ตอน 8
989 Words
ผมไม่รู้ว่าตัวเองอดทนอดกลั้น จนกระทั่งถ่ายภาพเสร็จได้อย่างไร พอเสร็จความโล่งใจแผ่อยู่ในอกผม ทิ้งทุกอย่างเดินหนี ไม่สนใจห่าเหวใครเลย จุดหมายคือห้องน้ำ เปิดก๊อกวักน้ำล้างหน้าตัวเองด้วยอาการหงุดหงิด ผมต้องทำอะไรสักอย่างกับอารมณ์ตัวเอง จะปล่อยไว้อย่างนี้เชื่อเถอะผมคงต้องเป็นบ้าชัวร์
น้ำล้างหน้ามันต้องเย็นสิ ทำไมวันนี้น้ำที่ใช้ล้างหน้าร้อนยิ่งกว่าน้ำต้มเดือดๆ ผมมองตัวเองหน้าแดงก่ำผ่านกระจก เกิดอะไรขึ้นกับผมพระเจ้าบอกได้ไหม
ผมเดินกลับไปยังสตูที่จริงไม่อยากกลับไปตรงนั้นด้วยซ้ำ ความทรมานหงุดหงิด รอผมอยู่ การใช้สายตาเพ่งมองการโพสต์ท่าในลีลายั่วยวนของแม่ชีผ่านเลนส์ เพิ่งรู้ว่าเป็นหายนะร้ายแรงต่อชีวิตของผม
“แม่ชีเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จหรือยัง แมวช่วยเอาชุดชั้นในที่แม่ชีใส่ถ่ายแบบใส่ถุงกระดาษเอามาให้ผมด้วยนะ”
“บอส...จิตป๊ะเนี่ย”
“What ? จิตอะไรวะ” ผมเชื่อว่าชุดที่นางแบบใส่ถ่ายแบบก็ต้องเป็นของเธอ ไม่ใช่หรือไงผมจิตตรงไหน
“จะแอบเอาชุดชั้นในแม่ชีไปดมหรือคะ”
“Oh shit, let me be” เรื่องของฉัน ผมสบถไม่รู้เพราะโกรธหรือลืมตัว เอาเป็นว่าผมไม่ฟักก็ดีถมไป “ทำตามนั้นไม่ต้องถามมาก”
“ว่าแต่บอสจะจ่ายค่าตัวพวก...” แมวหันไปทางทีมงานผู้ชาย ต่างคนนั่งเล่นมือถือ หมากฮอต ไปตามประสาพวกว่างงาน ในเมื่อโดนไล่ตะเพิดออกจากสตูทั้งหมด
“จ่ายตามเดิม OKey” ผมไม่ได้ใจดำขนาดไม่จ่ายเงินค่าจ้างทีมงาน ในเมื่อการที่ผมไล่พวกมันออกก็เพราะพวกมันมีตาแบบผม แบบผู้ชายที่มีความต้องการ สำหรับนางแบบคนอื่นจะมองอย่างไรก็ได้ ยกเว้นเลขาวี ผมไม่ให้ผู้ชายคนอื่นมอง มีอะไรไหมหรือจะไฟท์
“นี่ค่ะบอส ชุดชั้นในสิบชุดของแม่ชี” แบบนี้เรียกแม่ชีหราไม่มั้งทำสมภารเหงื่อแตกได้ขนาดนี้ ใครเรียกแม่ชีอยู่ไหว “นั่นไงคะแม่ชีมาพอดี”
“เสร็จแล้วใช่ไหมแม่ชี”
“หยุดเรียกฉันแม่ชี ฉันอาย”
“ก็เธอเป็นแม่ชี”
“ถ่ายเสร็จแล้วใช่ไหม”
“อืม”
“งั้นฉันกลับล่ะ”
“งานถ่ายแบบเสร็จ งานเลขายังไม่เสร็จ ตามมานี่” ผมฉวยข้อมือเลขาวีเดินตาม คนอย่างเธอไม่ได้เต็มใจอยู่ใกล้ผม คนอย่างผมเป็นคนชอบบังคับซะอย่างใครจะทำไม
“งานถ่ายแบบไม่ใช่งานเลขา ฉันทำให้แสดงว่างานเลขาก็ต้องหมดไปด้วยสำหรับวันนี้ ฉันขอตัวกลับบ้าน”
“ยัง ฉันยังไม่อนุญาตไปไหนไม่ได้ ขึ้นรถ จบนะ”
“เงินเดือนหลักหมื่น ใช้เป็นแสนเกินไปไหม ว่าแต่ค่าตัวถ่ายแบบฉันจะได้ไหม นางแบบรับเท่าไหร่ ฉันต้องได้เท่านั้น”
