หัวใจของอนาคิน

ตอนที่4 กลับด้วยกัน

ตอนเย็น

หลังจากเสร็จกิจกรรมแล้วพวกฉัน3คนก็มาเดินห้าง LLL ต่อ เดินซื้อของไปได้สักพักไอด้าก็ขอตัวกลับไปก่อน เนื่องจากไอด้าต้องไปทำธุระ พอเดินไปได้สักพัก ฉันและนิตาเลยจะแยกย้ายกันกลับเนื่องจากมันเริ่มดึก

“แกกลับได้ใช่ไหมเบ๊บบี้" นิตาถามฉัน

“อือ ฉันหาแท็กซี่กลับเองได้แกไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก แกก็กลับดีๆล่ะ"

“อืม โอเคฉันกลับแล้วนะ"

“โอเค บ๊ายบายจ้า"

“บาย"

หลังจากคุยกับนิตาเสร็จ ฉันก็เดินจะไปหาแท็กซี่เพื่อกลับอพาร์ทเม้นท์ที่ฉันอยู่ หลังตากเดินไปได้สักซักฉันก็ยังหาแท็กซี่ไม่ได้สักคัน

“หรือว่าแท็กซี่จะไม่ขับกันแล้ว" ฉันพูดเสร็จก็เดินหาต่อ ฉันเดินหาแล้วหาอีกก็ไม่เจอ จนมีรถสปอร์ตสีแดงขับเข้าใกล้ๆฉัน ฉันเลยรีบเดินแต่รถคันนั้นก็ยังตาม ฉันเลยหันไปมองรถคันนั้นเพื่อมองว่าคนขับเป็นใคร แต่ฉันก็ไม่เห็น ฉันรอกะจะเดินไปเคาะกระจกรถสปอร์ต

แต่ยังไม่ทันได้เคาะคนขับรถก็ลงจากรถสปอร์ตสีแดงคันนั้นจนฉันได้รู้ว่าเจ้าของรถคือใคร คนนั้นก็คือพี่อนาคิน

“พี่อนาคิน"

“ทำไมยังไม่กลับบ้าน แล้วมาเดินอะไรคนเดียวรู้มั้ยว่ามันอันตรายแค่ไหน เดินอย่างกับเป็นเจ้าที่"

พี่อนาคินถามฉัน แต่คำพูดหลังๆดูแปลกๆยังไงก็ไม่รู้แฮะ

“พอดีหนูมาเดินห้างกับไอด้าและนิตา แต่2คนนั้นกลับแล้วหนูเลยจะหาแท็กซี่กลับปต่หนูเดินหาแล้วก็หาไม่เจอ" ฉันบอกกับพี่อนาคินแต่เค้าเอาแต่มองหน้าฉันด้วยท่าทีนิ่งเฉย ฉันเห็นเค้ามองฉันแบบนั้นฉันเลยก้มหน้า เพื่อไม่ให้สบตากับพี่อนาคิน สักซักนึงพี่อนาคินก็ถามฉัน

“บ้านอยู่ไหน"

“อยู่เชียงใหม่ค่ะ"ฉันตอบพี่อนาคินแล้วเงยหน้ามามองแต่ฉันเห็นพี่อนาคินคิ้วขมวดใส่ฉัน ฉันเลยก้มหน้า

“ฉันหมายถึงพักอยู่ที่ไหน ไม่ได้อยากรู้ว่าบ้านเธออยู่จังหวัดอะไร" พี่อนาคินพูดเสียงดุ

“ก็พี่ถามบ้านอยู่ไหนฉันเลยตอบคิดว่าพี่อยากรู้"

เห้อออออ พี่อนาคินถอนหายใจใส่ฉัน

“เออ ฉันผิดเองแหละที่ถามเธอแบบนั้น แล้วสรุปเธอพักอยู่ไหน"

“หนูพักอยู่อพาร์ทเม้นท์ค่ะ"

“เดี๋ยวฉันไปส่งที่นี่แท็กซี่เลิกรับผู้โดยสารตอน 1ทุ่ม แล้ว หาให้ตายเธอก็หาไม่เจอหรอก"

