุณหนูไม่ชอบนี่ก็คุณหนูไม่ต้องการ ซอจุนส่งสายตาให้โบซอกดึงตัวชายผู้นี้ออกไปทันทีเพราะเบื่อเต็มทน

"ท่านรู้ใจคุณหนูนาบีจังเลยนะ ทีกับข้าเจ้าไม่เห็นดูแลทั้งที่เวลาไม่มีนางเจ้าเป็นคนละคนแถมยังพูดจาหวานหูกับข้าอีก"

ในเมื่อแยกกันดีๆไม่ได้โบซอกคิดว่าก็ทำให้พวกเขาทะเลาะกันไปเลยง่ายดี

"ท่านพูดอะไร ข้าไม่เคยทะ...."

"แหมเจ้าไม่ต้องอายหรอกนางไม่ว่าอะไรเจ้าหรอกจริงไหมคุณหนูนาบี ถึงเจ้ากับข้าจะนอนด้วยกันแล้วยังไงนางมีสวามีสูงศักดิ์อยู่อีกตั้งสองคน ใยจะต้องมาสนใจท่านจริงไหม" โบซอกรีบพูดดักคอทันที

"ดูเหมือนว่าลูกสาวพ่อค้ายูซอกที่เพิ่งมาอยู่เมืองนี้คงจะไม่เคยได้ยินว่าห้ามยุ่งหรือเข้าใกล้ชายทุกคนที่เป็นของคุณหนูนาบีไม่เช่นนั้นก็ต้องตาย" จียองเดินเข้าไปใกล้แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"อย่าคิดมาขู่ข้าเลย ข้าไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด" แม้จะหวาดกลัวแต่โบซอกก็คิดว่านางแค่ขู่เพียงเท่านั้น

"รอดูแล้วกัน ไปเถอะกงยูกลับ"

เธอไม่อยากพูดปากเปล่ารอดูเลยแล้วกันเธอจะไปฟ้องวุนซาให้มาจัดการนาง กล้าดียังไงคิดจะมาพูดให้เธอกับกงยูผิดใจกันแม้จะไม่ใช่ความจริงแต่ก็อดที่จะโมโหไม่ได้

"คุณหนูอย่าเชื่อนางเลยนะขอรับ ข้าไม่มีทางทำหรือทรยศคุณหนูเด็ดขาดให้ข้าตายก็ได้" กงยูเห็นท่าทีไม่พอใจของคุณหนูรีบพูดแก้ต่างให้ตนเองกลัวคุณหนูจะไม่พอใจ

"ไม่ได้โกรธนายหรอก โกรธยัยนั่นมากกว่า กล้าดียังไงมาใส่ร้ายเจ้าค่อยดูนางได้เห็นดีแน่ เจ้าเข้าไปในเถอะฉันจะกลับจวนก่อนเดี๋ยวแวะมาหาใหม่"

"ขอรับ"

หลังจากที่โบซอกพูดแบบนั้นไปนางและซอจุนก็ต้องกลับมานั่งเครียดกลัวว่าจะมีปัญหาทำให้อยู่ที่นี่ไม่ได้อีก

"เจ้าเป็นอะไร ข้าให้ไปดึงชายผู้นั้นออกไป ไม่ใช่ไปพูดแบบนั้น"

"แล้วจะให้ข้าทำยังไง ก็ข้าเห็นพวกนั้นแล้วขัดตาตามใจกันอยู่ได้ "

"เจ้าคงยังไม่รู้ชะตากรรมตัวเองว่าตอนนี้พวกเราหนีออกจากเมืองยังแทบไม่ได้ ทางเดียวที่ครอบครัวเราจะรอดคือผูกสัมพันธ์กับนาง"

ซอจุนพูดอย่างระอาญาติผู้พี่คนนี้ที่มีแต่ความสวยแต่กลับโง่เขลายิ่งนัก งานง่ายแค่นี้ก็ทำไม่ได้

"เออข้าผิดเองแล้วทีนี้จะทำยังไงได้"

