ตอน 2
1246 Words
มันก็แค่หล่อน้อยกว่าผม เก่งน้อยกว่าผม ดีกว่าผม แม่รักมากกว่าผม เป็นลูกปั้นที่แม่ปั้นแบบไหนก็เป็นแบบที่แม่ต้องการ ส่วนผมมันพวกนอกคอก ไม่ได้ทำให้พ่อแม่ครอบครัวเดือดร้อนเท่าไหร่นี่ ทำไมต้องเปรียบเทียบกับน้องขนาดนั้น ถามว่าเขากลัวน้องชายไหม ไอ้หมอนี่น่ากลัวน้อยที่ไหน ทำงานเก่ง เรียนเก่ง เอาการเอางาน ผมตกกระป๋องได้ง่ายๆ เลยนะถ้ามีมัน
ผมกับน้องรูปร่างหน้าตาไม่ได้ต่างกัน จะต่างก็แค่ความเจ้าชู้ น้องชายผมเป็นประเภทรักใครรักจริง ส่วนผมไม่จับจดอยู่กับใครคนเดียว คติของผมยังไม่เจอเนื้อคู่ ไม่รู้จะหยุดอยู่ที่ใคร เท่านั้นเอง ผู้หญิงมีมากเข้ามาให้เลือกกิน ผมหิวผมแค่กิน พวกเธอไม่เห็นจะว่าอะไรสักที เวลาผมหิวกินตะกละ ได้ยินแต่ร้องขออีก กินฉันสิ กินฉันอีก รักฉันสิคะ รีบๆ รักฉันหน่อยค่ะ กินตรงนั้นฉันถ่างรอคุณ กินซะทีสิคะ เขาได้ยินแต่คำพูดแบบนี้
เคยไหม อย่าค่ะ อย่าทำฉัน
มีแค่แม่ที่เดือดร้อนกับเรื่องนี้ผมหล่อ รวย ค...หญ่สมชื่อ ใครจะทำไม ผู้หญิงที่ผมคบก็เต็มใจทั้งนั้น ไม่ได้บังคับมานอนด้วยซะหน่อย แม่อย่าเดือดร้อนน่า ชิลๆ ซะบ้าง
“มาทำไมครับวันนี้ อย่าบอกนะว่าจะมาจับผิดผม” ต่อให้แม่ไล่ตามจับผิดถ้าเขาจะกินซะอย่าง แม่ก็แม่ไม่มีทางตามเขาทัน
ประตูห้องทำงานของผมถูกเปิด ผมมองไปทางประตู อยากดูว่าเลขาคนใหม่ของผมหน้าตาเป็นอย่างไร จะสวยสาวแค่ไหน Shit ผมต้องร้องสบถไม่สุภาพอยู่ในใจ
“หนูมาตรงนี้จ้ะ” มาดามสิริเรียกหญิงสาวในชุดยาวเรียบร้อย
“มาดาม...” แม่ง...คนหรือแม่ชีวะ ผมลุกจากเก้าอี้ทันใด ไม่อยากได้คนนี้ อย่างไรก็จะไม่เอาเลขาคนนี้เด็ดขาดเชื่อเวลาทำงาน หรือพาไปไหนๆ ชีวิตผมห่อเหี่ยวน่าดู
“หนูวี จะมาเป็นเลขาคนใหม่ของแก”
“ผมว่าผมยังไม่ต้องการเลขา”
“หนูวีเก่ง เก่งทุกอย่าง รับรองทำงานช่วยแกได้สบาย หนูวีนี่เจ้านายหนูจ้ะ บอสยักษ์”
ผู้หญิงใส่กระโปรงยาว เสื้อเชิ้ตสีขาวด้านในคลุมด้วยสูทสีเดียวกันกับกระโปรง เสื้อปิดยันคอหอย ไว้ผมหน้าม้าเกล้ามวยไว้ด้านหลัง สวมแว่นสายตากรอบสีดำหนาเตอะ หน้าไม่แต่ง ขาวซีด ขาดสีสัน โลกหนอห่อเหี่ยวสิ้นดี
ในใจผมปฏิเสธอย่างเดียวไม่เอา ไม่คิดจะรับมาทำงานด้วย วันๆ หนึ่งผมคงไม่อยากเข้าสำนักงาน ให้ตาย...ชีวิตแม่งซวย
“แม่ไปล่ะ ช่วยสอนงานให้หนูวีด้วยนะ” มาดามสิริตัดความรำคาญ ด้วยการส่งคนแล้วคิดจะไปทันใด
“เดี๋ยวมาดามจะไปแบบนี้เลยหรือ”
“เอ้า...หมดหน้าที่แม่พาเลขามาส่งแล้วนี่ จะอยู่ทำไม แม่มีธุระปะปังของแม่สิ ไหนจะช้อปปิ้ง ไปสมาคมเพื่อนๆ โอ๊ยยย เยอะแยะมากมาย”
“ทิ้งกันงี้เลยนะ” มาดามสิริใจร้าย
“โชคดีนะหนูวี ทำงานให้สมเป็นเลขาบอสใหญ่แห่งแอนเดอร์สัน กรุ๊ปนะ”
“ค่ะคุณป้า” เลขาคนใหม่นามว่าวี ไม่รู้อะไรพูดจาเนิบช้า ท่าทางอ่อนช้อย กล่าวตอบมาดามสิริแม่ผู้เผด็จการของผม พุ่มมือไหว้อย่างนางงามได้มง แต่อย่าหวังว่าผมจะเอ็นดู กระเดือกไม่ลงด้วยซ้ำ อารมณ์หมดหำหดไม่เหลือแล้วชีวิตนี้
ดีอยากเป็นเลขาผมใช่ไหม ผมจะทำให้เธอ รีบเผ่นกลับบ้านตั้งแต่วันแรกเลยคอยดู
