โต๊ะอาหาร
“แม่ค่า ลองกินอันนี้สิคะ อร่อยน้าาา" ฉันบอกคุณแม่ที่กำลังกินอาหารอย่างไม่สนใจ
“....." คุณแม่เงียบใส่ฉัน
“คุณแม่ค่าาา อย่าโกรธเบ๊บบี้เลยนะคะ" ฉันบอกกับคุณแม่ก่อนจะหันไปขอความช่วยเหลือจากคุณพ่อและก็พี่ไบร์ทแต่ก็ไม่มีใครช่วยได้
“โถ่ไม่มีใครรักเบ๊บบี้หรอกค่ะ" ฉันถามอย่างน้อยใจ
“นี่เบ๊บบี้เราจะขี้น้อยใจเป็นเด็กไม่ได้แล้วนะเราโตแล้วนะลูก เวลาเราทำใครเสียใจเนี่ยเราก็ต้องง้อเขาไม่ใช่จะมาโกรธเขานะลูก" คุณแม่บอกฉันอย่างจริงจัง แบบไม่เคยเป็นมาก่อน
“ถ้าเราเอาแต่น้อยใจเขาไม่ง้อเขา เขาอาจจะไม่อยากยุ่งกับเราเลยก็ได้นะลูก"
ฉันมองหน้าผู้เป็นแม่อย่างสำนึกผิด
“แม่อยากจะรู้ว่าเราออกไปอยู่ที่อื่นเนี่ยเรามีพัฒนาตัวเองหรือเปล่า แต่แม่ดูแล้วเนี่ยเราไม่น่าจะได้พัฒนาอะไรตัวเองเลยนะ ขี้งอนยังไงก็ขี้งอนอย่างนั้นเป็นเด็กยังไงก็ยังเป็นเด็กอย่างนั้นซุ่มซ่ามยังไงก็ยังซุ่มซ่ามแบบนั้น เบ๊บบี้แม่อยากสอนให้