พี่อนาคินบอกจะไปส่งฉันงั้นหรอ ตอนนี้ใจฉันเต้นแรงมาก ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งแรง ทำไมพี่อนาคินหล่ออย่างนี้เนี่ย โอ๊ยเบบี้จะบ้าตายเขินไม่ไหว

ฉันยืนเขินได้สักพักพี่อนาคินก็ดับฝันฉัน

“จะยืนบื้ออีกนานไหม ฉันไม่ได้ว่างขนาดนั้นหรอกนะที่จะยืนรอเธอได้ตลอด"พี่อนาคิน

บอกฉัน

“ขอโทษค่ะ"ฉันเอ่ยขอโทษเสร็จก็ขึ้นรถสปอร์ตสีแดงของพี่อนาคิน ขึ้นเสร็จพี่อนา

คินก็รีบขับรถออก ขับเร็วจนฉันรู้สึกว่าวันนี้จะเป็นวันสุดตายของฉันรึป่าว

“พี่อนาคินขับเบากว่านี้ได้ไหมคะ"ฉันบอกพี่

อนาคิน พี่อนาคินหันมามองฉันด้วยสายตาดุๆ ฉันเลยหลบสายตาดุๆของพี่อนาคิน แต่ฉันก็รู้สึกว่าพี่อนาคินนั้นขับเบาลงนิดหน่อย

ตอนนี้พี่อนาคินขับมาถึงอพาร์ทเม้นท์ที่ฉันอยู่แล้ว

“ขอบคุณค่ะที่มาส่ง" ฉันหันไปขอบคุณพี่

อนาคิน พร้อมกับส่งยิ้มให้

“ขับรถมาเหนื่อยไม่คิดจะชวนขึ้นไปดื่มน้ำหน่อยหรอ"

“เอ่อ ถ้าพี่หิวก็ขึ้นไปได้นะคะ" ฉันพูดจบพี่

อนาคินก็ดับรถ ฉันเลยรีบพาพี่อนาคินไปดื่มน้ำ เค้าจะได้รีบๆกลับ แต่อีกใจก็ยังไม่อยากให้รีบกลับหรอก ใครจะอยากให้รีบกลับได้อยากกับคนที่ตัวเองแอบชอบนานๆมันก็ดีสิ

หลังจากเข้าห้องฉันมาพี่อนาคินก็มัวแต่มองไปรอบๆห้องฉัน ฉันไม่เห็นเค้าจะดื่มน้ำเลยซะนิดเดียว

“เอ่อ เดี๋ยวหนูไปเอาน้ำมาให้ดื่มนะคะ" ฉันบอกพี่อนาคิน

"นี้ค่ะน้ำ"

พี่อนาคินหยิบน้ำไปดื่ม ดื่มเสร็จก็คิดว่าจะกลับไป แต่พี่อนาคินก็ยังไม่กลับแถมเกินไปนั่งโซฟาอย่างกับเป็นเจ้าของห้อง นั่งไปได้สักพักฉันก็เดินไปถามพี่อนาคิน

“เอ่อ พี่ยังไม่กลับหรอค่ะ" ฉันถามพี่อนาคิน

“กินข้าวรึยัง" พี่อนาคินถามฉัน

“ยังค่ะ"ฉันตอบพี่อนาคินเสร็จพี่เอนาคินก็ก้มหน้าดูโทรศัพท์ต่อ ฉันเลยถามพี่อนาคิน

อีกรอบ

“แล้วพี่อนาคินไม่กลับบ้านหรอกค่ะ" ฉันถามพี่อนาคินอีกครั้ง พื่อนาคินเงยหน้ามองฉัน แล้วพี่อนาคินก็เก็บโทรศัพท์เสร็จแล้วก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องฉันไป ฉันได้แต่ยืนมองพี่

อนาคินเดินออกจากห้องไม่สามารถเรียกเค้าไว้ได้ เนื่องจากฉันเพิ่งถามเค้าไปเอง แต่คำถามฉันเหมือนไล่ให้พี่อนาคินออกไปจากห้องเงียบๆแบบนี้เลยหรอ ฉันรู้สึกเจ็บใจที่พี่

อนาคินเดินออกไปแบบนั้น ฉันนั่งได้สักพักฉันก็เดินไปในห้องเพื่อจะเดินไปอาบน้ำ เพราะตอนนี้รู้สึกเหนียวตัวมาก