“ตามมาสิ” ผมเรียก “แม่ชี”
“ฉันชื่อวี ไม่ใช่ชี” วี วีรอร สาวไทยจบนอกปริญญาตรีสามใบ ไม่เปิดเผยเอกสารการสมัครงาน เก็บเป็นความลับรู้แค่เธอกับมาดามสิริ
“อะไรก็เหมือนกันแหละ สภาพของเธอเท่าที่ฉันเห็น นอกจากชีแล้วจะเป็นอะไรได้อีก”
“จะให้ฉันไปไหน”
“ไปดูโต๊ะทำงานของเธอสิ อย่าคิดนะว่าฉันจะได้เธอทำงานในห้องเดียวกัน อย่าหวัง อยากส่งเธอไปอยู่หน้าป้อมยามซะอีก” ผมตั้งแง่รังเกียจ แน่นอนสิ ถ้าเธออยู่ไม่ได้ผมจะได้เปลี่ยนเลขา เอาแบบขาวสวย เซ็กซ์ ไม่นมเล็กอย่างแม่ชีคนนี้ ถือศีลเข้าวัดมากนมเหลือนิดเดียวละมั้ง
“ใครจะคิด ใครอยากทำงานในห้องกับเจ้านาย” เธอแอบคิดหากว่าคิดดังไปหน่อย
“ว่าไงนะ”
“ปะ...เปล่าค่ะ”
“ฉันได้ยิน” หูผมดีขึ้นมาทันที
“ได้ยินยังถามซ้ำ สมองลงไปอยู่ที่ไข่หมดล่ะสิ” วีรอร ก้มหน้าแอบพูดต่อว่าเจ้านายคนใหม่ของเธอ
“นี่” แม่นี่พูดอะไรงึมงำ ไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลยว่ะพับผ่า แม่นะแม่ จะพูดยังไงดีผมไม่อยากได้แม่นี่มาเป็นเลขาฯ โคตรหงุดหงิด สุดอารมณ์เสีย
“นี่โต๊ะทำงานของเธอ บอกไว้เลยนะ ถ้าฉันไม่สั่ง ห้ามเจ่อเข้าไปในห้องของฉัน” เห็นหน้าก็เซ็ง ใครจะอยากเจอ
“คร้า” หญิงสาวตอบรับประชดล้วนๆ ขยับแว่นมองผู้ชายที่เธอจะเรียกว่าบอส ฉันระดับไหนตรีสามใบ ทำงานได้ทุกอย่าง พูดหกภาษา ใช้ให้ไปขึ้นช้างลงม้า ที่ไหนคนอย่างนางวีไม่มีพลาด เจ้านายคนนี้เห็นทีต้องรับมือหนักหน่อย ช่วยไม่ได้ฉันเกิดมาเพื่อรับมือกับคนไม่เป็นท่าแบบนี้นี่
ผมเดินกลับเข้าไปในห้อง สามวินาทีก็เดินกลับออกมา พร้อมเอกสารกองใหญ่ อยากให้เลขาฯ คนใหม่ลองใช้เวลาอยู่กับเอกสารมากๆ จะได้ไม่ไปจุ้นจ้านกับผม
“เดี๋ยวนะ ไหนๆ ลองยืนขึ้นซิ” ผมสั่งให้เธอยืนเต็มความสูง ผู้หญิงคนนี้ไม่มีอะไรดีในสายตาผม ยกเว้นความสูง เท่าที่เห็นเธอสูงใช้ได้ไม่เป็นนางเตี้ยสะเมิบ “อืม” หมุนตัวซิ” ผมสั่ง “เคๆ หยุด เวียนหัว”
“เอ้า...สั่งให้หมุนนี่คะ” เลขาฯ สาวทำตามอย่างว่าง่าย สั่งให้หมุนก็หมุน แถมหมุนให้ห้ารอบ จนกว่าจะพอใจ
ผมพูดแค่นั้นล่ะเลยเดินกลับเข้าไปในห้องทำงาน ขัดหูขัดตากับการแต่งตัวของแม่นางเลขาคนใหม่ชะมัด ผมจะทำอย่างไรดีกับเธอ
โทรศัพท์บนโต๊ะเลขาคนใหม่ดัง เธอเอื้อมมือรับ
“เข้ามาพบผมที่ห้องหน่อย”
“ค่ะ” วีวางโทรศัพท์จากนั้นกระชับแว่นหนาบนดวงหน้า เคาะประตูห้องบอส จึงเดินเข้าไป
“ขยับมานี่” ผมเรียกเธอเข้ามาใกล้กว่านี้ ตัวผมนั่งเป็นหัวหน้าเผ่าอยู่บนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงาน ผมคิดอะไรในหัวออกเมื่อกี้ มือดึงลิ้นชักหยิบของบางอย่างออกมา
“คะ” หญิงสาวในชุดเรียบร้อย ไม่เข้าใจคำสั่ง ยืนประสานมือตรงกลาง ไม่ยอมก้าวขยับ
“ฉันบอกให้เดินมานี่” ประสาทสั่งการช้าแบบนี้นี่นะจะมาทำงานเลขา ให้ตาย...แม่เห็นอะไรในตัวแม่นี่กันวะ
หญิงสาวเดินไปหยุดตรงเก้าอี้ทำงานบอส “มีอะไรหรือคะบอส” อย่าบอกนะว่าจะให้เธอหมุนให้ดูอีก อีตานี่คงทำงานกับผู้หญิงเพราะหวังอ่านกิน เอาน่ารับมือไหวแน่วี
- Writer