“ฉันให้มากกว่านางแบบพอใจหรือหรือยัง”
“เท่าไหร่”
“นางแบบจ้างมาห้าแสน”
“ฉันขอล้าน” วีรอรแกล้งพูดไปอย่างนั้น ล้านนี่ค่าตัวพี่อั้ม พัชเลยนะเว๊ย ถ้าให้ฉันคงลาออกไปรับงานเป็นนางแบบดีกว่าเป็นเลขาเจ้านายเอาแต่ใจ จิกใช้ จิกด่า อย่างกับเธอเป็นทาสไม่ใช่เลขาอย่างนั้นล่ะ
“สิบล้านพอไหม”
“หะ...หาล้อเล่นป๊ะเนี่ย เอาจริงดิ ฉันเอานะ เงินใครบ้างไม่อยากได้”
“จริงสิ ขึ้นรถก่อนถ้าอยากได้สิบล้าน”
“ทำไมต้องขึ้น เลิกงานแล้วฉันจะกลับบ้านนะบอส นี่ก็สามทุ่ม ไม่คิดจะให้พักผ่อนเลยหรือ”
“จะเอาไหมสิบล้าน”
“เงินมันก็น่าสน แต่แค่ถ่ายแบบเปลี่ยนชุดสิบชุด ได้ตั้งสิบล้านฉันว่า มันน่ากลัว งั้นฉันไม่เอาดีกว่า”
ผมไม่ต้องการฟังเหตุผลแถสีข้างถลอกของเลขาวี จับยัดคุณเธอเข้าไปนั่งในรถ “ห้ามลงมา จบนะ” ผมชี้หน้ากันท่าเธอไว้
“เกลียดคำว่าจบชะมัด ขอซื้อได้ไหม”
“แพงนะ”
“เท่าไหร่”
“ไว้จะบอก”
ผมขับรถมาตามเส้นทาง “Where are you home บ้านเธออยู่ไหน ”
“เดี๋ยวนะทำไมฉันต้องบอกบอสด้วยล่ะ” อยากทำอะไรตามใจตัวเองที่มีเธอเป็นแรงผลัก ผมคิดอะไรอยู่กันวะ
“ถ้าไม่บอกก็นอนห้องฉันเลยเถอะ” ผมซื้อคอนโดใจกลางกรุงราคาแพงกว่าบ้านเดี่ยวในโครงการห้าดาวไว้หนึ่งชั้น เน้นว่าหนึ่งชั้น เพราะทั้งชั้นมีห้องผมห้องเดียว วิวสวย ไร้เสียงรบกวน
“ทำไมชอบพูดไทยปนอังกฤษ”
“เธอฟังไม่ออกหรา มันจำเป็นนะการเป็นเลขาของฉันต้องคล่องอย่างน้อยสามภาษา”
“อะไรบ้าง”
“Love language Body language sex language” ภาษารัก ภาษากาย ภาษาเซ็กซ์ สำคัญกับผมมากทั้งสามภาษา
“หึ...อะไรนะ” เลขาคนเก่งแกล้งฟังไม่รู้เรื่อง
“ฟังไม่รู้เรื่องจริงๆ นะเธออ่อนภาษามากรู้ไหม จบอะไรมา”
“มาดามไม่ได้บอกบอสหรือไงคะ”
“ฉันถามเธอ ฉันเป็นเจ้านายโดยตรงของเธอ ต้องตอบ”
“ปล่อยฉันลงตรงนี้เถอะฉันจะลง ส่วนบอสจะไปต่อกับผู้หญิงที่ไหนก็เชิญ”
“บอกทาง” ผมไม่ยอมอ่อนข้อให้กับความงี่เง่า ไม่อยากเข้าใจผม ตกลงมาเป็นเลขาของผมแล้วนี่ จำเป็นต้องรับกับอารมณ์เจ้านายแบบผมให้ได้สิ
สุดท้ายเพื่อตัดความรำคาญ เชื่อว่าต่อให้ไม่บอกคนดื้อแบบบอส อย่างไรเขาต้องใช้อำนาจมืดบีบบังคับให้เธออ้าปากบอกทางจนได้ เขาขับรถไปตามเส้นทางที่วีรอรบอกชื่อถนน
“อยู่กับใคร”
“ไม่ต้องรู้หรอกค่ะบอส” วีรอรไขกุญแจประตูรั้วหน้าบ้าน ด้วยอาการบึ้งตึง
“อยู่กับผัวหรา”
“ใช่ค่ะ เขาเป็นคนขี้หึงมากด้วย”
- Writer