โบซอกนั่งกลุ้มใจไม่คิดว่าคำพูดไม่ยั้งคิดของนางจะมีผลตามมา ซอจุนเองก็จนปัญญาดูก็รู้ว่าเสน่ห์ของเขาใช้กับคุณหนูคนนี้ไม่ได้

"มีคำสั่งฮ่องเต้ให้จัดการพ่อค้ายูซอกและพรรคพวกของเขาให้หมดภายในงานดอกไม้ไฟที่จะถึงนี้" ฮวานิลบอกสารที่ได้รับให้กับลูกเขยทั้งสองได้รู้

"ขอรับ ขอรับท่านเจ้าเมือง" ทั้งสองตอบรับพร้อมกัน

"พวกเจ้านี่! ไม่เรียกข้าว่าท่านพ่อเหมือนนาบีสักทีนะ ฮ่า ฮ่า" ได้ยินบรรดาลูกเขยเรียกแบบนี้ทีไรก็อดที่จะตลกไม่ได้

"ข้าคงยังไม่ชิน" ยองวอนตอบอย่างประหม่าไม่เคยชินสักที

"วุนซาาาา... ฉันมีเรื่องจะขอร้องท่านนน "

"คุณหนูอย่าวิ่งนะเจ้าคะ โอ้ยยข้าจะเป็นลม คุณหนู"

เสียงร้องเรียกตามด้วยเสียงวิ่งและเสียงห้ามปรามของฮานึลดังมาจากด้านนอกทำให้ทั้งสามต้องหยุดประชุมกันก่อน

"นี่ข้ามีลูกสาวอายุสามขวบรึไงเนี่ยพวกเจ้าดูนางวิ่งมาผมเฝ้ายุ่งไปหมด"

"ท่านพ่อท่านก็อยู่นี่เหรอ " จียองแปลกใจปกติท่านเจ้าเมืองไม่เคยมาที่นี่ตั้งแต่เธอมาเลย

"เห้ออ ข้ากลับแล้วไม่กวนพวกเจ้ายังไงก็อบรมนางให้ข้าที ไม่รู้จักโตจริงๆลูกคนนี้" เดี๋ยวนะบ่นเสร็จก็ไปดื้อๆแบบนี้เลยเหรอ

"เจ้ามีอะไรกับข้างั้นรึ" วุนซาถามอย่างเอ็นดูนางทำแบบนี้ก็น่ารักสดใสดีไม่มีอะไรต้องอบรมนางอีก

"ข้าต้องออกไปไหม" ยองวอนถามเมื่อเห็นว่านางอึกอักอาจจะอยากพูดกับวุนซาคนเดียว

"ไม่ต้องๆ อยู่ได้ๆ ฉันจะขอให้พวกท่านทั้งสองช่วยนั้นล่ะ "

"พูดมาเถอะข้ารอฟังอยู่" วุนซาถามเรื่องที่ทำให้นางร้อนใจอีกรอบ

"ฉันว่าหลานชายของพ่อค้ายูซอกอยากเข้าหาฉันเพราะหวังผลประโยชน์บางอย่าง เป็นไปได้ไหมที่พวกท่านจะไล่เขาออกไปจากเมืองนี้"

จียองไม่กล้าบอกความจริงว่าเพราะว่าที่อยากให้พวกนั้นไปเพราะโบซอกมายุ่งกับกงยูกลัวพวกเขาจะหาว่าไร้สาระ

"ได้สิ พวกข้าจะจัดการให้ไม่เกินสามวันเลยดีไหม" ยองวอนเป็นคนตอบ

"จริงเหรอ ขอบคุณนะพวกท่านทั้งสองน่ารักกับฉันที่สุดในโลกเลย"

พอเห็นเมียยิ้มอย่างดีใจมีหรือที่พวกเขาทั้งสองจะรอชาในเมื่อมันเป็นความสุขของนางต่อให้ต้องตัดใครไปอีกพวกเขาก็จะทำเพื่อให้นางมีความสุขที่สุดในชีวิต