“สวัสดีครับ” เขาพูดจีนรู้อยู่คนจีน หญิงสาวตอบโต้กลับด้วยภาษาจีนกลาง แบบที่นักธุรกิจหนุ่มตี๋หน้าขาวทักทายเธอ สองคนเลยคุยกันออกรสออกชาติไม่ต้องใช้ล่ามที่เขาจ้างมา คุยกันสักพักบอสรูปหล่อเดินกลับมาหลังจากส่งหนุ่มผมทอง Mr.Pall ขึ้นรถเรียบร้อย
ปลายเท้าผมจำต้องชะงักได้ยินชัดหูวีรอรพูดภาษาจีนคล่องปาก พร้อมเอ่ยลานักธุรกิจชาวจีน พอมีนักธุรกิจหนุ่มคนหนึ่งเดินมา ก็กล่าวลาเป็นภาษาญี่ปุ่นได้อีก ไม่เพียงแค่นั้นฝรั่งตัวโตร่างหนา ยังเดินมาหยุดยืนคุยกับเธอส่งเสียงเจื้อยแจ้วกัน
ที่ผ่านมาก็ฟังรู้เรื่องสิ ฉิบหายผมพูดอะไรไปตั้งหลายประโยค ส่วนใหญ่เป็นภาษาอังกฤษ ผมติดพูดอังกฤษ ติดพูดไทยปนอังกฤษ นึกว่าเธอฟังไม่ออก แขกกลับกันหมดหญิงสาวยังไม่ทันได้เห็นผม พอเธอหันมาจากที่ยิ้มกว้างกับบรรดานักธุรกิจมากหน้าหลายตากลับหุบยิ้มฉับ เธอกำลังปิดบังอะไรผมกันแน่
“กลับ” ผมฉวยข้อมือเลขาไปขึ้นรถด้วยอารมณ์หงุดหงิด ไม่บอกให้รู้
