ข้ามมิติมามี...รัก

ตอนที่ 14 อนุญาตให้มี...เพิ่ม

"ได้สิเธอสามารถทำตามความต้องการของเธอได้ในที่แห่งนี้" จียองยิ้มอย่างพอใจเมื่อปลากำลังจะกินเหยื่อ

"มาแล้วเจ้าค่ะคุณหนู" ฮานึลเปิดประตูและพาชายหนุ่มทั้งสองเข้ามา

"อ๊ะ..มากันพอดีเลยมาสิเข้าไปนั่งข้างๆ คุณหนูมีโซ" จียองกวักมือเรียก

"สะ สองเลยหรือเจ้าคะ" มีโซถามเสียงสั่น

"ไม่ๆ กงยูคือคนของข้าส่วนเจ้าคนนั้น"

ได้ยินแบบนั้นจากที่ตอนแรกแววตาเศร้าโศกก็เป็นประกายขึ้นมาทันที พร้อมกับมองคุณหนูที่ตนรักหมดหัวใจน้ำตาคลอ เพียงแค่คุณหนูไม่ยกเขาให้ใครก็ดีใจแล้ว

ตอนแรกมีโซก็มีเกร็งอยู่บ้างแต่พอเห็นว่าไม่มีใครสนใจนางก็ปล่อยตัวตามสบายให้ชายหนุ่มที่ถูกใจเธออยู่ไม่น้อยค่อยปรนนิบัติ

จียองมองภาพนั้นด้วยความพอใจ จะโทษเธอไม่ได้นะก็อยากมาวิ่งตามสามีของเธอทำไม อีกอย่างเธอก็แค่ดึงด้านมืดในจิตใจของเธอออกมาแค่นั้น

"ฉันไปทำธุระหน่อยนะเธอตามสบายเลยเดี๋ยวถึงเวลากลับมารับ ป่ะกงยูฉันจะไปตรวจร้านสักหน่อย"

จียองเปิดโอกาสให้ทั้งสองอยู่ด้วยกันแล้วตนและกงยูไปอีกห้องแต่ห้องนี้สามารถมองเห็นห้องที่มีโซอยู่อย่างแจ่มชัดแต่คนที่อยู่อีกห้องมองไม่เห็นพวกเธอแน่นอน สมัยนี้มีห้องแบบนี้แล้วดีจัง

"คุณหนูจะรับอะไรเพิ่มไหมขอรับ"

กงยูถามเมื่อผู้เป็นนายสาวดูจะสนุกและเพลิดเพลินกับการดูอีกห้องที่ร้องครางเสียงดังอยู่เป็นระยะ

"ไม่ล่ะ ได้ยินข่าวว่าแม่นายไม่สบายเหรอ"

จียองรู้จากฮานึลที่มากมาเธอเมื่อวันก่อนที่เธอจะแอบมาแต่ไม่มีโอกาส

"ดีขึ้นแล้วขอรับ เป็นโรคชราทั่วไปขอบคุณ คุณหนูขอรับที่ใส่ใจ"

กงยูทราบซึ่งในน้ำใจคุณหนูของเขาที่ไม่เคยลืมที่จะหยิบยื่นความใส่ใจให้กับครอบครัวเขาเลยตลอดมา คิดถึงตรงนี้น้ำตาก็พานจะไหลคุณหนูของเขาดีจริงๆ

"ก็ต้องใส่ใจสินายเป็นคนของฉันนะ ถ้ามีอะไรขาดเหลือบอกได้เลยหรือจะให้คนไปบอกฮานึลก็ได้นะ"

เงียบ! เป็นสิ่งที่จียองได้รับกลับมา เธอจึงหันไปกลับไปมองก็เห็นกงยูนั่งก้มหน้าแต่มีน้ำตาไหลกระทบพื้น เดี๋ยวนะ!

