ชีวิตเราสองคน…9/2
797 Words
มนต์มีนามองกลอยที่กำลังฟัดลูกชายเธออย่างอดใจไม่อยู่เพราะความน่ารักของเจ้าก้อนของเธอ ดีใจที่มีคนเอ็นดูลูก พลางเล่าเรื่องที่อยากให้กลอยช่วยหาคอนโดที่เช่าราคาไม่แพงแต่ปลอดภัยให้ด้วย
“จะย้ายออกวันไหน เดี๋ยวฉันไปช่วย”
“ก็อยากย้ายออกให้เร็วที่สุดน่ะ”
กลอยพยักหน้า ยังไม่ยอมปล่อยร่างจ้ำม่ำคืนให้แม่เด็กเลย ก่อนจะเอ่ยเป็นเชิงแนะว่า
“จำปลายได้มั้ยที่เคยทำงานด้วยกันอะ”
หญิงสาวพยักหน้า กันยาเลยเล่าต่อ
“ตอนนี้ปลายก็มีลูกอีกคนได้สามเดือนแล้วนะ นางจ้างแม่บ้านมาช่วยเลี้ยงลูกแล้วตัวเองก็ออกมาทำงาน มี่สนใจทำแบบนั้นมั้ยล่ะ พร้อมจะออกมาทำงานรึยังหรืออยากอยู่กับลูก”
มนต์มีนานิ่งคิด พลางจ้องใบหน้าที่ไร้เดียงสาของลูก มือป้อมมีกำไลข้อมือที่แขวนพระองค์เล็กไว้ขยับดุ๊กดิ๊ก
“ก็สนใจนะ เราก็อยากทำงานหาเงินแล้วเหมือนกัน”
“อืม งั้นเดี๋ยวเราดูคอนโดให้ ถ้าได้แล้วค่อยดูเรื่องพี่เลี้ยงที่จะมาช่วยดูเจ้าก้อนมันเดย์กับช่วยทำงานบ้านอีกทีนะ”
เห็นมนต์มีนามีสีหน้าคิดมาก กันยาที่มีความหวังดีกับเพื่อนอย่างจริงใจจึงพูดขึ้นอีก “ไม่เป็นไรนะแก ตอนนี้มีฉันอยู่ เดี๋ยวฉันดูงานให้”
“ขอบใจมากนะ”
จากวันนั้นมนต์มีนากับกันยาก็นัดวันกันไปดูคอนโดมิเนียมอยู่หลายที่ จนสุดท้ายก็มาลงตัวที่คอนโดกึ่งขายและให้เช่าโครงการหนึ่งซึ่งปลูกสร้างมาหลายปีพอควร แต่สภาพโดยรวมยังดี มีระบบรักษาความปลอดภัยตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง มีโรงเรียนอยู่ใกล้ ๆ ในอนาคตเมื่อลูกถึงเกณฑ์เข้าเรียนมนต์มีนาคงจะส่งลูกเรียนที่นี่ ค่าเช่าอยู่ในระดับที่เธอจ่ายไหว เมื่อคุยเรื่องสัญญาเช่ากันแล้วหญิงสาวก็ตกลงเข้าอยู่ที่นี่
หญิงสาวกลับไปบอกคนที่บ้านว่าจะย้ายออกไปอยู่ข้างนอกกับลูก ตอนแรกที่ปิยะนุชรู้ก็ตกใจ ทว่าก็ไม่ได้มีความรู้สึกละอายใจสักเท่าไหร่ แม้บ้านหลังนี้จะเป็นชื่อของมนต์มีนาแต่เธอก็ถือสิทธิ์ว่าเธออยู่มานานแล้วและที่ดินนี้เธอก็มีสิทธิ์ที่จะอยู่เพราะเป็นของปู่กับย่าเธอเหมือนกัน ใครพอใจจะไปก็เชิญออกไปเอง
วันที่มนต์มีนาย้ายออกโดยมีกันยามาช่วยขนของ เปียเดินเข้ามาหาเธอ เด็กหญิงร้องไห้โฮกอดรอบเอวน้าสาวไว้แน่น ปากร้องว่า
“น้ามี่จะไปไหน หนูไปด้วยได้มั้ย ฮือ ๆ หนูอยากไปอยู่กับน้ามี่ หนูจะไม่แอบตีน้องแล้ว ฮือ ๆ น้ามี่อย่าไปเลยนะ”
มือเรียวยกขึ้นลูบศีรษะหลานสาวที่วันนี้เธอถักผมเปียสองข้างให้แกด้วยความสงสาร สิ่งที่เปียทำ เธอเข้าใจเพราะเปียยังเด็กนัก และเธอก็ไม่เคยถือสาหาความเลย น้าสาวเอ่ยปลอบหลานสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“น้าไปอยู่ที่อื่น แต่น้าก็กลับมาหาเปียได้นะ ไว้น้าจะพาน้องกลับเล่นกับเปียบ่อย ๆ นะคะ แล้วเราก็นัดเจอกันไปกินไอติมที่เปียชอบด้วยนะ”
จากนี้ไปเมื่อเปียโดนดุแกจะวิ่งไปหาใคร ในเมื่อห้องนั้นไม่มีเธอกับลูกอยู่แล้ว เปียยังร้องไห้ กอดเอวเธอแน่นไม่ยอมปล่อย พอจะย้ายออกก็ใจหายไม่น้อย
“ไว้น้ามี่จะมาหาเปียบ่อย ๆ นะคะ น้าสัญญา”
ปิยะนุชที่เห็นลูกสาวร้องไห้คร่ำครวญก็เดินมาดึงตัวออกไป
“หยุดร้องไห้ได้แล้วลูก เราไม่ได้ตายจากกัน น้ามี่แค่ย้ายบ้าน ถ้าหนูคิดถึงก็บอกแม่ เดี๋ยวแม่พาไปนอนค้างกับน้ามี่สักคืน”
“จริงเหรอน้ามี่ หนูไปนอนกับน้ามี่ได้มั้ย ฮือ...”
“จริงสิคะ เรายังเจอกันได้อยู่นะ ไว้น้าจัดห้องเสร็จแล้วจะมารับหนูไปค้างด้วยนะคะ”
เด็กน้อยสะอื้น ยอมปล่อยมือที่ดึงชายเสื้อหญิงสาว ยังหันมองเธอจนลับสายตาตอนที่ผู้เป็นแม่ลากเข้าไปในบ้าน มนต์มีนารู้สึกสะเทือนใจกับภาพนั้น แต่ไม่รู้จะทำอย่างไร ลูกของเธอยังเล็ก เธอคงรับผิดชอบดูแลเด็กอีกคนไม่ไหวแน่ ๆ หวังว่าอันนพจะรักลูกสาวคนนี้ไม่ต่างจากลูกของภรรยาหลวง เธอหวังให้หลานสาวได้รับความรักจากพ่อและแม่
- Writer
