หัวใจของอนาคิน

ตอนที่ 6 ทะเลาะกันเอง

ฉันวิ่งมาอย่างเหน็ดเหนื่อย

“แหม๋ๆเบ๊บบี้กว่าจะมา"

มาถึงยัยไอด้าก็เปิดฉันเลย

“โทษทีนะพวกแกรถมันติดน่ะ" พูดเสร็จฉันก็นั่งลง

“หวัดดีพวกแก" เสียงแองจี้

“หวัดดีแองจี้‚ดีแองจี้" ฉันกับไอด้าพูดทักทายแองจี้พร้อมกันส่วนนิตาก็นั่งอ่านหนังสืออยู่เงียบๆ แองจี้เดินมานั่งข้างๆนิตา

“หวัดดีนิตา เราไม่เห็นนิตาพูดกับเราเลยนิตาโกรธอะไรเรารึเปล่า" แองจี้พูดกับนิตา ส่วนยัยนิตาก็ยังคงนิ่งเฉยอยู่เหมือนเดิมราวกับไม่มีแองจี้ไม่มีตัวตน แองจี้ที่เห็นนิตาเงียบเลยทำหน้าไม่ถูกที่โดนนิตาเมินแบบนั้น ไอด้าที่เห็นแองจี้ทำหน้าไม่ถูกเลยพูดขึ้นมา

“เอ่อ นิตาเป็นคนเย็นชาแบบนี้ละแองจี้ นิตาไม่ค่อยเข้ากับคนอื่นน่ะ" ไอด้าพูดกับแองจี้

“อ๋อ แต่เรามาดีนะนิตาไว้ใจเราได้นะ" แองจี้พูดพร้อมกับยิ้มให้นิตา แต่นิตาก็ยังเมินเฉยใส่

“อ๋อ เราซื้อของกินมาด้วยนะกินกันได้นะ นิตาจะกินอะไรไหม" แองจี้บอกกับฉันและไอด้าก่อนจะหันไปพูดกับนิตา แต่ครั้งนี้นิตาเงยหน้าขึ้นมามองแองจี้

“ฉัน ไม่ ต้อง การ อะไร ทั้ง นั้น" นิตาพูดทีละคำแบบชัดๆ ฉันที่เห็นหน้าแองจี้ดูชาๆเลยพูดให้แองจี้สบายใจ

“เอ่อ นิตาแกใจเย็นๆสิแองจี้เพื่อนพวกเรานะแกควรจะพูดดีๆนะ" ฉันพูดกับนิตา นิตาหันมามองฉันด้วยสายตาเย็นชาแบบที่ไม่เคยทำใส่มาก่อน

“เพื่อนหรอก เพื่อนแบบไหน แบบว่าหวังตีสนิทเพื่อที่จะได้ยุ่งกับผู้ชายนะหรอก"

“นี่!!! นิตาไม่ควรพูดจานิสัยเสียใส่แองจี้แบบนี้นะ" ไอด้าพูดกับนิตา

“ทำไมหรือพวกแกหลงมันจนไม่ดูความเป็นจริงกันเลย"

“ใจเย็นๆก่อนไอด้า นิตา พวกแกเป็นเพื่อนกันตั้งนานแล้วจะมาทะเลาะกันเรื่องแค่นี้ไม่ได้นะ นี่นิตาฉันไม่รู้หรอกนะแกรู้เรื่องอะไรมาแต่แกก็ควรให้อภัยแองจี้นะ" ฉันพูดกับไอด้าและนิตาที่ทะเลาะกัน

“เอ่อ ถ้าเราเป็นต้นเหตุที่ทำพวกเธอทะเลาะกันเราไปเองก็ได้นะ นิตาเราไม่ได้คิดที่จะเข้าหาพวกเธอเพราะพวกผู้ชายนะ เราเข้าหาเพราะเราอยากเป็นเพื่อนกับพวกเธอ แต่ถ้าเธอมองเราเป็นแบบนั้น เราก็ขอโทษนะ" แองจี้พูดกับพวกฉันพร้อมกับจะเดินออกไป

“เดี๋ยว" เสียงนิตาพูด แองจี้จึงหันมามอง

“ฉันขอโทษที่เข้าใจเธอแบบผิดๆ เธอจะอยู่นี้ก็ได้ แต่ถ้าเธอจะไปก็แล้วแต่นะ" นิตาพูดกับแองจี้ แองจี้ที่ได้ยินนิตาพูดแบบนั้นก็ถึงกับยิ้มออกมา

“ขอบคุณนะที่ไว้ใจเรา" แองจี้พูดกับนิตา

“อืออ"

“สรุปจบเรื่องแล้งเนอะไปเข้าเรียนกันเถอะถึงเวลาละ" พวกฉันทั้ง4คนได้เดินเข้าไปในห้องเรียน เดินมาทั้งก็เจอแค่แปลกใจของที่ละคน

“เค้าดูอะไรกันว่ะ" ไอด้าถาม

“ไม่รู้เหมือน"ฉันบอกกับไอด้า

พวกฉันเลยเดินไปหาพวกมิวสิค

“นี่มิวสิคดูอะไรอยู่หรอ" ไอด้าถามมิวสิค

“ก็ ดูเพื่อนของเธอยังไงละ" มิวสิคพูดกับไอด้า

“ใคร??"

“ก็ เบ๊บบี้คนสวยกับพี่อนาคินสุดหล่อของมหา'ลัยยังไงละ" มิวสิคพูดพร้อมกับส่งยิ้มให้ฉัน

“เธอมั่วรึเปล่า" ไอด้าพูดกับมิวสิค

“งั้นเอาไปดูเองจะได้รู้ฉันพูดมั่วรึเปล่า" มิวสิคพูดพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ให้พวกฉันดู ภาพที่ฉันเห็นคือ ตอนฉันเดินลงจากลงพี่อนาคินแล้วพี่อนาคินก็ลงที่จากของตัวเอง

“เอ่อ ฉันอธิบายได้นะ" ฉันบอกกับทุกคน

“ว่ามาสิ พวกฉันก็อยากรู้ความกันว่าฉันจะแก้ตัวยังไง" มิวสิคพูดกับฉัน

ตอนนี้ทุกคนกำลังจ้องมาที่ฉัน ฉันทำให้ฉันอึดอัดจนพูดไม่ออก

“คะ คือ วะ ว่า"

“คือว่าอะไรละมัวแต่อั้มๆอึ้งๆอยู่ได้" มิวสิคพูดกับฉัน

“คะ คือพี่อนาคินให้ฉันติดรถเข้ามาคณะด้วยนะเนื่องจากฉันกับพี่อนาคินเป็นพี่น้องรหัสกันนะ" ฉันบอกกับทุกคน

“อ๋อ แล้วไปไม่มีอะไรไปมากกว่านี้ใช่ไหม" มิวสิคถามฉัน

“อ๋อ เอ่อ ใช่ไม่มีอะไรไปมากกว่านี้" ฉันบอกกับมิวสิค

ยืนไปได้สักพักไอด้าก็พูดขึ้น

“หายคาใจกันแล้วใช่ไหม พวกฉันจะได้ไปนั่งกัน" ไอด้าพูดกับมิวสิค

“ไปสิใครล่ามเธอไว้ล่ะ" มิวสิคพูดกับไอด้า

“อีมิวสิค!!!!"

“ทำไม ห้ะ อีไอด้า"

ไอด้ากำลังจะด่ามิวสิคแต่แล้วอาจารย์ก็เข้ามาพร้อมดีทำให้ไอด้าหยุดแล้วกลับไปนั่งที่ตัวเอง