"นี่! ร้องไห้ทำไม" จียองเข้าไปถามด้วยความตกใจ

"ขะ ข้าไม่รู้จะตอบแทนน้ำใจคุณหนูอย่างไร ชั่วชีวิตนี้ของข้ามีเพียงคุณหนูที่ดีต่อข้าตลอดมา "

กงยูพูดด้วยน้ำตาที่อาบสองข้างแก้มเล่นเอาจียองไปไม่เป็นเลย แต่เข้าใจชายคนนี้เขาคงรักและเคารพนาบีมากจริงๆ

"โอ้ๆ ไม่เป็นไรๆ อย่าร้องเลยนี่ฉันไม่ได้พูดให้นายร้องไห้นะ ฮ่าๆ "

"ขออภัยข้าห้ามน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่จริงๆ ทั้งที่คุณหนูเคยพูดแล้วว่าไม่ชอบ"

หญิงสาวไม่รู้จะพูดอะไรสงสารก็สงสารเอ็นดูด้วยคนอะไรขนาดร้องไห้ยังหล่อน่ารักจริงเชียว ได้แต่กอดเขาเบาๆเพื่อปลอบโยน สักพักกงยูก็หยุดร้องไห้พร้อมกับหน้าแดงคงจะอาย จียองอิจฉาผิวเขาจริงๆ มันนุ่มนิ่มขาวอมชมพูขนาดผู้หญิงอย่างเธอยังอาย

"อ่าวห้องนั้นเขาเสร็จกันแล้วเหรอ ไปเถอะเราเข้าไปหาพวกเขากันเดี๋ยวสงสัย"

เมื่อเดินเข้ามาในห้องมีโซก็นั่งน่าแดงอยู่ด้วยความเขินอาย ไม่กล้าสบตาใครถามคำตอบคำ จียองได้แต่มองภาพนั้นอย่างพอใจต่อไปเธอคงไม่ต้องพามาแล้ว เพราะหญิงสาวคงจะมาเองบ่อยๆแน่

"เอาล่ะเรากลับกันเถอะใกล้ค่ำแล้ว เธอออกไปก่อนเลย"

จียองหันไปบอกมีโซและชายอีกคนที่เรียกมาปรนนิบัติ

"ถ้าผู้หญิงคนนั้นมาที่นี่อีกบอกฉันนะ ไม่ต้องทำอะไรแอบดูเงียบๆ เธอต้องการอะไรก็จัดให้ยกเว้นอยากได้นายเข้าใจนะ" หญิงสาวสั่งกงยู

"ขอรับคุณหนู"

"ดีมากฉันไปล่ะ ไม่ต้องส่ง จุ๊บ!"

พูดจบจียองก็เขย่งตัวขึ้นไปจูบปากแดงๆนั้นเร็วๆ แล้วผละออกเดินจากไป ทิ้งให้กงยูยืนลูบริมฝีปากตัวเองยิ้มด้วยความเขินอายและสุขใจ

"ตามที่ตกลงกันไว้นะ ห้ามบอกใครว่าวันนี้เราไปไหนกันมา ถ้าคนถามก็บอกไปเที่ยวนอกเมืองมา" จียองย้ำกับมีโซอีกรอบเดี๋ยวเสียแผน

"เจ้าค่ะ ข้าจะไม่บอกใคร"

มีโซตอบรับคำอย่างว่าง่าย แบบนี้สิคุยกันง่ายขึ้น จียองยิ้มอย่างพอใจ

"กลับมาแล้วงั้นหรือ"

จียองกำลังเดินลั้นลาเข้าจวนไปก็ต้องสะดุ้งกับเสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคย

"ใช่ ท่านมีอะไรรึเปล่า"

"วันนี้ไปไหนมา" วุนซาตามจ้องจับผิด

"ไปเที่ยวนอกเมืองมา ทำไมเหรอ" จียองทำหน้าตาใสซื่อไม่แสดงพิรุธ

"หลังมื้อเย็นไปหาข้าที่ห้องหนังสือด้วย ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า"

