สุดที่ร้ายของท่านประธาน

ของฝากจากอังกฤษ

“อย่าเพิ่งวาง อีกสามเดือนฉันจะแต่งงานแล้วนะ” วสุบอกข่าวดีที่เพิ่งตัดสินใจ

“ฮะ มาไวเคลมไวตลอดเลยเหรอวะ” วสุเพิ่งจบแพทย์เฉพาะทางก็มาทำงานที่คลินิกของรุ่นพี่เมื่อสามเดือนก่อน แต่ทุกครั้งที่ปกป้องโทร.หาไม่ว่าจะเวลาไหน วสุจะอยู่แต่ที่คลินิก เพราะรุ่นพี่คนนั้นทำงานที่โรงพยาบาล มีเคสต้องทำคลอดถี่ยิบ เพื่อนเขาจึงแทบจะกลายเป็นเจ้าของคลินิกไปแล้ว ส่วนแฟนของวสุนั้น วสุเคยแนะนำให้รู้จักแล้ว เป็นหมอที่จบรุ่นเดียวกัน สาขาเดียวกัน

“อือ จะย้ายกลับบ้านแล้วว่ะ ไปเปิดคลินิกใกล้ๆ ร้านข้าวแกงย่าของนายนั่นแหละ พ่อให้ไปช่วยดูงานที่โรงงานนมด้วย ที่คลินิกทำกับเชอร์รี น่าจะสบายๆ”

“ยินดีล่วงหน้าด้วยว่ะเพื่อน” ปกป้องกล่าวจากใจจริง

พอเพื่อนวางสาย ปกป้องก็ให้เวลากับเอกสารตรงหน้า สมาธิกลับมาเมื่อเจอตัวเลขที่น่าตะขิดตะขวงใจเพิ่มขึ้น เขาหมกมุ่นอยู่กับมันนานสมควร เหลือบมองนาฬิกาอีกทีปรากฏว่าสามทุ่ม อาหารที่สั่งมาวางกองรวมกันอยู่ในห้องแล้ว ถ้าทำงานต่อคืนนี้คงไม่ได้กิน ปกป้องจึงพักไว้ก่อน และหอบอาหารไปเคาะประตูเรียกปิ่นมุก

“ใคร” ปิ่นมุกตะโกนถาม พลางเดินมามองช่องตาแมว จากนั้นก็เปิดประตูด้วยความดีใจ “กลับมาแล้วเหรอ เมื่อไรอะ ไม่เห็นบอกล่วงหน้าเลย” ใบหน้าของปิ่นมุกคือประหลาดใจจริงๆ ไม่ได้เสแสร้ง

“มาเมื่อวาน ทำไรอยู่ล่ะเราน่ะ” เขาไหลไปตามน้ำ พยักพเยิดไปยังผ้าปูที่นอนที่ปิ่นมุกหอบไว้ในอ้อมแขน

“อ๋อ เพิ่งอาบน้ำเสร็จ แฮ้งอะ ยังมึนๆ อยู่ แล้วก็เมนส์มา มันเปื้อนที่นอน กำลังจะเอาไปใส่เครื่อง แต่แปลกนะ เพิ่งจะหมดไปสองอาทิตย์เอง นี่มาอีกแล้ว” ปิ่นมุกเห็นเขาถือของพะรุงพะรังจึงเดินนำไปยังโซนห้องครัวซึ่งมีเครื่องซักอบผ้าอยู่ใกล้ๆ กัน

“แล้วปวดท้องปะล่ะ” ปกป้องลองเชิง ปิ่นมุกไม่เคยอายเวลามีรอบเดือน เคยฝากเขาซื้อผ้าอนามัยเป็นประจำ ทุกครั้งเธอจะปวดท้องมาก แต่ก็ไม่ยอมกินยาอยู่ดี ได้แต่เอากระเป๋าน้ำร้อนวางและรอให้หายไปเอง

“ไม่อะ แล้วซื้อขนมอะไรมาฝากมั่งหรือเปล่า ช็อกล้งช็อกแลตน่ะ” ปิ่นมุกไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องประจำเดือน เธอสนใจของฝากมากกว่า

“ซื้อพวงกุญแจที่ระลึกของอังกฤษมาให้”

ปิ่นมุกทำหน้าเบ้ “ซื้ออะไรที่มันแตกต่างจากนักท่องเที่ยวไม่เป็นเหรอ”

