“เซอร์ไพรส์!” แอเรียลชายวัยทำงานพูดเสียงเรียบพลางส่งสายตามองลูกชายที่ตอนนี้มีเพียงผ้าสีขาวพันรอบเอว
“ผมไม่เซอร์ไพรส์นะพ่อ คิดจะมาก็มา ไม่บอกล่วงหน้าแบบนี้ผมไม่โอเคเลยนะ”
“ฉันก็โทรบอกแกแล้วไง”
“โทรบอกก่อนหน้านี้ไม่ถึงห้านาที”
“หึ ฉันก็ถือว่าฉันได้บอกแกแล้ว หรือว่าแต่แกมีแขกอยู่ในห้องนอน” แดเนียลไม่เปิดโอกาสให้ผู้เป็นพ่อเอ่ยจบประโยค เขาก็รีบพูดตัดบททันที
“ก็แค่แก้เบื่อ ว่าแต่พ่อมีธุระอะไรไว้คุยกันที่บ้านนะ ตอนนี้ผมขอเวลาส่วนตัว”
“ฉันเพิ่งเข้ามายังไม่ทันจะหายเหนื่อยเลย นี่แกไล่ฉันแล้วเหรอ”
“ก็รู้ตัวนี่ครับ”
“ไปลากตัวคนที่อยู่ในห้องนอนของแดเนียลออกมา”
แอเรียลออกคำสั่งกับลูกน้องผู้ติดตามด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบแต่ซ่อนความดุดัน ทำเอาแดเนียลรู้สึกกลัวจนใจหาย
เมื่อได้รับคำสั่งจากเจ้านาย เหล่าลูกน้องก็ไม่รอช้า รีบมุ่งหน้าไปที่ห้องนอนของแดเนียล
“พวกมึงหยุดนะ กูไม่อนุญาต!” แดเนียลกำราบคนของพ่