"เจ้าค่ะคุณชาย ฉันขอตัวนะ"

หลังจากเดินพ้นมุมห้องมาจียองก็แทบเข่าทรุดดีที่ฮานึลช่วยพยุงเอาไว้ สายตาเขาน่ากลัวจัง มันคมจนคิดว่ามองทะลุตัวเธอจนเห็นทุกอย่างแล้ว

"คุณหนูไหวไหมเจ้าคะ " ฮานึลถามด้วยความเป็นห่วง

"ไหวๆ พาฉันไปที่ห้องที่"

ไม่รู้ว่าจียองจะกลัวเขาทำไมนักหนาร่างกายของเธอมันมีปฏิกิริยาของมันไปเอง เธอเดาว่านาบีก็คงกลัวชายคนนี้เช่นกัน แปลก!

หลังกินข้าวเย็นเสร็จจียองก็เดินย่อยอาหารเล็กน้อยเพื่อทำใจด้วยก่อนที่จะเข้าไปหาวุนซาที่ห้องหนังสือ

"ท่านมีอะไรกับฉันรึเปล่า"

"นั่งก่อนสิ" วุนซาผายมือให้เธอนั่งเก้าอี้ตรงข้าม

"เจ้ายังอยากมีสามีเพิ่มอีกไหม"

ดะ เดี๋ยวนะเอาแบบนี้เลยเหรอ ถามกันโต้งๆนี้เนี่ยนะ ใครมันจะกล้าตอบล่ะทีนี้

"ทำไมท่านถามแบบนี้"

"ข้ามีข้อเสนอ หากเจ้าต้องการมีสามีเพิ่มข้าและวุนซาจะไม่ขัดเจ้า แต่เจ้าต้องห้ามแต่งงานกับชายผู้นั้นทำให้เหมือนชายคนนั้นไม่มีตัวตน หากแอบไปพบกันข้าจะทำเป็นมองไม่เห็น " วุนซายื่นข้อเสนอที่จียองมองว่ามันก็หอมหวานคุ้มค่าสำหรับเธอดีแต่ต้องคิดดีๆก่อนตอบ

"แค่นี้เองเหรอ ทำไมง่ายจัง" จียองถามด้วยความสงสัย

" กับหญิงมักมากเช่นเจ้ามันอาจง่าย แต่กับชายตระกูลสูงศักดิ์เช่นข้าและยองวอนมองว่ามันคือการหยามศักดิ์ศรี พวกข้ายอมลงให้กับเจ้าขนาดนี้หวังว่าเจ้าจะเอาแต่พอดีนะไม่งั้นข้าจะฆ่าทั้งมันและเจ้าโดยไม่สนว่าพ่อของเจ้าจะเป็นใคร"

รัวมาเป็นชุดเสร็จพ่อสามีประเสริฐของจียองก็เดินกระแทกเท้าออกไปด้วยความไม่พอใจ ทำไมโมโหง่ายตลอดจียองคิด

จียองคิดตามคำพูดเขาหรือว่าที่เธอเห็นตอนมาที่นี่จะเป็นอนาคตไม่ใช่อดีตที่ผ่านมาแล้ว หรือเวลามันหมุนเปลี่ยนดึงเธอเข้ามาในอดีตที่ยังไม่เกิดการสังหารเกิดขึ้นนะ

ยิ่งคิดจียองก็มองว่ามันมีเค้าโครงความเป็นไปได้สูงมาก ทุกคนไม่รู้เรื่องการลอบสังหาร งานแต่งของนาบีและวุนซาไม่ได้มีปัญหา ต้องใช่แน่ๆ

"แล้วเรื่องที่ทุกคนเหมือนมีอะไรปิดบังพูดไม่ได้ตอนนั้นล่ะมันคืออะไรนะ โอ๊ย! ปวดหัวชะมัดไม่คิดแล้ว"