“ซื้อไม่เป็น แล้วก็มีแม็กเน็ตติดตู้เย็น ที่เปิดฝาขวด เอ่อ...ตุ๊กตาหมีแฮร์ร็อดส์ ถุงแฮร์ร็อดส์ด้วยนะ เอาเปล่า อยู่ในกระเป๋าเดินทางในห้องน่ะ เพียบเลย แต่ยังไม่ได้รื้อ ตั้งใจซื้อมาฝากพี่ๆ น้องๆ ส่วนที่เหลือจะเอาไว้ประดับร้านไอศกรีมที่ปากช่อง”

“เอาหมีแฮร์ร็อดส์มาตัวนึงก็ได้ น่าจะดีที่สุดละมั้ง” ปิ่นมุกเงียบไปครู่หนึ่งระหว่างที่ปกป้องหยิบอาหารทั้งหมดออกมาจากถุงเพื่อเตรียมนำเข้าไมโครเวฟ เธอขมวดคิ้วระหว่างขบคิดอะไรบางอย่าง

“มีอะไรเหรอ” ปกป้องเตรียมตั้งรับ ใจเต้นตุ๊มๆ ต่อมๆ

สีหน้ายินดีปรีดาที่เขากลับมาเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงอย่างเห็นได้ชัด “แสดงว่าเมื่อคืนคนของพี่ปกไปหิ้วปิ่นกลับมาเหรอ” ปิ่นมุกยกนิ้วขึ้นชี้หน้าปกป้อง

เขาลอบเป่าลมออกจากปาก แถมพูดเชิงตำหนิ “ก็ใช่น่ะสิ เมื่อไรจะเลิกประมาทสักที” ว่าแล้วก็หยิบอาหารกล่องออกมาจากถุง

“ประมาทที่ไหน ปิ่นตั้งใจต่างหาก ปิ่นจีบพี่นิ้วโป้งมาตั้งนาน พี่ปกทำเสียแผนหมดเลย” ปิ่นมุกกระฟัดกระเฟียด ยัดผ้าเข้าเครื่องอย่างอารมณ์เสีย พอหันมาเห็นปกป้องกำลังหยิบชามก็โวยวาย “นั่นๆ ไม่ต้องเทใส่ชามนะ ขี้เกียจล้าง ถ้วยที่ทางร้านให้มามันเวฟได้ หรือถ้าพี่ปกอยากจะล้าง ปิ่นก็ไม่ว่า แต่ห้ามทิ้งไว้ให้ปิ่นล้างเด็ดขาด”

ปกป้องเก็บชามเข้าที่ แล้วหันทำแบบที่เธอว่า “ที่เมาปลิ้นนี่แผนเราเหรอ พี่จะฟ้องอาเฟย่า”

“โอ๊ย พี่ปก พี่ไปเมืองนอกมาสามปี กลับมาคราวนี้ปิ่นโตแล้วนะ พี่ไม่เห็นเหรอ” ปิ่นมุกหันขวับมาทางเขา รวบเสื้อยืดเนื้อบางไปไว้ข้างหลังให้เขาเห็นการเจริญเติบโตของหน้าอก

“พอเถอะแม่คุณทูนหัว” ปกป้องรีบหันไปมองทางอื่น

“วันนี้ขยับไปเป็นคู่จิ้นข้ามช่องได้ อีกหน่อยก็กระเถิบไปเป็นคู่จริงแล้วละ รู้ไหมว่ากว่าจะเอาชนะนางเอกในเรื่องที่จ้องจะอึ๊บพระเอกเวลาอยู่นอกจอได้ ปิ่นต้องใช้ความพยายามขนาดไหน ทั้งส่งขนม ป้อนข้าว เหลืออย่างเดียวคือป้อนนมนี่แหละ”

“เป็นผู้หญิงพูดจาให้มันดีๆ หน่อย” ปกป้องเอาอาหารถ้วยแรกออกจากไมโครเวฟ แล้วใส่อีกถ้วยเข้าไปอุ่นต่อ

“อยู่กับพี่ปกสองคนจะต้องแอ๊บอะไร มันไม่ชิน พี่คือความผ่อนคลาย ออกไปข้างนอกปิ่นต้องเก๊กสวยแบบสับๆ ส่วนพี่ปกเวลาอยู่กับปิ่นก็โคตรซกมก แต่ไปข้างนอกนี่เหมือนเทพบุตรที่ฟ้าประทานลงมาเลย” เธอช่วยยกอาหารที่อุ่นแล้วมาวางบนโต๊ะ ก่อนจะเดินไปหยิบเบียร์ในตู้เย็นมาวางสองกระป๋อง

“ไก่เห็นจู๋งู งูเห็นนมไก่ ว่างั้นเถอะ แล้วนี่เดี๋ยวนี้กินเบียร์แทนน้ำเลยเหรอ”

ปิ่นมุกขมวดคิ้วกับสำนวนสุภาษิตของปกป้องขณะที่เขาหยิบอาหารถ้วยต่อไปออกจากไมโครเวฟ

กึก

“ซุ่มซ่าม เดินภาษาบ้าอะไรของพี่ฮะ” ปิ่นมุกดันเก้าอี้ออก เดินไปหยิบผ้ามาเช็ดน้ำซุปที่กระฉอกจากถ้วยราเมนลงมาเจิ่งนองอยู่บนโต๊ะ

“เดินสะดุดขาตัวเอง สงสัยนอนน้อย” ปกป้องยักไหล่ แบะปากใส่คนที่ห้ามยุ่งเรื่องไอ้พระเอกนั่น พอปิ่นมุกกลับมานั่งที่โต๊ะฝั่งตรงข้ามเขาก็ยกมือข้างหนึ่งขึ้นมากางตรงหน้าเธอ

“อะไร ไอ้มือโต” ปิ่นมุกทำหน้างง ในขณะที่ปกป้องหน้าบึ้งตึง

“ไหนร้องเพลงนิ้วซิ” เขากระดิกนิ้วทั้งห้า คาดหวังว่าจะได้ฟังเพลงโป้งชี้กลางนางก้อยอีกครั้ง

“นิ้วโป้งอยู่ไหน นิ้วโป้งอยู่ไหน อยู่นี่จ๊ะ อยู่นี่จ๊ะ” ปิ่นมุกตบที่หน้าอกตัวเองตรงตำแหน่งหัวใจ

“พอๆ พี่เป็นนิ้วนี้นะจำไว้” เขาหุบนิ้วลงสี่นิ้ว เหลือไว้แค่นิ้วกลาง

“ไอ้ทะลึ่ง” ปิ่นมุกยกเท้าถีบหัวเข่าปกป้องใต้โต๊ะ เขาก็ยอมโดยที่ไม่หลบ

“ทะลึ่งอะไร ในพี่น้องห้าคน พี่เป็นลูกคนที่สาม ก็ต้องเป็นนิ้วกลางปะล่ะ” ปกป้องส่ายหัว และพอเริ่มลงมือกินปุ๊บก็เริ่มเทศน์ “ปีนี้เรียนให้จบนะ ไม่ต้องดร็อปอะไรอีก ขอร้อง”

“แหม เร่งให้น้องจบไวๆ พี่จะได้เป็นไทใช่ไหม บอกไว้ก่อน ไม่มีปิ่นแล้วชีวิตพี่จะอับเฉานะ” ปิ่นมุกยื่นตะเกียบมาคีบหมูชาชูจากถ้วยของเขาไปใส่ชามตัวเองทั้งหมด

ปกป้องไม่ยอมแพ้ คีบกลับมาได้หนึ่งชิ้นและรีบใส่ปาก จากนั้นก็ยกถ้วยน้ำซุปของเธอมาซด “อิสรภาพมันคงจะหอมหวานเหมือนน้ำซุปนี้น่าดูเลยนะ ว่าไหม”

“ขี้แย่ง อิ่มแล้วก็กลับห้องไป เดี๋ยวปิ่นจะนอนแล้ว จะนอนเยอะๆ พรุ่งนี้ไปดูคอนเสิร์ตจะได้มีแรงโยก”

ปกป้องยกเบียร์มาซด

“เออ พูดถึงโยกนะพี่ปก พี่นิ้วโป้งเอวดีมากเลย เมื่อคืนทั้งร้องทั้งเต้นกันสนุกเป็นบ้า”

ปกป้องหน้าเหวอ นี่เองที่มาของการร่อนเอว แต่เขาดันเข้าใจไปอีกอย่าง

“แล้วเราล่ะ เอวดีแค่ไหน” ปกป้องแก้เก้อด้วยการท้าทาย

ปิ่นมุกลุกขึ้นโยกสะบัดเอวบั้นเด้า

“น่าเกลียด ดูแลตัวเองให้ดีๆ ล่ะ” เขาวางกระป๋องเบียร์ลง ลุกขึ้นเตรียมกลับห้อง

“ครับผม” ปิ่นมุกรับคำอย่างลิงโลด “พี่โปกไปเถอะ ถ้วยพวกนี้ปิ่นเอาทิ้งถังขยะเอง”